به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،نیویورک، صاحب بزرگ‌ترین سیستم مترو در ایالات متحده‌ است. در طول هفته به طور میانگین بیش از پنج میلیون نفر با قطارهای مترو در این شهر جابه‌جا می‌شوند و در ساعات اوج ترافیک حدود 4000 قطار در سیستم متروی این شهر به حرکت درمی‌آیند. از این رو، ایستگاه‌های متروی نیویورک به دلیل حجم بالای تردد روزانه در فهرست اماکن احتمالی وقوع حملات بیوتروریستی قرار دارند.

بتازگی وزارت امنیت داخلی ایالات متحده، جریان هوای داخل ایستگاه‌های متروی نیویورک را آزمایش کرده است تا مبادا حاوی ذرات پرخطر مانند آنتراکس (سیاه‌زخم) باشد. در این مطالعه پژوهشگران می‌خواهند بدانند ذرات پرخطر (چنانچه یافت شدند) چطور در هوای مترو پراکنده می‌شوند و دقیقاً در چه قسمت‌هایی فرود می‌آیند.

جریان هوا و آزمایش‌‍‌‌ها

هر بار که قطارهای مترو در عمق زمین سرعت می‌گیرند، جریان هوا در شبکه تونل‌ها به گردش درمی‌آید. عملکرد قطارها حین حرکت در تونل‌های زیرزمینی به چیزی شبیه پیستون تبدیل می‌شود. به بیان ساده‌تر، این قطارها هوایی را که جلوی راهشان قرار دارد با فشار به بیرون هل می‌دهند و هوای پشت سرشان را به داخل می‌کشند.

جریان هوایی که به دلیل حرکت سریع قطارها جابه جا می‌شود، حامل حجم وسیعی از ذرات ریز بی‌ضرر از قبیل پرز و غبار است که در فضا به گردش درآمده و سپس در محیط نشست می‌کنند. اما چندی است پژوهشگران در تلاشند میزان آلودگی هوای ایستگاه‌های متروی نیویورک را دقیق‌تر بررسی کنند.

در این آزمایش، 115 نفر از کارکنان وزارت امنیت داخلی ایالات متحده با همکاری آژانس حفاظت محیط‌زیست و چند آزمایشگاه در 55 ایستگاه مترو و داخل ده قطار مستقر شدند. این گروه با استفاده از کمپرسورهای هوا هر 20 دقیقه یک گرم آیروسل بی‌ضرر مشابه آنتراکس را در فضا رها کردند. در طول انجام آزمایش، سیستم مترو طبق روال معمول به کار خود ادامه داد.

ذره مشابه آنتراکس موسوم به DNATrax را آزمایشگاه ملی لارِنس لیوِرمور (در 70 کیلومتری سانفرانسیسکو) طراحی کرد. DNATrax از ترکیب گندم و نشاسته ذرت به دست آمده و در گذشته برای ردیابی شیوع مسمومیت‌های غذایی استفاده می‌شد.

برای این آزمایش خاص، پژوهشگران مجموعه‌ای از ذرات دو میکرونی و یک مجموعه پنج میکرونی تهیه کردند (اندازه ذرات واقعی آنتراکس حدود ده میکرون است). سپس مجموعه‌ای از زنجیره‌های خیلی کوتاه دی‌اِن‌اِی به هر یک از ذرات ساخته شده وصل شدند تا به عنوان یک بارکد خیلی ریز عمل کنند. این نوع دی‌اِن‌اِی‌ها که بیشتر در ایستگاه‌های مترو یافت نمی‌شوند از یک موجود دریایی میکروسکوپی گرفته شدند.

در پنج روز، پژوهشگران 9 بارکد مختلف را در ایستگاه‌های مترو آزاد کردند تا ببینند کدام یک از ذرات بعد از ته‌نشین شدن دوباره در هوا به گردش درمی‌آیند. تصور می‌شد بعضی ذرات بعد از نشست در محیط دیگر به گردش درنمی‌آیند، اما برخی دیگر ممکن است بنا به دلایلی دوباره به جریان هوا راه پیدا کنند. پس از آزادسازی بارکدهای مختلف، مجموعه‌ای از ابزارهای نمونه‌برداری به کار گرفته شدند. از جمله این ابزارها بیوواچ بود که سیستمی متشکل از فیلترهای هواست و ذرات معلق را برای آزمایش‌های بعدی به دام می‌اندازد.

دستگاه‌های فیلتراسیون دیگری نیز از آژانس حفاظت نیروی پنتاگون به امانت گرفته شد. همچنین تعدادی صفحات آلومینیومی در اطراف ایستگاه‌های مترو کارگذاشته شد تا پژوهشگران بعدا بتوانند ذرات ته‌نشین شده روی این صفحات را آزمایش کنند. اعضای تیم پژوهشی نیز با در دست داشتن ابزارهای تست قابل حمل در ایستگاه‌ها تردد کردند. به لباس‌های این افراد نیز نمونه‌هایی از انواع مختلف پارچه نظیر پشم، نایلون و پنبه نصب شد تا در نهایت مشخص شود مردم عادی در رفت‌وآمدهای روزانه با مترو چقدر در معرض ذرات معلق قرار دارند.

نتایج چه نشان می‌دهد؟

پیشتر نیز در آزمایش‌های مشابه دیگری جریان هوای متروی نیویورک بررسی شده بود، با این تفاوت که در مطالعات قبلی فقط گازها و جریان هوایی که از قسمت ورودی ایستگاه‌ها به داخل می‌آمد آزمایش شده بودند. پژوهشگران برای این که بتوانند نتایج مطالعات جدید را با آزمایش‌های قبلی مقایسه کنند، در این آزمایش از گاز بی‌خطر پِرفلوئوروکربن به عنوان شاهد کمک گرفتند تا رفتار این گاز را پس از انتشار در محیط بررسی کنند. چنانچه رفتار این گاز پس از انتشار در محیط مشابه آزمایش‌های قبلی باشد، پژوهشگران می‌توانند نتیجه بگیرند جریان هوای داخل ایستگاه‌های مترو در آزمایش‌های جدید مشکوک نیست.

در پایان آزمایش، در مجموع 12 هزار نمونه جمع آوری شد. نمونه‌های جمع آوری شده ‌اکنون در آزمایشگاه‌های ملی در دست آزمایش هستند. شناسایی دی‌اِن‌اِی‌های هر یک از نمونه‌ها و این که چطور در محیط پراکنده شدند چند ماه طول خواهد کشید.

نتایج این آزمایش در نهایت در اختیار سازمان‌های مدیریت بحران نیویورک گذاشته شده و حداقل در مراحل اولیه برای جلوگیری از سوء‌استفاده‌های احتمالی علنی نخواهند شد. مسئولان می‌توانند با در اختیار داشتن نقشه دقیق آلودگی متروی نیویورک به راهکارهای مقابله با حملات بیوتروریستی بیندیشند. همچنین این اطلاعات نشان خواهد داد دقیقا در کدام قسمت‌ها لازم است حسگرها و فیلترهای تصفیه هوا نصب شوند. این داده‌ها به سازمان حفاظت محیط‌زیست و دولت فدرال آمریکا نیز کمک خواهند کرد در صورت بروز این حملات بیوتروریستی بتوانند در مورد چگونگی پاکسازی محیط کارآمدتر عمل کنند.

منبع: بی بی سی

انتهای پیام/