نوشتاری از برنده جایزه نوبل اقتصاد درباره نابرابری، فقر و جهانی شدن؛
«رابین هود» بازی در قرن بیست و یکم
کمک های توسعه ای بین المللی مبتنی بر «اصل رابین هود» هستند: از ثروتمندان بگیرید و به فقرا بدهید.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، کمک های توسعه ای بین المللی مبتنی بر «اصل رابین هود» هستند: از ثروتمندان بگیرید و به فقرا بدهید. آژانس های توسعه ملی، سازمان های چندوجهی و NGOها، همین حالا هم با استفاده از همین ایده، سالانه بیش از ۱۳۵ میلیارد دلار از کشورهای ثروتمند می گیرند و به کشورهای فقیر می دهند.
انگس دیتون متولد ۱۹ اکتبر ۱۹۴۵ اقتصاددان اسکاتلندی-آمریکایی است که در سال ۲۰۱۵ میلادی به دلیل کار بر روی مصرف، رفاه و فقر برنده جایزه نوبل اقتصاد شده‌است. او یکی از چهره های مطرح جهان اقتصاد در زمینه فقر و نابرابری است.
«اولویت مندی جهان وطنی» نام رسمی تری برای اصل رابین هود است، قاعده ای اخلاقی که می گوید ما با روشی یکسان به همه مردم جهان فکر کنیم فارغ از اینکه آنها کجا زندگی می کنند.
ما سپس باید کمک را از جایی شروع کنیم که بیشترین فایده را داشته باشد. آنهایی که کمتر دارند بر آنهایی که بیشتر دارند مقدم اند. این فلسفه، همان است که به صراحت یا در لفافه ما را برای اعطای کمک های اقتصادی برای توسعه، سلامت و ضرورت های بشردوستانه راهنمایی می کند.
بنابراین گزارش، اولویت مندی جهان وطنی، به نوبه خودش واقعاً منطقی است. مردم در کشورهای فقیر نیازهای عاجل تری دارند و از آنجا که سطح قیمت ها در این کشورها پایین تر است، یک دلار یا یک یورو می تواند دو یا سه برابر آنچه که در اروپا یا آمریکا می ارزد، کمک کننده باشد.
خرج کردن در اروپا یا آمریکا تنها گران تر تمام نمی شود، بلکه افزون بر این به جیب کسانی می رود که همین حالا هم به قدر کافی دارند (دست کم به شکلی نسبی و در قیاس با استانداردهای جهانی) و به همین دلیل کار کمتری انجام خواهد داد.
من سالهاست در مورد فقر جهانی تدریس کرده ام و به دنبال اندازه گیری آن بوده ام و آنچه که در سطور بالا نوشتم به نظرم واقعاً درست می آید. با این حال، این روزها احساس می کنم عمیقاً در این باره تردید دارم. هم واقعیت ها و هم اخلاق، هر دو موجب پدید آمدن برخی مشکلات می شوند.
بدون شک گام های بلندی برای کاهش فقر جهانی انجام گرفته است و این گام ها بیش از آنکه از طریق کمک های خارجی صورت بگیرند از طریق رشد اقتصادی و جهانی شدن جامه عمل پوشیده اند. تعداد افراد فقیر در جهان در طول ۴۰ سال گذشته از دو میلیارد نفر به یک میلیارد نفر کاهش پیدا کرده است و این با توجه به افزایش جمعیت جهان و کندی رشد اقتصادی دراز دامن جهان که به ویژه از سال ۲۰۰۸ به این سو تشدید شده، موفقیتی خیره کننده است.
بنابراین گزارش، کاستن از فقر جهانی هر چند موثر است و بسیاری آن را می ستایند، بدون هزینه هم نبوده است. جهانی شدنی که به کمک بسیاری در کشورهای فقیر آمده است، بسیاری را نیز در کشورهای ثروتمند متضرر کرده است، چرا که کارخانه ها و مشاغل با مکان هایی رفته اند که نیروی کار ارزان تری دارند. این به نظر بهای اخلاقی ای می آید که پرداخت آن قابل قبول است، چرا که آنهایی که بازنده می شدند، همان هایی بودند که ثروتمند تر (و سالم تر) از آنهایی بودند که در حال برنده شدن بودند.
یکی از دلایل کهنه نارضایتی از این وضعیت [در کشورهای ثروتمند]، این است که آنهایی که این قضاوت ها را می کنند، دقیقاً همان هایی نیستند که ناچارند هزینه کمک به فقرا را بدهند. من نیز مانند بسیاری دیگر در فضای دانشگاه ها و نیز در صنایع توسعه یافته، در میان گروهی هستم که بیشترین بهره را از جهانی شدن برده اند: من هم از آنهایی هستم که می توانند خدماتشان را در بازارهایی به مراتب بزرگتر و ثروتمندتر از بازارهای زمان والدینشان به فروش برسانند.
جهانی شدن برای آنهایی که نه تنها از منافع آن بهره مند نمی شوند بلکه از اثرات آن تأثیر می پذیرند، پدیده ای تا این اندازه درخشان نیست. ما این را می دانیم که آمریکایی های کم درآمد و کمتر آموزش دیده، به عنوان مثال، در ۴ دهه گذشته بهره اقتصادی کمتری داشته اند و نیز اینکه آنهایی که در کف بازار کار آمریکا قرار گرفته اند، احتمالاً محیط بسیار خشنی را تجربه می کنند. اما این آمریکایی ها واقعاً تا چه اندازه از جهانی شدن متضرر شده اند؟ آیا وضعیت آنها از آسیایی هایی که اکنون در کارخانه هایی کار می کنند که زمانی در شهرهای آنها واقع شده بود، بدتر است؟
پاسخ به پرسش بالا عمدتاً مثبت است. با این حال، چند میلیون آمریکایی-سیاه، سفید و زرد-اکنون در خانوارهایی زندگی می کنند که درآمد سرانه آنها کمتر از ۲ دلار در روز است و این دقیقاً همان سطح درآمدی است که بانک جهانی برای تعیین خط فقر در هند یا آفریقا به کار می برد. پیدا کردن یک جای خواب برای کسی که ۲ دلار در روز درآمد دارد، در آمریکا بسیار سخت تر است تا در هند یا آفریقا.
افزون بر این، ادعای آمریکایی برابری فرصت ها برای همه اکنون به شدت در معرض تهدید است. شهرهایی که کارخانه هایشان را به خاطر جهانی شدن از دست داده اند در واقع مبنای پرداخت مالیات خود را هم از دست داده اند و برایشان سخت است که کیفیت مدارسشان را هم حفظ کنند، مدارسی که در واقع راه فرار نسل بعدی آنها از فقر است.
پژوهشی که خود من به کمک آنه کیس انجام داده ام، نشانه هایی از این پریشانی را در میان فقرا نشان می دهد. ما موجی رو به افزایش از «مرگ ناشی از ناامیدی» را در میان آمریکایی های سفید پوست ثبت کردیم، مرگ هایی ناشی از خودکشی، سوء استفاده از الکل و اوور دوز اتفاقی ناشی از مصرف مواد مخدر غیر قانونی. نرخ عمومی مرگ و میر در ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۱۵ در قیاس با سال ۲۰۱۴ افزایش پیدا کرده بود و امید به زندگی نیز دچار افت شده بود.
ما می توانیم راجع به اندازه گیری استانداردهای مادی زندگی بحث کنیم، حال چه نرخ تورم بیش از مقدار واقعی اعلام شده باشد و افزایش سطح استانداردهای زندگی کمتر از مقدار واقعی و چه اینکه مدارس در همه جا واقعاً تا همین اندازه بد باشند. اما در مورد موارد مرگ و میر نمی توان به این سادگی ها قضاوت کرد. احتمالاً توضیح این موضوع سخت خواهند بود که نیازهای عاجل و فوری در جای دیگری از جهان موضوعیت دارند [و نه اینجا در آمریکا].
شهروندی متضمّن مجموعه ای از حقوق و وظایف است که ما آنها را با شهروندان کشورهای دیگر شریک نیستیم. بخش «جهان وطنی» راهنمای اخلاقی ای که در ابتدا از آن سخن گفتم، تعهداتی را که ما نسبت به همشهری های خودمان بر عهده داریم منکر می شود.
ما می توانیم در مورد این حقوق و تعهدات به مثابه یک قرارداد «بیمه ای» متقابل بنگریم: ما نمی توانیم انواع خاصی از نابرابری را در مورد همشهری های خودمان تحمل کنیم. هر یک از ما مسئولیتی برای کمک دارد و البته همزمان حقی هم برای انتظار کمک در مقابل تهدیدات جمعی. این مسئولیت ها مسئولیت ما در قبال آنهایی که در دیگر نقاط جهان به کمک احتیاج دارند تحت الشعاع قرار نمی دهد، اما بدین معنی هم هستند که اگر ما تنها بر اساس نیازهای مادی قضاوت کنیم، خطر نادیده انگاشتن برخی ملاحظات مهم را هم به جان خریده ایم.
بنابراین گزارش ، زمانی که شهروندان احساس کنند نخبگانشان به آنهایی که آن سوی اقیانوس هستند اهمیت بیشتری می دهند تا آنها که سوار بر قطار شهروندی همان کشور هستند، قرارداد بیمه ای فسخ شده است: ما به گروه های کوچکی تقسیم می شویم و آنهایی که جا مانده اند، از سیاستی که دیگر به نفع آنها نیست خشمگین و سرخورده می شوند.
منبع: ساعت 24
انتهای پیام/
انگس دیتون متولد ۱۹ اکتبر ۱۹۴۵ اقتصاددان اسکاتلندی-آمریکایی است که در سال ۲۰۱۵ میلادی به دلیل کار بر روی مصرف، رفاه و فقر برنده جایزه نوبل اقتصاد شده‌است. او یکی از چهره های مطرح جهان اقتصاد در زمینه فقر و نابرابری است.
«اولویت مندی جهان وطنی» نام رسمی تری برای اصل رابین هود است، قاعده ای اخلاقی که می گوید ما با روشی یکسان به همه مردم جهان فکر کنیم فارغ از اینکه آنها کجا زندگی می کنند.
ما سپس باید کمک را از جایی شروع کنیم که بیشترین فایده را داشته باشد. آنهایی که کمتر دارند بر آنهایی که بیشتر دارند مقدم اند. این فلسفه، همان است که به صراحت یا در لفافه ما را برای اعطای کمک های اقتصادی برای توسعه، سلامت و ضرورت های بشردوستانه راهنمایی می کند.
بنابراین گزارش، اولویت مندی جهان وطنی، به نوبه خودش واقعاً منطقی است. مردم در کشورهای فقیر نیازهای عاجل تری دارند و از آنجا که سطح قیمت ها در این کشورها پایین تر است، یک دلار یا یک یورو می تواند دو یا سه برابر آنچه که در اروپا یا آمریکا می ارزد، کمک کننده باشد.
خرج کردن در اروپا یا آمریکا تنها گران تر تمام نمی شود، بلکه افزون بر این به جیب کسانی می رود که همین حالا هم به قدر کافی دارند (دست کم به شکلی نسبی و در قیاس با استانداردهای جهانی) و به همین دلیل کار کمتری انجام خواهد داد.
من سالهاست در مورد فقر جهانی تدریس کرده ام و به دنبال اندازه گیری آن بوده ام و آنچه که در سطور بالا نوشتم به نظرم واقعاً درست می آید. با این حال، این روزها احساس می کنم عمیقاً در این باره تردید دارم. هم واقعیت ها و هم اخلاق، هر دو موجب پدید آمدن برخی مشکلات می شوند.
بدون شک گام های بلندی برای کاهش فقر جهانی انجام گرفته است و این گام ها بیش از آنکه از طریق کمک های خارجی صورت بگیرند از طریق رشد اقتصادی و جهانی شدن جامه عمل پوشیده اند. تعداد افراد فقیر در جهان در طول ۴۰ سال گذشته از دو میلیارد نفر به یک میلیارد نفر کاهش پیدا کرده است و این با توجه به افزایش جمعیت جهان و کندی رشد اقتصادی دراز دامن جهان که به ویژه از سال ۲۰۰۸ به این سو تشدید شده، موفقیتی خیره کننده است.
بنابراین گزارش، کاستن از فقر جهانی هر چند موثر است و بسیاری آن را می ستایند، بدون هزینه هم نبوده است. جهانی شدنی که به کمک بسیاری در کشورهای فقیر آمده است، بسیاری را نیز در کشورهای ثروتمند متضرر کرده است، چرا که کارخانه ها و مشاغل با مکان هایی رفته اند که نیروی کار ارزان تری دارند. این به نظر بهای اخلاقی ای می آید که پرداخت آن قابل قبول است، چرا که آنهایی که بازنده می شدند، همان هایی بودند که ثروتمند تر (و سالم تر) از آنهایی بودند که در حال برنده شدن بودند.
یکی از دلایل کهنه نارضایتی از این وضعیت [در کشورهای ثروتمند]، این است که آنهایی که این قضاوت ها را می کنند، دقیقاً همان هایی نیستند که ناچارند هزینه کمک به فقرا را بدهند. من نیز مانند بسیاری دیگر در فضای دانشگاه ها و نیز در صنایع توسعه یافته، در میان گروهی هستم که بیشترین بهره را از جهانی شدن برده اند: من هم از آنهایی هستم که می توانند خدماتشان را در بازارهایی به مراتب بزرگتر و ثروتمندتر از بازارهای زمان والدینشان به فروش برسانند.
جهانی شدن برای آنهایی که نه تنها از منافع آن بهره مند نمی شوند بلکه از اثرات آن تأثیر می پذیرند، پدیده ای تا این اندازه درخشان نیست. ما این را می دانیم که آمریکایی های کم درآمد و کمتر آموزش دیده، به عنوان مثال، در ۴ دهه گذشته بهره اقتصادی کمتری داشته اند و نیز اینکه آنهایی که در کف بازار کار آمریکا قرار گرفته اند، احتمالاً محیط بسیار خشنی را تجربه می کنند. اما این آمریکایی ها واقعاً تا چه اندازه از جهانی شدن متضرر شده اند؟ آیا وضعیت آنها از آسیایی هایی که اکنون در کارخانه هایی کار می کنند که زمانی در شهرهای آنها واقع شده بود، بدتر است؟
پاسخ به پرسش بالا عمدتاً مثبت است. با این حال، چند میلیون آمریکایی-سیاه، سفید و زرد-اکنون در خانوارهایی زندگی می کنند که درآمد سرانه آنها کمتر از ۲ دلار در روز است و این دقیقاً همان سطح درآمدی است که بانک جهانی برای تعیین خط فقر در هند یا آفریقا به کار می برد. پیدا کردن یک جای خواب برای کسی که ۲ دلار در روز درآمد دارد، در آمریکا بسیار سخت تر است تا در هند یا آفریقا.
افزون بر این، ادعای آمریکایی برابری فرصت ها برای همه اکنون به شدت در معرض تهدید است. شهرهایی که کارخانه هایشان را به خاطر جهانی شدن از دست داده اند در واقع مبنای پرداخت مالیات خود را هم از دست داده اند و برایشان سخت است که کیفیت مدارسشان را هم حفظ کنند، مدارسی که در واقع راه فرار نسل بعدی آنها از فقر است.
پژوهشی که خود من به کمک آنه کیس انجام داده ام، نشانه هایی از این پریشانی را در میان فقرا نشان می دهد. ما موجی رو به افزایش از «مرگ ناشی از ناامیدی» را در میان آمریکایی های سفید پوست ثبت کردیم، مرگ هایی ناشی از خودکشی، سوء استفاده از الکل و اوور دوز اتفاقی ناشی از مصرف مواد مخدر غیر قانونی. نرخ عمومی مرگ و میر در ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۱۵ در قیاس با سال ۲۰۱۴ افزایش پیدا کرده بود و امید به زندگی نیز دچار افت شده بود.
ما می توانیم راجع به اندازه گیری استانداردهای مادی زندگی بحث کنیم، حال چه نرخ تورم بیش از مقدار واقعی اعلام شده باشد و افزایش سطح استانداردهای زندگی کمتر از مقدار واقعی و چه اینکه مدارس در همه جا واقعاً تا همین اندازه بد باشند. اما در مورد موارد مرگ و میر نمی توان به این سادگی ها قضاوت کرد. احتمالاً توضیح این موضوع سخت خواهند بود که نیازهای عاجل و فوری در جای دیگری از جهان موضوعیت دارند [و نه اینجا در آمریکا].
شهروندی متضمّن مجموعه ای از حقوق و وظایف است که ما آنها را با شهروندان کشورهای دیگر شریک نیستیم. بخش «جهان وطنی» راهنمای اخلاقی ای که در ابتدا از آن سخن گفتم، تعهداتی را که ما نسبت به همشهری های خودمان بر عهده داریم منکر می شود.
ما می توانیم در مورد این حقوق و تعهدات به مثابه یک قرارداد «بیمه ای» متقابل بنگریم: ما نمی توانیم انواع خاصی از نابرابری را در مورد همشهری های خودمان تحمل کنیم. هر یک از ما مسئولیتی برای کمک دارد و البته همزمان حقی هم برای انتظار کمک در مقابل تهدیدات جمعی. این مسئولیت ها مسئولیت ما در قبال آنهایی که در دیگر نقاط جهان به کمک احتیاج دارند تحت الشعاع قرار نمی دهد، اما بدین معنی هم هستند که اگر ما تنها بر اساس نیازهای مادی قضاوت کنیم، خطر نادیده انگاشتن برخی ملاحظات مهم را هم به جان خریده ایم.
بنابراین گزارش ، زمانی که شهروندان احساس کنند نخبگانشان به آنهایی که آن سوی اقیانوس هستند اهمیت بیشتری می دهند تا آنها که سوار بر قطار شهروندی همان کشور هستند، قرارداد بیمه ای فسخ شده است: ما به گروه های کوچکی تقسیم می شویم و آنهایی که جا مانده اند، از سیاستی که دیگر به نفع آنها نیست خشمگین و سرخورده می شوند.
منبع: ساعت 24
انتهای پیام/
