بازگشت از دنيای مردگان/پس از سه ساعت مردن دوباره زنده شدم!

به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان،در این گزارش قسمت های نهم تا دوازدهم ماجرای بازگشت از دنیای مردگان را می‌خوانید.

**قسمت نهم/فرشته ای که در عالم مرگ شفاعت کرد

موقعی كه با ميترا آشنا شدم روزی بود كه به همراه خانواده ام به يكی از جنگل های اطراف شهرمان رفته بوديم. نخستین جمله ای كه به زبان راندم اين بود: كدام مرد بدبختی با اين ابليس زيبا ازدواج مي كند؟

اين را گفتم، غافل از اينكه همان روز سرنوشت من تغيير می كند، آری سر و وضع ظاهری ميترا به گونه ای بود كه توجه همه پسرهای جوان را به خودش جلب كرده بود. البته چهره زيبايی داشت، اما طوری لباس پوشيده و آرايش كرده بود كه در نظر افرادی مثل من كه در يك خانواده متعصب بزرگ شده بودم، قبل از اينكه زيبايی اش به چشم بيايد، حركات و ظاهرش جلب توجه می كرد.

تا حوالی ظهر در آن جنگل می آمد و می رفت و كم كم داشت سروصدای همه را _ و از جمله خودم را _ در می آورد كه بزرگترين اشتباه زندگی ام را مرتكب شدم، يعنی تصميم گرفتم به سراغ او بروم و متوجه اش كنم كه ديگران چه قضاوتی در مورد شخصيتش دارند. اتفاقاً دو سه دقيقه ای كه مشغول قدم زدن در كنار جاده بود و كسی در اطرافش نبود، بهترين مجال نصيبم شد و بی رودربايستی عقيده ام را گفتم و آخر سر هم گفتم: فكرش رو كردی اگر با اين چهره زيبا، سيرت زيبا هم داشتی چه شخصيت زيبايی پيدا می كردی؟

حرفهايم كه تمام شد ميترا سر بلند كرد و نگاه افسونگرش را به چشمانم ريخت و به آرامی گفت: تا حالا هيچ كس اين حرفها رو به من نزده...

ای كاش آن روز به سراغش نمی رفتم، ای كاش چيزی به او نمی گفتم و ای كاش او هم نگاهم نمی كرد و ...!

آن شب تا صبح خوابم نبرد. لااقل صد بار شماره تلفنش را از جيبم درآوردم و نگاه كردم. حس بدی داشتم. می دانستم كه دارم خودم را گول می زنم: " شايد واقعاً نياز به كمك داشته باشد" اما هر كار كه كردم نتوانستم جلوی خودم را بگيرم كه به او تلفن نزنم.

از همان تلفن اول كه سه ساعت و 22 دقيقه طول كشيد،عاشقش شدم! از فردا هر روز او را می ديدم و خوشحالی ام آن بود كه كسی از دوستی من و او خبری ندارد، اما ميترا اصرار عجيبی داشت كه ديگران ما را ببينند و سرانجام كمتر از 2 ماه بعد تقريباً همه شهر از رابطه ما با خبر شدند. پدر و مادرم چنان جنجالی راه انداختند كه سابقه نداشت. من نيز كه عقل و مغزم را به او باخته بودم روی حرفم ايستادم كه: من می خواهم با ميترا ازدواج كنم ... او قول داده كه خودش را تغییر دهد!

پدرم فرياد زد: تو آبروی ما را بردی و مادرم اشك می ريخت و می گفت: پسرم؛ اين دختر اصلاح پذير نيست ... چرا بازيچه اش شدی؟

من اما، گاهی اوقات هم كه كم كم باور می كردم كه ديگران در مورد او درست می گويند، به محض اينكه با ميترا روبرو می شدم همه چيز را فراموش می كردم حالا ديگه كار به جايی رسيده بود كه رسوای شهر شده بودم و تنها اميدم آن بود كه ميترا پس از ازدواج با من رويه اش را تغيير دهد و ...

 اما روزی كه حرف ازدواج را پيش كشيدم، او قهقه زد و گفت: " من فقط می خواستم تو را به اينجا برسانم و تلافی اون تحقيری رو كه آن روز نصيبم كردی، سرت در بياورم ... ديگه هم نمی خوام تو رو ببينم! اين را گفت و رفت. ولی من هنوز فكر می كردم او دارد شوخی می كند...

 تا اينكه فردای آن روز او را سوار ماشين جوان ديگری ديدم! وقتی خبر به پدر و مادرم رسيد فقط گفتند: اي كاش می مردی و چنين ننگی را تحمل نمی كردی! من اما، چنان به بن بست رسيده بودم كه اشتباه دوم را انجام دادم، "خودكشی".

روايت لحظات پس از مرگ

من هرگز نفهميدم كه كی مُردم؟ چرا كه با يك قوطی قرص خواب آور خودكشی كردم و در حقيقت در خواب عميق مُردم.

 اما وقتی كه به آن دنيا رسيدم فهميدم كه مُرده ام. خود را در جايی می ديدم كه زمينش كاملاً سرخ سرخ بود. تا چشم كار می كرد بيابان بود، اما غير از آنجايی كه من ايستاده بودم، همه جا سرسبز و خرم بود و پر از گل و سبزه . احساس می كردم اگر بتوانم خودم را از اين قسمت دور كنم و به آن منطقه سرسبز برسم نجات پيدا می كنم. اما همين كه نزديك آنجا می شدم، منطقه سرسبز از من دور می شد. مدام اين سو و آن سو می دويدم، اما به منطقه سرسبز نمی توانستم برسم تا اينكه در يك لحظه خودم را از زمين سرخ به داخل منطقه سرسبز انداختم.

ولی هنوز شادی نكرده بودم كه يك مرتبه ديدم جماعتی كه نمی توانستم تعدادشان را بشمارم، با گرزهايی از آتش به طرفم آمدند و دنبالم كردند. هر قدر توان داشتم به پاهايم دادم كه فرار كنم، اما آنها لحظه به لحظه نزديكتر شدند و درست لحظه ای كه داشت دستشان بهم می رسيد، ناگهان دختری زيبا به شكل فرشته های آسمانی از راه رسيد و بين من و آن جماعت ايستاد و گفت:" چكارش داريد؟ و بعد آن جماعت يكصدا گفتند: " او خودش را كشته و بايد تنبيه شود... " دختر جوان بهم اخم كرد و پرسيد: "راست ميگن؟ " كه به جای پاسخ به سوالش زدم زير گريه و گفتم:" شيطان فريبم داد ... منو ببخشين ... تو رو خدا نجاتم دهيد... ."

آنقدر ضجه زدم و اشك ريختم تا سرانجام دل آن دختر به حالم سوخت و رو به آن جمعيت كرد و گفت: " اون توبه كرده ... هنوز كه نمُرده ... شايد خدا ببخشدش ... اون توبه كرده ... خدا حتماً می بخشدش ... "

با گفتن اين حرف از سوی دختر، ناگهان آن جماعت آتش به دست از اطرافم غيب شدند و زمين سرخ زير پايم محو شد...

روايت لحظات پس از زنده شدن

برگشت ... زنده شد ... به خانواده اش خبر دهيد ... برگشت ....

هنوز چشمانم بسته بود كه اين حرفها را شنيدم. ناگهان صداها زياد شد و فرياد پدرم و ضجه های مادرم را شنيدم كه اشك می ريختند و خدا را شكر می كردند. چشم كه باز كردم مادرم را روبروی خودم ديدم كه نوازشم می كرد، اما در همين لحظه صدای دخترانه ظريفی را كه چند لحظه قبل می گفت:" به خانواده اش خبر دهيد و... " شنيدم كه می گفت:" چهار دقيقه تمام مُرده بود ... اما يك لحظه دلم به حالش سوخت و گفتم: يا خدا ... به حق آبروی جدم فاطمه(س) كمكش كن كه چند لحظه بعد يك مرتبه نفسش بالا آمد... "

چشم كه چرخاندم تا ببينم آن كسی كه با توسل به جدش مرا از دنيا برگردانده كيست كه... ناگهان زدم زير گريه ... پرستار جوانی كه اين حرفها را میزد، همان فرشته ای بود كه در عالم مرگ به آنها گفته بود: " توبه كرده و خدا می بخشدش ..."

**قسمت دهم/دوباره زنده شدن جسم و قلب

آن روزها - سال 56 - انقلاب داشت كم كم میان مردم همه گیر میشد، البته مدتها بود كه در جاهایی مانند دانشگاه ، شور و شوق انقلاب كاملا پا گرفته بود ، من نیز كه در آن سال دانشجو بودم می دانستم دارد یك خبرهایی می شود، اما ...

اما حتی آن روزها نیز حقیقت انقلاب را نمی فهمیدم ! چرا كه در آن ایام ، من نیز مانند خیلی از بچه شهرستانی هایی كه با قبولی در كنكور به دانشگاه تهران آمده بودند و از آنجایی كه خیلی ساده بودم تا آمدم به خودم بیایم، دیدم تبدیل شده ام به یكی از طرفداران كمونیست! البته اكثر بچه هایی كه در آن دوران فریب ادا و اطوارهای سبیل كلفت های عشق لنین را خورده بودند، خیلی زود -  و حتی قبل از پیروزی انقلاب - ماهیت این آدم ها را شناخته و نگذاشتند كاملاً در لجن غرق شوند! ولی ماجرای من و حتی برگشتن من به سوی انقلاب با همه فرق داشت!

من فرزند یك پدر كشاورز و یك مادر خیاط بودم و در شهرستان كوچكی كه بیشتر از یك ساعت تا مشهد فاصله نداشت بزرگ شده بودم.

درست در اوج روزهایی كه خود را یك كمونیست می دانستم و طبق آموخته های مربیانم در وهله اول باید - نعوذبالله - وجود پروردگار را منكر می شدم، از یك تعطیلی چهار روزه استفاده كرده و به شهرستان رفتم كه متوجه شدم خانواده ام دارند برای زیارت آقا امام رضای غریب (ع)، به مشهد می روند.
من نیز كه شستشوی مغزی شده بودم، درست مانند یك طوطی سخن گو، حرفهایی را كه بهم یاد داده بودند، مثل یك نوار به خانواده ام گفتم تا آنها را از رفتن به زیارت منصرف كنم و... اما هنوز حرفهایم تمام نشده بود كه دست زحمتكش و قاچ خورده ناشی از كار كشاورزی پدرم بالا رفت و سیلی محكمی توی صورتم زد كه برق از سرم پرید! و بعد رخ به رخ من ایستاد و گفت: فرستادمت دانشگاه كه دكتر بشی و بیای به این مردم بدبخت خدمت كنی، حالا داری كفر میگی؟

من كه گویی با چند ماه قرار گرفتن در كوران كمونیست بازی، اعتقادات قوی پدر و مادرم را از یاد برده بودم، چیزی نگفتم و همراه آنها سوار ژیان مدل 53 پدر شده و ساعتی بعد جلوی حرم،‌ داخل خیابان از ماشین پیاده شدیم.
پس از اینكه پدر ماشینش را پارك كرد، به سراغ ما آمد و گفت:" برویم پابوس آقا ... " اما هنوز دو قدم نرفته بودند كه من با ترس و لرز گفتم :" من نمیام ... من این كارها را قبول ندارم ..."

 پدرم كه چشمانش را خون گرفته بود به آرامی گفت :"چه بلایی سر تو آمده پسر ؟" سپس نوبت مادرم بود كه گریه كنان گفت :" فقط خدا كنه كه خود آقا (ع) جوابتو نده ... "

ولی من خنده ای كردم و برای اینكه مبادا توسط آنها مجبور به داخل شدن شوم،‌ بی آنكه به اطرافم نگاهی بیندازم از آنها رو برگردانده و پا داخل خیابان گذاشتم تا به سویی دیگر بروم و... فقط در آخرین لحظه متوجه شدم كه یك نیسان وانت آبی كوبید به بدنم و روی هوا پرواز كردم و با سر روی آسفالت سقوط كردم و... و دیگر هیچ چیز نفهمیدم ...

روایت لحظات پس از مرگ

ناگهان احساس عجیبی پیدا كردم. احساس می كردم مانند یك بادكنك بزرگ هستم كه با وزش هر نسیمی به این سو و آن سو میرود. با اینكه حس خوشایندی بود، اما چون مبهوت شده بودم و نمی فهمیدم چرا اینطور هستم، دنبال پدر و مادرم گشتم تا از آنها علت این وضع را بپرسم اصلاً نمی فهمیدم كه مرده ام اما وقتی به اطرافم نگاه انداختم، دیدم كه با فاصله ای متغیر بین 10 تا 20 متر بالای زمین قرار گرفته ام و دائم بین فاصله 10 تا 20 متر بالا پایین می شوم.

با بهت بیشتری دنبال خانواده ام روی زمین گشتم، اما پیدایشان نمی كردم . آدمها را می دیدم كه در رفت و آمد هستند، اما پدر و مادر و خواهر و برادرم را نمی دیدم ، تا اینكه ناگهان صدای فریادهای مادرم از چند متر آن سو تر به گوشم رسید.

از نقطه ای كه جمعیت زیادی دور هم ایستاده بودند. به حالتی شبیه پرواز روی هوا خود را بالای سر آن جمعیت رساندم و ناگهان با دیدن مادرم كه ضجه میزد و به صورتش چنگ می كشید و پدرم كه نشسته بود و اشك می ریخت ، حیرتم بیشتر شد و...

با دیدن آن نیسان آبی رنگ ، همه چیز را به یاد آوردم و تازه آن موقع بود كه جنازه ام را كف خیابان دیدم و متوجه شده ام كه مرده ام . ترس شدیدی سراسر وجودم را فرا گرفت و درست در همین لحظه صداهایی موهوم به گوشم رسید كه شبیه زوزه گرگ همراه با نعره خرس بود كه بدنم را می لرزاند .

بار دیگر به اطرافم نگاه كردم و ناگهان دو موجود زشت و غیرقابل وصف را - كه چیزی مختلط میان هیكل كرگدن و صورت جغد و گردن لاشخور و چشمان تمساح بودند - دیدم كه خیلی آرام و نامحسوس به سوی من می آمدند و حس می كردم كه دارند بهم می خندند!

این بار از شدت ترس فریادی جانگداز كشیدم كه نتیجه اش رساتر شدن صدای آن دو موجود خبیث بود! بدبختی آن بود كه حتی نمی توانستم فرار كنم و بی اختیار مثل بچه های كوچك به مادرم نگاه می كردم و...

 در این لحظه فریاد بلند مادرم را كه گویی به عرش می رسید شنیدم كه گریه كنان می گفت: یا امام غریب، منم مثل تو در این شهر غریبم ... یا امام رضا (ع) ، من پسرم را از تو می خوام ... حق داری ... كفر گفت و باید مجازات بشه اما ... اما تو رو به آبروی مادرت حضرت فاطمه (س) قسمت میدم اونو ببخش ... آقا جون اگه پسرم فقط یه لحظه - فقط یه لحظه - خطا كرد،‌ تو گناهش را به سالها دوستی منكه سالی یكبار به پابوست می آیم ببخش ... ای امام رضا (ع) به دل شكسته ات قسم میدم كه دل این مادر رو نشكن ... ای امام رضا (ع) من پسرم رو از تو میخوام ... و ...

روایت لحظات پس از زنده شدن

در یك لحظه همه چیز عوض شد ... نمی خوام به دروغ صحنه پردازی كنم، زیرا اصلا متوجه نشدم كه چگونه از آن فضای بهت آور جدا و به كالبدم اضافه شدم ( بعدها پدرم گفت كه پس از تصادف با ماشین ، یك آقای زائر كه پزشك بوده مرا معاینه و مرگم را اعلام می كند،‌ حتی پدرم نیز ضربان قلب و نبضم را نمی شنود ) همان طور كه كف زمین افتاده بودم و خون تمام اطرافم را پوشانده بود، ناگهان دست مادرم را كه روی دستم بود، به سختی فشردم و... مادر بیچاره ام ابتدا فكر كرد دچار خیال شده، اما وقتی پلكهایم را تكان دادم آن موقع فریادش به آسمان رفت: آقا تو چقدر مهربونی كه پسرم رو بهم برگردوندی ...

آری من كه آن روز دوباره زنده شدم ، یك بار جسمم و مرتبه دوم قلبم، چرا كه وقتی آن معجزه و مهربانی را از آقا دیدم، از گذشته ام توبه كردم و تا همین امروز كه یك پزشك هستم، هر سال در همان روز یعنی هفتم دی ماه برای تشكر به پابوس آقا(ع) میروم !

*قسمت یازدهم/پس از سه ساعت مردن دوباره زنده شدم!

دختر شاد و سرحالی بودم و دقیقاً به خاطر دارم که شانزده سال و دو روز سن داشتم که این خاطره در زندگیم ثبت شد، زیرا دو روز قبل توسط مادرم که عاشق جشن تولد گرفتن برای بچه‌ها بود یک میهمانی درست و حسابی به مناسبت تولد من برپا شده بود که باعث شد دو تا از دایی‌هایم نیز از تهران به شهر ما (که نزدیک تهران بود) بیایند و اتفاقاً علت مردن و زنده شدن من نیز همان آمدن خانواده دایی‌ام بود، در حقیقت آمدن دختردایی‌ها!

اجازه دهید ماجرای آن روز را از صبح برایتان تعریف کنم.

قرار بود آن روز صبح پس از اینکه دایی رسول و دایی رحیم دو روز در خانه ما مانده بودند به تهران برگردند، اما صبح که از خواب بیدار شدیم زن‌دایی رحیم که خیلی مادر شوهرش یعنی مادربزرگ من را دوست داشت گفت:‌ دیشب خواب مادربزرگ خدا بیامرز را دیده، لذا قرار شد قبل از رفتن به تهران سری به قبرستان بزنند و برای مادربزرگ فاتحه‌ای بخوانند. همگی به راه افتادیم و با ماشین دو تا دایی‌ها به قبرستان رفتیم و پس از اینکه فاتحه خواندیم من طبق یک عادت دو ساله، موقع برگشتن نزدیک به صد متر راهم را دور کردم و خود را به مزار شهید گمنامی که از دو سال قبل در شهر ما آرمیده بود رساندم، فاتحه‌ای برایش خواندم و سپس به بقیه ملحق شدم و به طرف خانه راه افتادیم.

ناگفته نماند که من هر بار به قبرستان شهرمان می‌رفتیم،‌ بی‌آنکه کسی بهم گفته باشد به سراغ آن شهید گمنام می‌رفتم و فاتحه‌ای برایش می‌خواندم، علت این کار را نمی‌دانستم، شاید غربت آن بزرگوار باعث می‌شد این کار را بکنم.

آن روز نیز فاتحه‌ای بر سر مزار آن شیر شجاع و مظلوم خواندم و سوار بر ماشین دایی رحیم به طرف خانه راه افتادیم. در طول مسیر اما دوباره شوخی‌های من و دو تا دختردایی‌ام که در ماشین پدرشان دایی رسول نشسته بودند شروع شد.

در حقیقت من و مهری و سودابه در تمام ایامی که آنها پیش ما بودند با خانواده ما به تهران می‌رفتند، مدام و بیست و چهار ساعته با هم شوخی می‌کردیم البته گاهی اوقات شوخی‌های ما خطرناک هم می‌شد درست مثل آن روز که مهری از داخل ماشین پدرش به من اشاره کرد برایم یک نامه نوشت! و من که در صندلی عقب نشسته بودم سعی می‌کردم دور از چشم بقیه یک لحظه بدنم را از پنجره ماشین بیرون بیاورم و نامه را از دست مهری (که او نیز همین کار را کرده بود) بگیرم، اما اشتباه دوم و بزرگتر من آن بود که برای این کار خطرناک حتی از دایی رحیم نیز اجازه نگرفتم! همه چیز در عرض چند ثانیه روی داد من که دیدم دستم نمی‌رسد بدنم را بیشتر از پنجره بیرون آوردم  و این کار توام شد با جیغ مادر و دایی رحیم که نمی‌دانست در ردیف عقب چه خبر است به طور غریزی کوبید روی ترمز و همین اتفاق باعث شد من در حالیکه ماشین با سرعت 70 کیلومتر در حرکت بود دچار حالت گریز از مرکز بشوم و مانند یک موشک از پنجره به بیرون پرتاب شوم و درست از ناحیه سر روی آسفالت سقوط کنم و... آخرین چیزی که به یاد دارم صدای پی در پی ترمز ماشین ها بود و صدای فریادهای خانواده ام... و بعد از اینکه دردی شدید در ناحیه مغزم احساس کردم دیگر هیچ نفهمیدم... .

روایت لحظات پس از مرگ

آنچه را در عالم مرگ دیدم فقط می‌توانم به فیلمی تشبیه کنم که هرازگاهی پخش میشد و بعد قطع میشد. نخستین چیزی که دیدم آن بود که سرم پر از خون است و روی زانوی مادرم هستم و او اشک میریزد. صحنه بعد موقعی بود که یک پزشک معاینه‌ام می کرد و به پدرم گفت:‌ متأسفم ... دیر شده ...

 موقعی که دیدم پدرم ضجه زد هر چه سعی کردم به آنها بفهمانم که اشتباه می‌کنند و آن کسی که روی تخت خوابیده من نیستم و من بالای سر آنها – نزدیک به سقف – در حال پروازم آنها متوجه نمی‌شدند. البته در آن لحظه خودم هم نفهمیده بودم که مرده‌ام! تا اینکه آخرین صحنه مربوط به لحظه‌ای بود که در سردخانه بودم و داشتم می دیدم کسانی در اطرافم هستند اما کاری از دستم ساخته نبود و آن لحظه بود که متوجه شدم که مرده‌ام.

اما عجیب بود اصلاً احساس ترس و نگرانی نکردم، بعد به سمت قبرستان حرکت کردم و بی‌اختیار به مزار آن شهید گمنام نگاه کردم ولی همین که تصمیم گرفتم به سوی آن بزرگوار حرکت کنم ناگهان مشاهده کردم از داخل مزار آن شهید گمنام نوری بسیار تابناک و زیبا و قشنگ درست مانند قوس و قزح به بیرون تابیده شد سپس بعد از چند لحظه که آن نور پر حجم ساکن بود به طرف من حرکت کرد اما گویی هر یک قدم که به من نزدیک میشد شاخه‌ای از آن نور تبدیل به یک فرشته میشد. فرشته‌هایی که بال داشتند و پر می کشیدند. اما صورتشان پیدا نبود و به جای چشم و لب و دهان فقط به صورت نوری خوشرنگ مشاهده می شدند و... اما نه، چهره یک نفرشان را می توانستم ببینم که درست میان آنها و حدود یک متر بالای سرشان قرار گرفته بود.

وقتی کنار من رسید بهم لبخند زد و من نیز پرسیدم تو کی هستی؟

او ابتدا به مزار آن شهید گمنام اشاره کرد و با همان لبخند گفت: تو که بارها به دیدنم آمده‌ای مرا نمی شناسی؟ آن موقع بود که متوجه شدم او همان شهید گمنام است که بارها برایش فاتحه خوانده‌ام لذا از او پرسیدم اینها کی هستند؟ و او با همان تبسم زیبا به آسمان اشاره کرد و گفت: فرشته‌ها! و بعد نگاهش را به بالای آسمان دوخت و چیزی شبیه گردبادی نورانی را که به سویم در حرکت بود نشان داد و گفت: اتفاقاً چند تا از اینها دارند به سوی تو می‌آیند. با شنیدن این حرف خیلی خوشحال شدم که باید به همراه او بروم اما این بار چهره او در هم کشید و گفت: نه... تو هنوز خیلی جوانی... تازه پدر و مادرت چه می‌شوند؟ از شنیدن نام آنها گریه‌ام گرفت. آن شهید بزرگوار گفت: باز هم به سراغ من بیا! این را گفت و همین که تبسم کرد همه چیز در یک ثانیه تمام شد و او رفت و نورها ناپدید شدند و من خواستم دستم را به طرفش دراز کنم که ...


به خودم آمدم متوجه شدم دستم تکان می‌خورد و فریاد اطرافیان را شنیدم زنده شد!!

آری من پس از حدود سه ساعت مردن دوباره زنده شدم. وقتی آنچه را دیدم به خانواده‌ام تعریف کردم پدرم گفت:‌ آن شهید گمنام مهربانی‌های تو را جواب داد و حالا 5 سال از آن روزها می‌گذرد من هر شب جمعه به دیدار آن بزرگوار می‌روم، شهیدی گمنام که شاید برای همه گمنام باشد اما برای من نه...

*قسمت دوازدهم/آیا خدا به حرف یک بی خدا گوش می دهد؟

شانزده ساله بودم که راهی اروپا شدم. در آن زمان پدرم تازه فوت کرده بود و از آنجایی که قبل از مرگش نیز یک کارگر ساده بود، لذا بعد از رفتنش من و مادر خیلی بیشتر طعم فقر را چشیدیم آن روزها من تازه دبیرستان را شروع کرده بود و با اینکه جزء بهترین شاگردان مدرسه محسوب می‌شدم، مجبور بودم درسم را نیمه کاره رها کنم. بیچاره مادر اشک می ریخت‌ و می‌گفت: من حاضرم نان خالی بخورم و تو درست را ادامه دهی و به دانشگاه بروی.

اما این کار ممکن نبود چرا که ما حتی نان خالی هم نداشتیم. بنابراین به عنوان فروشنده در یک مغازه مشغول به کار شدم.

اما یک مسافر مسیر زندگیم را عوض کرد، دخترخاله مادرم که در دوران کودکی انیس و مونس هم بودند، پس ازسال‌‌ها از اروپا به ایران برگشت و موقعی که از وضع زندگی ما باخبر شد مانند یک فرشته نجات به دادمان رسید، مادر را به خانه خودش برد و مرا هم وقتی فهمید شاگرد ممتاز بوده ام، به اروپا فرستاد تا کنار برادرش که مقیم آنجا بود درس بخوانم.

تا دو سال در کنار مجید زندگی خوب و راحتی داشتم اما از هنگامی که راهی کالج شدم و اجبارا از مجید دور شدم و به شهر دیگری رفتم، با زندگی دیگری آشنا شدم.
در کالج با یکی از همکلاسی‌هایم که فرزند یک خانواده ثروتمند اهل رومانی بود آشنا شدم همه چیز "میلر" خوب بود جز اعتقادش‌، یعنی در رفاقت سنگ تمام می‌گذاشت و حاضر بود تمام مخارج زندگی دانشجویی مرا تأمین کند فقط به این دلیل که از لحاظ جسمی ضعیف بود و من بارها و بارها از او در مقابل دیگران حمایت کرده بودم اینطوری‌ برای من هم بهتر بود زیرا دیگر لازم نبود برای تأمین مخارج تحصیلم‌ کار کنم. در این میان فقط یک تفاوت میان من و او وجود داشت،  میلر  یک ماتریالیست ضد خدا بود و من هم که تازه داشت شخصیتم شکل می گرفت ناخواسته تحت تأثیر القاعات او قرار گرفتم و ...  به خود که آمدم یک بی‌خدای کامل بودم ...

 17 سال گذشت.

خبر عین صاعقه بود و خشکم کرد، "مادرت دچار ناراحتی کبد شده و چون در اینجا نمی‌تواند عملش کنند، داره میاد پیش تو تا جراحی بشه"

ناگفته نماند در آن روزها تحصیلات دانشگاهیم را تمام کرده بودم و در یک شرکت قطعه سازی اتومبیل به عنوان مهندس مشغول کار بودم و حقوق خوبی هم داشتم. کما اینکه از حدود پنج سال قبل نیز هر ماه مقداری پول برای مادرم به ایران می‌فرستادم تا دیگر حتی به دخترخاله مهربانش هم نیاز مالی نداشته باشد.

به این ترتیب مادرم به آنجا آمد و تازه آن موقع بود که من یادم آمد که بیش از نصف عمرم را دور از مادرم بوده‌ام. در این چند سال آخر ناراحتی‌های مادر بابت دوری من باعث بیماری‌اش شده بود نمی خواست مانع خوشبختی من شود حتی از بیماریش نیز بهم حرفی نزده بود.

 اما سخترین لحظه زندگیم موقعی بود که قبل از جراحی مادر، پزشک جراح گفت: بعید میدانم مادرت از اتاق بیرون بیاید، ضمناً اگر جراحی هم نکنه می میره.

اینگونه بود که مادر راهی اتاق عمل شد، اما قبل از اینکه داخل اتاق شود، کیف دستی‌اش را بهم داد و با روحیه‌ای بالا گفت: لازم نیست ازمن پنهان کنی خودم میدونم که دکترها نمی‌توانند کاری برایم بکنند، اما یادت باشد که همه چیز دست خداست! در ضمن اگر برنگشتم، جا نماز و مهر و تسبیحم را که داخل کیفمه بده به یک آدم مومن که لااقل موقع نماز خواندن برایم یک فاتحه بخونه.

وقتی فهمیدم مادرم حتی از لامذهب شدن من هم خبر ندارد، از شرم نتوانستنم توی چشمانش نگاه کنم و او راهی اتاق عمل شد.

بر خلاف پیش بینی دکتر، کار جراحی بیشتر از یک ساعت طول کشید و موقعی که من داشتم کم کم نگران می‌شدم پزشک جراح به سراغم آمد و گفت: من کاری را که باید انجام بدهم انجام دادم زیر ‌بیهوشی بیرون بیاید دیگه مشکل کبد نخواهد داشت، اما من بعید میدونم به هوش بیاد.... مگر اینکه یه معجزه رخ بده!

نمی دانم چرا با شندین کلمه معجزه از زبان یک خارجی آنطور تنم لرزید؟ اما هر چه بود حرف آقای دکتر باعث شد یاد حرف مادرم در دوران کودکی بیفتم که همیشه میگفت: کسی که نماز می خونه خدا هم به حرفش گوش میده.

به همین خاطر بدون اینکه از نگاه‌های متعجب خارجی‌ها جا بخورم، جانماز مادر را همان جا وسط راهرو و جلو اتاق عمل پهن کردم و خواستم نماز بخوانم که ناگهان بغضم گرفت، زیرا نماز خواندن را فراموش کردده بودم! اینجا بود که بی‌اختیار اشک ریختم؛ خدایا اگه منوقبول نداری لااقل به خاطر مادرم گناه‌های منو ببخش...خدایا می‌دونم بنده پر ازگناهی بودم... اما منو ببخش خدایا... خدایا بهت قول میدم اگه مادرم زنده بمونه دیگه نمازم را ترک نمی‌کنم... خدایا این بنده رو سیاهت رو ببخش و ...

توهمین حال عرفانی بودم که همان دکتر به سراغم آمد و درحالی که از فرط هیجان نمی‌توانست درست حرف بزند گفت: بگذار حقیقتی رو بهت اعتراف کنم، چند دقیقه‌ قبل که بهت گفتم مادرت مُرده بود، ولی من می خواستم که تو کم کم بپذیری و...اما الان یک معجزه باور نکردنی رخ داد، مادرت که قلب و نبضش از کار افتاده بود و ما هم تمام دستگاه‌ها را از بدنش باز کرده بودیم، یک مرتبه زنده شد... میفهمی چی میگم پسر؟ مادرت زنده شد... این باور نکردنیه!

دکتر می خندید و من اشک می ریختم، آری برای دکتر این امر باور نکردنی بود، اما من می دانستم که خدا به حرفم... به حرف یک بی خدا... گوش داده است!

روایت لحظات پس از مرگ

اما اوج معجزه آنجا بود که مادر سه روز پس از جراحی به من گفت: در آن حالتی که دکترها میگن مُرده بودم، خودم رو توی آسمان‌ها دیدم که زیر پایم ابر بود و من هم داشتم میرفتم بالا که یک مرتبه تو رو دیدم که یک گوشه ایستاده‌ای و داری نماز میخوانی... من از این بابت خیلی خوشحال شدم پسرم نمازخوان شد، اما ناگهان با سرعت نور از آسمان به پایین آمدم و... چشم که باز کردم خود را روی تخت دیدم...

مادر آن روز وقتی از زبان من شنید که چگونه برای او اشک ریخته و چگونه برایش نماز خوانده‌ام گفت: پس تو منو به زندگی برگردانده‌ای؟!

امروز که دارم این خاطره را برایتان می نویسم، سالهاست که در ایران همراه مادرم و زن و فرزندانم زندگی می‌کنم... در ضمن حتی یک رکعت نمازم ترک نشده است.

انتهای پیام/