گرچه برد موشک به صورت اسمی از برد موشک‌های سام 2 ویتنامی‌ها کمتر بود، اما استفاده از شرایک مزیت‌های بسیار بیشتری بر استفاده از راکت و بمب‌های پرتاب شده از هواپیماهای سوپرسابر داشت. شرایک عموما در فاصله 25 کیلومتری دشمن و در زاویه 30 درجه بالای افق پرتاب می‌شود و در حدود 50 ثانیه طول می‌کشد تا به هدف اصابت کند. موشک ضدتشعشع استاندارد نسبت به شرایک مزیت‌های زیادی داشت. این موشک سرعت بیشتر و برد بیشتری داشت و می‌توان آن را کاملا بر فراز هدف رها کرد. با این وجود، موشک استاندارد نتوانست شرایک را از میدان بدرکند چرا که قیمت هر فروند موشک استاندارد 200000 دلار و قیمت هر فروند شرایک تنها 7000 دلار بود. در آن زمان اف 105‌ها ترکیبی از هر دو موشک را حمل می‌کردند.

این موشک استاندارد می‌توانست از زاویه 180 درجه‌ای به سمت هدف شلیک شود و از برد و سرعت بیشتری نسبت به SA-2 برخوردار باشد. بعد از وارد خدمت شدن AGM-78,  هواپیماهای سرکوب پدافند هنوز از شرایک استفاده می‌کردند. 

اگرچه به صورت رسمی این موشک به خدمت نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا در نیامد، اما در طی جنگ فالکلند تعدادی از آنها به بریتانیا تحویل داده شد. این موشک‌ها بر روی بمب‌افکنهای استراتژیک ولکان بسته شدند تا در طی عملیات بمباران فرودگاه جزیره استنلی از آنها استفاده شود. هدف اصلی یک ایستگاه رادار 3 بعدی "آ ان/ تی پی اس 43" ساخت شرکت وستینگهاوس بود که توسط نیروی هوایی آرژانتین برای مراقبت از فضای منطقه به کار می‌رفت. آرژانتینی‌ها از تحویل شرایک به بریتانیا آگاه شده بودند و هنگام حمله ولکان‌ها به سادگی رادار را خاموش کردند. این رادار تا انتهای درگیری‌ها سالم باقی ماند. به هرحال شرایک‌ها توانستند 2 رادار کنترل آتش دیگر را هدف قرار دهند. این تجربه باعث شد تا نسل بعدی موشک‌های ضدتشعشع به گونه‌ای ساخته شوند که بتوانند محل رادارهای خاموش را نیز به یاد داشته باشند.