به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بازی کردن همین طور خالی خالی نمی شود و باید برایش پول خرج کنید و وسیله ای، چیزی بخرید، البته خرید همیشه اولین راه نیست. یک روش لذت بخش تر دیگر هم وجود دارد که مثل ادب خرجی ندارد اما همه چیز را می خرد! اگر دیگران را به خریدن وسایل بازی تشویق کنید و خودتان آویزان آن ها شوید، می توانید هم از آن بازی لذت ببرید و هم دوستی خودتان را با فرد مورد نظر تحکیم ببخشید.

پیشنهادهایی که در پایین می بینید مختص وقتی است که تمام تیرهایتان به سنگ خورده و نتوانسته اید چترتان را جایی باز کنید و حالا مجبورید وسیله ای بخرید. اگر برای خرید ابزار جدید بازی هنوز تصمیمی جدی نگرفته اید، این مطلب می تواند به شما کمک زیادی بکند. دقت کنید در معرفی بازی ها آن ها را به دو دسته هوازی و غیرهوازی تقسیم کرده ایم. هوازی ها آن هایی هستند که تحرک دارند و به ورزش نزدیک هستند و غیرهوازی ها همان هایی اند که در گذشته به آن ها می گفتیم نشستنکی!

تعجب نکنید. این واژه برای ما هم هنوز غریب است. آی روور از آن دسته «!؟ از اینا»یی است که احتمالا در اطرافتان دیده اید ولی هیچ وقت اسمش را یاد نگرفتید. آی روور یا اسکوتر هوشمند با اسامی دیگر چون جت برد، اسمارت برد، ایرویل و هاوربورد وسیله ای نوظهور به شمار می رود. البته ما منتظر اسم پیشنهادی فرهنگستان می مانیم که احتمالا چیزی در مایه های «راهبر باهوش» یا «رونده ناقلا» است!

آی روور در حال و هوای همان اسکوتر خودمان است. فقط تنه اش به تنه دوران تازه و تکنولوژی خورده و برقی شده است؛ یعنی دیگر لازم نیست یک پایتان روی اسکوتر باشد و با پای دیگر پارو بزنید و خودتان را به پیش برانید. دستگاه را روشن می کنید و رویش می ایستید و برو که رفتیم. شیوه کارش هم خیلی ساده است؛ شما روی یک بورد می ایستید، هر قدر پایتان را به جلوی بورد فشار دهید، سرعتتان بیشتر می شود و برعکس.

 

فقط می ماند حفظ تعادل که بعد از چند روز سواری گرفتن از آن راه می افتید و دیگر می روید دنبال ژانگولر زدن. از آن جا که هنوز این وسیله لاکچری به حساب می آید، استفاده از آن کم کم دارد در محله های ونک به بالا فراگیر می شود و دیری نمی پاید که بچه های مردم سوار بر آن از کنارتان به شما چشمک بزنند.

 

آی روور با باتری قابل شارژ کار می کند و از این جهت می تواند جایگزین مناسبی برای وسایلی باشد که با سوخت های فسیلی فعالیت دارند و نمودار شاخص آلودگی را به سقف (حال می کنید ما در این حد فکر محیط زیستمان هستیم!) و خستگی را به حداقل می رسانند و به سختی می توان آن را وسیله ای ورزشی قلمداد کرد؛ مثل هلت است رسما! سرعت آی روورهای مختلف بازار هم چیزی حدود 15 کیلومتر بر ساعت است که با توجه به خطرات احتمالی ای که می تواند در کوچه و خیابان شما را تهدید کند، عدد معقولی به نظر می رسد.

علاوه بر این ها، بیشتر مدل های این وسیله قابلیت پخش موسیقی دارند؛ بعضی هایشان با بلوتوث به هندزفری وصل می شوند و بعضی دیگر حتی اسپیکر دارند؛ یعنی همان طور که دارید در سطح شهر آی روور سواری می کنید، می توانید به بقیه اعلام کنید تهران مال شماست!

بستگی دارد چقدر بخواهید بسلفید اما قیمت آی روور معمولا از 600 هزار تومان شروع می شود و تا یک و نیم میلیون تومان هم ادامه دارد اما اگر یک مدل عادی یک میلیون تومانیاش را بخواهید داشته باشید، می توانید روی یک اسکوتر هوشمند هشت اینچی حساب کنید که خوشد 10 کیلو است و تا 120 کیلو وزن را تحمل می کند. تا 20 کیلومتر بر ساعت سرعت می گیرد و در شیب های کمتر از 15 درجه آخ نمی گوید.

کمی برای اسکوترسواری دیر شده اما فراموش نکنید شما بچه های دیروز و جوانان امروز در عنفوان نوجوانی تحت هجوم ددمنشانه جبر جغرافیایی و تاریخی بوده اید؛ پس کسی به شما خرده نمی گیرد اگر بخواهید کمی جوانی کنید و مثلا اسکوتر سوار شوید. حتما با این وسیله آشنا هستید، یک وسیله پلاستیکی دسته دار که با یک پا روی آن می ایستید و با کشیدن پای دیگر روی زمین راه می افتید و سرعت می گیرید؛ طبعا فرمان و ترمز هم دارد.

  

البته که هم کلاس آی روور بیشتر است و هم روحیه راحت طلبی را بیشتر ارضا می کند اما وقتی اسکوتر سواری می کنید باید مدام پا بزنید و این به قوی شدن عضلات پا کمک می کند. سبک و دم دست بودن هم از دیگر ویژگی های مثبت اسکوتر است که برای طی کردن مسافت های کوتاه گزینه مطلوبی به نظر می رسد.

از 100 هزار تومان شروع می شود و در شاخ ترین مدل ها به 300 هزار تومان می رسد. اگر بخواهید یک پنج کیلویی با فرمان قابل تنظیم با روشک تیتانیوم و تحمل وزن تا 145 کیلوگرمش را بخرید، باید 200 چوق هزینه کنید.

دوچرخه نیازی به معرفی ندارد و معرف حضورتان هست. قلنبه نوستالژی و به یادآورنده خاطرات کودکی. اگرچه دوچرخه از وسایل مورد علاقه کودکان هم هست، اگر کشورهای پیشرفته ای مثل هلند، ژاپن و... را نگاه کنید، متوجه استفاده گسترده شهروندان بزرگسال از این وسیله نقلیه پاک می شوید. فکرش را بکنید، آنجا سر کار رفتن رییس جمهور با دوچرخه شوآف محسوب می شود؛ یعنی در این حد دوچرخه را خوب می دانند.

  

غیر از هوای پاک و این صحبت ها، دوچرخه سواری یکی از بهترین ورزش ها برای کاهش وزن و داشتن اندام مناسب است. باشگاه هم که بروید، می بینید داداشی ها پشت دوچرخه ثابت رکاب می زنند تا وزن کم کنند. پس حالا که غرق در کوکتل پنیر هستید، دوچرخه سواری هم بکنید که لااقل بشوید ببرد پایین.

نگاه به ظاهر نجیبش نیندازید. آن زمان گذشت که دوچرخه از کالای خیلی ارزان قیمت تفریحی به شمار می رفت. البته هنوز هم این وسیله نوستالژیک شیب قیمتی ملایم تری نسب به رقبایش دارد. دوچرخه تنوع قیمت عجیب و غریبی دارد، از 500 هزار تومان بگیرید تا چهار، پنج میلیون تومان!

 

اگر یک میلیون تومان هزینه کنید، می توانید دوچرخه کوهستنان 21 دنده سایز 26 تهیه کنید، البته شهرداری تهران هم چند سالی است در ازای گروگذاشتن کارت ملی، دوچرخه امانت می دهد و بوستان های جنگلی معروف هم دوچرخه های کرایه ای دارند. کلا کرایه کردن دوچرخه کار معقول ترین است، مگر اینکه بخواهید برای همیشه و به عنوان وسیله نقلیه از آن استفاده کنید که آن هم خیلی بعید است.

از دیگر مصادیق سرمایه داری و تهاجم فرهنگی در دهه های گذشته عبارت است از کفش هایی چرخدار که قابلیت حرکت دارند، البته استفاده از اسکیت مثل اسکوتر آسان نیست و کمی آموزش و تمرین می خواهد ولی در عوض لذت بخش تر است و جای کار بیشتری هم دارد. یادش به خیر، 10 سال پیش اوج آموزش اسکیت به نونهالان و نوجوانان بود و به هر پارکی که قدم می گذاشتی خاله یا عمویی در پیست آهنگ ملایمی می گذاشت و با آن به بچه ها اسکیت یاد می داد.

  

باید شور و شوق نوجوان ها در پیست ها را دیده باشید تا متوجه هیجان اسکیت سواری شوید. انجام حرکات نمایشی با اسکیت هم که دیگر فاز خاص خودش را دارد و می تواند بین جمعیت حاضر در پارک محله از شما یک قهرمان بسازد؛ به علاوه این که بعد ورزشی اسکیت پررنگ است و به دلیل شباهتی که با دویدن دارد، برای بخش قابل توجهی از عضلات مفید است. عضله های تراشیده هم که حتما می دانید در این دوره و زمانه چقدر طرفدار دارد.

قیمت اسکیت های موجود در بازار از 500 هزار تا یک میلیون تومان در نوسان است؛ البته این فقط هزینه خرید کفش هاست. مطمئنا شما اسکیت باز به دنیا نیامده اید و برای این کار به آموزش نیاز دارید؛ آموزشی که اگر بخواهید پیش آدم کاردرست ببینید باید جلسه ای 30 هزارتومان پرداخت کنید و حداقل به 10 جلسه آموزش نیازمندید. زانوبند و کلاه هم از اوجب واجبات است. مخصوصا اول راه که مشغول تلوتلو خوردن هستید.

اگر از سقوط عمودی در ارتفاع می ترسید اتما نمی توانید بی خیال هیجان های این مدلی شوید، زیپ لاین راست کارتان است. اما اصلا چی هست؟ اگر بانجی جامپینگ را 90 درجه نسبت به دستگاه مختصات دوران دهیم، زیپ لاین تولید می شود! بلانسبت تارزان را که یادتان هست؟

 

وقتی می خواست از یک دره یا پرتگاه رد شود، از طنابی که به دو سر دو درخت در طرفین پرتگاه متصل بود، آویزان می شد و با سرعت به آن طرف می رفت؛ حالا شما با استفاده از لباس مخصوص صخره نوردی و تسمه و کاربین به یک قرقره متصل می شوید. قرقره هم روی سیم بکسل قرار می گیرد و فاصله را با سرعت طی می کنید.

نکته خوف انگیز ماجرا این است که سرعت از سوی خودتان قابل کنترل نیست و بستگی به اختلاف ارتفاع مبدا و مقصد دارد؛ برای همین نهایتا در 15، 20 ثانیه وقت دارد تمام جیغ و فریادتان را خالی کنید.

 

قطعا هیجان بالا و ترشح بیش از حد آدرنالین می تواند روزتان را بسازد. معلق بودن بین زمین و هوا وسوسه دیرینه بشر است، از همان برادران رایت بگیرید بیایید تا کسانی که همین الان بانجی جامپینگ و کایت سواری را تجربه می کنند. زیپ لاین مثل برخی از لذت های عمیق دنیا کوتاه ولی تاثیرگذار است.

بسته به جایی که می روید، باید از 15 تا 30 هزار تومان بپردازید. مکان های معدودی زیپ لاین دارند که یکی از آن ها توچال است اما از ما می شنوید زیپ لاین رامسر یک چیز دیگر است. اگر مسیرتان آن طرفی خورد حتما تجربه اش کنید. فضای جنگلی آن تجربه فراموش نشدنی ای برای شما رقم خواهدزد.

سینما سه بعدی را که یادتان هست؟ حتما مستحضرید بعدا گندش را درآوردند و کار به سینما چهار بعدی و پنج بعدی و شش بعدی هم کشید. حالا بُعد اضافه چه صیغه ای بود؟ پس قوانین فیزیک چه می گوید؟ موقع تماشای فیلم چند قطره آب می ریختند روی سرتان که باران داخل فیلم برایتان ملموس شود و اسمش را می گذاشتند بعد جدید!

این روزها با توجه به این که تلویزیون ها و عینک های سه بعدی به خیلی از خانه ها راه پیدا کرده، میزان استقبال از سینماهای چندبعدی پارک ها هم کمتر از قبل شده و این وسط پدیده ای به نام کلایمکس یا واقعیت مجازی دارد روز به روز پرطرفدارتر می شود. در کلایمکس شما بعد از زدن عینک مخصوص به چشمتان، فضای 360 درجه را تجربه می کنید و کلا در عوالم بالا سیر خواهید کرد. کلایمکس احتمالا سالم ترین و کم خطرترین روشی است که شما می توانید با آن به عوالم بالاتر دست پیدا کنید!

  

در نمونه های قبلی خودتان نقش مهمی در لذت بردن از سینماهای nبعدی داشتید و باید حسابی همکاری می کردید تا بترسید یا هیجان زده شوید! چون بیشتر تمرکز روی خطاهای دید شما بود. اما با عینک هدست مخصوص کلایمکس کار ساده تری برای جوگیر شدن دارید و مثلا اگر قرار است سقوط آزاد را برایتان شبیه سازی کنند، به قدری دقیق و واقعی این اتفاق می افتد که کرک و پرتان می ریزد.

 

برای همین هنگام استفاده از کلایمکس حتما از رفقایتان بخواهید در اطرافتان حاضر باشند تا کج و کولگی فراوان ناگهان زمین نخورید، البته مورد هم داشته ایم که دوستان طرف فیلم می گرفته اند و ترجیح داده اند دوستشان بخورد زمین تا بیشتر بخندند!

با توجه به محلی که می روید، قیمت ها هم متفاوت خواهدبود اما هر بلیت حدودا 10 هزار تومان آب می خورد. خوبی اش این است که کلایمکس سرعت گسترش قابل قبولی دارد و غیر از پارک ها، شهربازی ها و پاساژهای معروف تهران، در اصفهان، شیراز، مشهد، کرج، اهواز و کیش هم در دسترس است یا اگر هم نیست به زوردی احداث خواهدشد.

محبوب ترین تفریح این روزها که معتادان زیاد دارند، چند تولیدکننده فرعی هم هستند ولی اصلی ترین کنسول های بازی متعلق به سونی و مایکروسافت است. سونی انواع پلی استیشن را تولید می کند و مایکروسافت ایکس باکس را در بازار دارد.

  

خود بازی های کامپیوتری و هیجان بالایش نیازی به تعریف ندارد اما اتفاق مثبتی که در چند سال اخیر افتاده «کینکت» است؛ دستگاهی که باعث می شود بازیکن بسیاری از حرکات بازی را به صورت فیزیکی انجام دهد و مثلا در مسابقه ورزشی واقعا ورزش کند. با این وسیله شاید انتقاداتی که نسبت به بی تحرک بودن این بازی ها می شود، کاهش یابد.

اگر بخواهید پرچم داران سونی و مایکروسافت یعنی «پلی استیشن 4» و «اکس باکس وان» را بخرید، باید به ترتیب یک میلیون و 900 هزار و یک میلیون و 700 هزار تومان پیاده شوید. در مورد فرق آن ها هم اگر بخواهیم بگوییم، بین علمای این حوزه اختلاف زیاد است اما جمع آرا بیشتر به نفع پلی استیشن است که در دوره و زمانه فعلی کم دردسرتر و یوزر فرندلی تر است اما اگر وسع خرید این گجت های جدید را ندارید، می توانید خصلت قناعت را سرلوحه امور قرار دهید و از مدل های کمی قدیمی تر استفاده کنید که راه دوری نمی رود. کلوپ هم دیگر نیست که بروید ساعتی 200 تومان بدهید و بازی کنید. دسته جمعی هیجانش هم بیشتر است.