با رشد اقتصادی روسيه مسئولين اين كشور تصميم گرفتند تا بودجه مورد نياز جهت ساخت جنگنده‌های نسل پنجم را تامين كنند. در راستای توليد جنگنده‌های نسل پنجم روسی پروژه‌ای تحت عنوان PAK FA (مخفف عبارت روسیPerspektivnyi Aviatsionnyi Kompleks Frontovoi Aviatsyi به معنی هواپيماهای چند منظوره آينده ميدان نبرد) شكل گرفت و در قالب تحقق اين پروژه سه طرح از سوی سه شركت ياكولوف، ميگ و سوخوی به وزارت دفاع روسيه ارئه شدند،

پیشینه طرح سوخو پک فا به دوران جنگ سرد باز می‌گردد. اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی، شوروی به دنبال ساخت جایگزینی برای هواپیماهای میگ ۲۹ و سوخو ۲۷ برای عملیات در خط مقدم نیروی هوایی بود. طرح این هواپیمای جنگنده بین شرکت‌های هوافضای شوروی به مناقصه گذاشته شد. علی‌رغم تأخیر ناشی از فروپاشی شوروی و مشکلات اقتصادی روسیه در دهه ۹۰، فرایند پژوهش و توسعه این جنگنده ادامه یافت. در سال ۲۰۰۰ طرح سوخو ۴۷ و میگ ۱٫۴۴ از میان طرح‌های پیشنهادی انتخاب شدند، و در سال ۲۰۰۲ شرکت سوخو به عنوان سازنده جنگنده پک فا انتخاب شد. هواپیمای پک فا از فناوری‌های نوین بکار رفته در میگ ۱٫۴۴ و سوخو ۴۷ استفاده می‌کند. جنگنده پک فا در کلاس هواپیماهای جنگنده سنگین (۳۲–۳۷ تُن) قرار دارد. روسیه برنامه دیگری را برای ساخت جنگنده نسل پنجم کلاس سبک نیز پیش می‌برد که جانشینی برای هواپیمای میگ۳۵ خواهد بود.

علاوه بر تأمین هواپیماهای مورد نیاز نیروهای مسلح روسیه، شرکت هواپیمایی متحد نمونه‌های صادراتی جنگنده پک فا را نیز تولید خواهد کرد. شرکت هواپیمایی متحد و شرکت هوانوردی هندوستان در ۱۸ اکتبر ۲۰۰۷ توافقنامه‌ای برای تولید مشترک هواپیمای جنگنده نسل پنجم با قابلیت مانور بسیار بالا، بُرد پروازی زیاد و توانایی پرواز طولانی امضا کردند. بر اساس این توافقنامه، شرکت هوانوردی هندوستان بر اساس نیازهای ویژه نیروهای مسلح هند با شرکت سوخو در توسعه و ساخت این جنگنده مشارکت می‌کند. یکی از مهمترین تفاوت‌های مدل‌های هندی این جنگنده، دو سرنشینه بودن نمونه‌های عملیاتی آن است. 

در زمینه الکترونیک پروازی، برنامه پک فا در بسیاری موارد از طرح سوخو ۳۵ الهام گرفته است. به عنوان مثال، قلب تجهیزات الکترونیک پروازی T50 را یک رادار با آرایه کاوش فعال الکترونیک (AESA) چند حالته موسوم به N050 تشکیل می‌دهد که در حقیقت گونه‌ای برگرفته از رادار N035 جنگنده سوخو ۳۵ است که برای نخستین بار در نمایشگاه هوایی ماکس-۲۰۰۷ روسیه به نمایش درآمد. این رادارِ کنترل آتش پس از رادار ژوک در هواپیمای میگ ۳۵ دومین رادار کنترل آتشی است که در روسیه طراحی شده، و ترکیبی است از رادار باند X و گیرنده‌های کمکی باند L نصب شده روی لبه بال‌ها، با بیش از ۱۵۰۰ واحد فرستنده گیرنده و آنتنی به قطر یک متر.

برد مفید رادار پک فا برای اهدافی با ابعاد یک متر تا حدود ۴۰۰ کیلومتر عنوان شده است. هواپیمای آزمایشی T50 همچنین به یک جستجوگر و فروسرخ (IRST) برگرفته از سامانه OLS-35M جنگنده سوخو ۳۵ نیز مجهز است که به سبک بیشتر جنگنده‌های روسی، مقابل شیشه جلوی کابین نصب شده است. نمایشگرهای کابین پک فا را دو نمایشگر کریستال مایع به ابعاد ۲۲٫۹ ×۳۰ سانتیمتر به همراه یک نمایشگر هدآپ IKSH-1M و ۳ نمایشگر کوچک در اطراف کابین تشکیل می‌دهند.

ویژگی‌های دقیق جنگنده سوخو پک فا هنوز کاملاً روشن نیست و برخی از مشخصات آن در حال حاضر از اسرار نظامی محسوب می‌گردد؛ اما پرواز در تمامی ساعات شبانه‌روز، پرواز طولانی با سرعت مافوق صوت، آلودگی صدایی پایین، رادارگریزی، بهره‌گیری از مواد ترکیبی جدید، امکان چندین بار سوختگیری هوایی در طی یک پرواز، استفاده از موشک‌های نسل آینده هوا به هوا، هوا به زمین و هوا به دریا، استفاده از رادار پیشرفته، امکان فرار از تله‌های اپتیکی و فروسرخ، بهره‌گیری از هوش مصنوعی در پرواز و حمله و سامانه‌های دفاعی خودکار نمونه‌هایی از امکانات این جنگنده هستند. این هواپیما مجهز به دو سکان عمودی است و برخلاف جنگنده‌های متعارف، تمامی بدنهٔ دم قابل حرکت است.

نمونه آزمایشی جنگنده سوخو T50 به یک جفت موتور جت ۱۱۷ اس مجهز است که هرکدام نیروی پیشرانه‌ای برابر ۱۴٫۵ تُن نیرو تولید می‌کند. این موتورها نمونه پیشرفته‌تر موتورهای به کار رفته در میگ ۱٫۴۴ هستند. نمونه نهایی هواپیمای پک فا به موتورهای جدیدتری با پیشرانه ۱۷٫۵ تُن نیرو مجهز خواهد شد.