به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، وبسایت نشنال اینترست در مطلبی نوشت: اگر تانک های شوروی سابق در دهه 1940 میلادی به خلیج فارس حمله کرده بودند، آمریکا و انگلیس برای این سناریو نقشه داشتند. آنها قصد داشتند احتمالا با بمب اتمی، کل میدان های نفتی آن منطقه را نابود کنند.

استیو اورلی در مقاله ای که در پولیتیکو منتشر کرد، نوشت مدارکی که از طبقه بندی خارج شده اند نشان می دهند آمریکا و انگلیس در اوایل جنگ سرد، بابت توان حمایت خود از خاورمیانه آن قدر بدبین بودند که به این نتیجه رسیدند به جای این که بگذارند میدان های نفتی خلیج فارس به دست شوروی بیفتد، آن ها را نابود کنند. اورلی تشریح می کند که در سال 1948 چه طور در حالی که شوروی، برلین را محاصره کرده بود، دولت ترومن، رئیس جمهور وقت آمریکا، طرحی تصویب کرد که به موجب آن، شرکت های آمریکایی و انگلیسی مانند آرامکو (شرکت نفت آمریکایی-عربستانی) و شرکت نفتی ایران و انگلیس (سلف بریتیش پترولیوم) در انهدام تاسیسات نفتی خود همکاری کنند. به نوشته اورلی، یکی از ماموران سازمان اطلاعاتی آمریکا (سی آی اِی) به نمایندگان شرکت های نفتی انگلیس گفت که «در صورت حمله شوروی، چه طور عملیات تولید خود در این کشورها را عملا به نیروی شبه نظامی تبدیل کنند و با آموزش های سی آی اِی چگونه آماده اجرای این عملیات شوند». 

اورلی می گوید هدف از این نقشه آمریکا «دسترسی نداشتن شوروی به نفت عربستان و سوخت های تصفیه شده در صورت حمله شوروی، تا یک سال بود. این نقشه در چند مرحله اجرا می شد که مرحله اول آن، نابودی ذخیره سوختی عربستان و از کار انداختن پالایشگاه آرامکو بود. انهدام های انتخابی و مشخص هم باعث می شد قطعات پالایشگاهی از بین برود و جایگزینی آن ها برای شوروی بسیار مشکل شود. این کار باعث می شد بخش اعظم پالایشگاه، دست نخورده بماند و آرامکو راحت تر بتواند بعد از خروج شوروی کار خود را از سر بگیرد.»

شرکت های نفتی در خصوص مسائل فنی، راهنمایی هایی به «سیا» دادند و مأموران مخفی سیا در آرامکو نفوذ کردند. این نقشه در زمان ریاست جمهوری آیزنهاور نیز برقرار بود و تا سال های ریاست جمهوری کندی نیز ادامه پیدا کرد. اما با انتخاب آیزنهاور و دولت او در سال 1953، شرکت های نفتی هر دو سمت آتلانتیک به فکر دیگری افتادند؛ زیرا می ترسیدند دچار ضرر اقتصادی شوند و یا مردم عرب متوجه شوند سرنوشتشان قرار است چگونه رقم بخورد. 

این سرنوشت احتمالی، باعث پیدایش ابر قارچی شکل ناشی از انفجار اتمی در تهران و ریاض می شد. چون آمریکا و انگلیس مطمئن نبودند که بتوان به نیروهای کافی انگلیسی دست پیدا کرد تا از میدان های نفتی محافظت کنند یا ممکن بود بر اثر حمله هوایی غافلگیر شوند، به این نتیجه رسیدند که «بهترین روش نابود کردن تاسیسات نفتی، بمباران اتمی خواهد بود.»

در ادامه این گزارش آمده است: نباید از این سیاست زمین سوخته تعجب کنیم. اگر شوروی طی دوران جنگ سرد به غرب اروپا حمله کرده بود، به احتمال قوی آمریکا برای متوقف کردن آن، از بمب اتمی استفاده می کرد. اگر واشینگتن، آلمان و فرانسه را به خرابه های اتمی تبدیل می کرد، قطعا می توانسته عربستان را هم با خاک یکسان کند. 

نقشه میدان نفتی، ریشه در بدبینی دوران جنگ سرد داشت که به نظر می رسید کمونیسم برلین و کره، حالت تهاجمی دارند و هیچ کس مطمئن نبود می شود غرب اروپا را حفظ کرد یا نه. اگر وضع تا این اندازه وخیم می شد، از کجا می شد این قدر مطمئن بود که نیروهای کافی برای جلوگیری از ورود شوروی به خلیج فارس وجود دارد؟

نکته جالب دیگر این است که این کابوس فتح میدان های نفتی به وسیله شوروی، کماکان وجود داشت. دولت کارتر در اوایل دهه 1970 میلادی و به خصوص بعد از تهاجم شوروی به افغانستان، نیروی واکنش سریع را تشکیل داد تا مانع هرگونه تجاوز شوروی به خلیج فارس شود. این که چتربازان و نیروهای پیاده نظام سبک آمریکایی چه طور می خواستند جلوی ستون تانک های شوروی بایستند جای تامل دارد؛ اما یک پرسش مهم تر هم پیش می آید: آیا آمریکا در دهه 1970 و 1980 میلادی حاضر بود فقط به خاطر نرسیدن دست روس ها به نفت، بر سر ایران و عربستان بمب اتمی بیندازد؟

انتهای پیام/