به گزارش خبرنگار دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ به نظر برخی از روانشناسان و محققان بازی پوکمون گو می تواند باعث بهبود کودکان مبتلا به اوتیسم و سندروم آسپرجر شود. 

لحظه‌ای که "لن تایر" کودک 12 ساله از مادرش خواست تا برای شکار پوکمون‌ها او را به بیرون ببرد مادرش از این درخواست او بسیار هیجان‌زده و متعجب شد.

جالب آنکه "لن" بعد از بیرون رفتن از خانه اصلا احساس ناراحتی نکرد و با آرامش 145 پوکمون را شکار کرد.

"لن" مبتلا به "سندروم آسپرجر" است و به این معنی است که برقراری ارتباطات اجتماعی و مدت طولانی در بیرون از خانه بودن برای او بسیار سخت است.

مادر او می‌گوید قبلا فرزندش به هیچ وجه حاضر نبوده برای گشت و گذار در بیرون از خانه، محیط امن درون خانه را ترک کند اما از زمانی که پسرش شروع به شکار پوکمون‌ها کرده انگیزه پیدا کرده تا بیشتر به بیرون از خانه برود و حتی با کودکان دیگر ارتباط برقرار کند.

شرح عکس: "لن تایلر" 12 ساله و مبتلا به "سندروم آسپرجر" برای شکار پوکمون‌ها به بیرون می‌رود.

"لنور کوپلمن" مادر کودک 6ساله‌ای به نام "رالفی" است؛ این کودک مبتلا به اوتیسم است و همین باعث شده که در برقراری ارتباطات کلامی مشکل داشته باشد، به نظر این مادر پوکمون‌گو باعث شده تا فرزندش بیرون رفته و با کودکان دیگر ارتباط برقرار کند.

درواقع چون بچه‌های دیگر هم می‌خواهند پوکمون شکار کنند پس با "رالفی" هدف مشترکی پیدا می‌کنند در نتیجه موضوع مشترکی وجود دارد که رالفی را تشویق می‌کند بخاطر آن با دیگران ارتباط برقرار کند.

از آن جایی که بچه‌ها خیلی روی شکار پوکمون‌ها تمرکز دارند این باعث می‌شود تا برخلاف حالت عادی که نوع و شکل ارتباطات حالت عادی دارد حالا همه روی پوکمون‌ها متمرکز باشند؛ در نتیجه همین باعث شده رالفی مبتلا به اوتیسم هم بتواند در گروه‌های دوستی کودکان راه یافته و با آنها بازی کند، آنچه که تا قبل از آمدن پوکمون‌گو قادر به انجام آن نبود.

شرح عکس: "رالفی کوپلمن" کودک 6 ساله‌ای که بازی پوکمون‌گو باعث شده دوستان جدیدی پیدا کند.

دکتر "جیمز پارتلند" در تحقیقی که درباره اثرات پوکمون‌گو انجام داده به این نتیجه رسیده است که کودکان مبتلا به اوتیسم با توجه به نوع شخصیتشان معمولا جذب بازی‌هایی می‌شوند که مبتنی بر واقعیت بوده و انسجام داشته باشد که پوکمون‌گو هر دوی این ویژگی‌ها را دارا است. به علاوه معمولا کودکان مبتلا به اوتیسم حافظه خوبی دارند که همین به آنها کمک می‌کند تا به واسطه این بازی در محافل دوستانه به خوبی بدرخشند و بیشتر به انجام آن تشویق شوند.

دکتر "پیتر فاستیو" که روانشناس یک مدرسه نیویورک است به این قضیه که پوکمون می‌تواند باعث کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم یا آسپرجر شود علاقه‌مند شده است. او به عنوان یک روانشناس در ابتدا به کودکان مبتلا به این بیماری‌ها توصیه می‌کند به ورزش‌های همگانی بپردازند یا در یک گروه موسیقی فعالیت کنند اما اگر کودک تن به هیچ یک از این کارها ندهد بازی پوکمون هم می‌تواند برای بهبود وضعیت بیمار تست شود.

از نظر این روانشناس اگر کودک اوتیسمی نه به موسیقی، نه به ورزش و نه به مطالعه کتاب علاقه نشان داد آن وقت تازه باید به او اجازه داد که پوکمون بازی کند تا شاید از این طریق وارد اجتماع شود.

دکتر "مک پارتلند" اما فکر می‌کند که بروز هیچ تغییر قطعی در اثر بازی پوکمون برای این کودکان تاکنون به اثبات نرسیده و لذا هر کودکی که با این بازی مشغول است لازم است که در ابتدا والدینش اطمینان حاصل کنند که با توجه به روحیات و نحوه استفاده کودکشان از این بازی، پوکمون‌گو برای آنها تا چه حد مفید یا مضر است.

شرح عکس: "لنگر کوپلمن" به رالفی پسر کوچک مبتلا به اوتیسم خود که تغییرات روحی خوب و مثبتی داشته افتخار می‌کند.

ترجمه از نادر نینوایی

منبع: cnn

انتهای پیام/