به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ عصر امروز کارگاه انتقال تجربه جشنواره فیلم مقاومت با حضور احمدرضا درویش در پردیس ملت برگزار شد.

احمدرضا درویش کارگردان فیلم «رستاخیز» بیان کرد: نشستن مقابل اهالی رسانه و صحبت کردن کار سختی است. این جشنواره و مضمون آن مبارک، استراتژیک و مهم است.

وی افزود: وقتی نام جشنواره مقاومت به میان می‌آید احساس می‌کنیم باید هرچه در توان داریم انجام دهیم. من ترجیح می‌دهم جلسه کارگاه دو طرفه و پرسش و پاسخ باشد.

کارگردان «رستاخیز» در ادامه بیان کرد: مجموعه‌ای از آثار ما در عرصه آنالوگ بوده و برای تجربه دیجیتال نوپا هستیم. برای من یک سوال مطرح است که وقتی می‌گوییم مقاومت، منظورمان مقاومت در مقابل چه و دفاع از چیست؟ باید فرصت‌ها و تهدیدهای عرصه دیجیتال را بررسی و در مورد آن بحث کنیم.

درویش عنوان کرد: چیزی که در فطرت بشر و نظام خلقت وجود دارد تمایل و تلاش برای رسیدن به شرایط بهتر است. با نام بردن از مقاومت بنظر می‌رسد که انسان باید در زندگی در مقابل چیزی مقاومت و از چیزی دفاع کند. به نظرم دیگر پدیده انسان هراسی و ترس از هم نوع، از آینده، از فرزند و.... در جهان رواج یافته است. مثلا ماشین که برای ایجاد امنیت و کیفیت در زندگی بشر اختراع شده، دیگر موجب هراس بشر و احساس ناامنی می شود.

وی تصریح کرد: هنوز تعریفی که ارائه می‌دهند، همان تعاریف زمان ابوسفیان و معاویه است. آنها قدرت را وسیله خوبی برای حاکمیت می‌دانند. در زمان حال هم، در رسانه های جهانی، تصویری که از حق به بشر ارائه می شود، همان مفاهیم قدرتمندان و قدرت طلبان است.

درویش اظهار داشت: اما در ۵۰ و ۱۰۰ سال آینده صاحبنظران رسانه با تسلط بر تصویر و صدا، در مقابل بشر مسئولیت دارند. رسانه های حقیقت طلب باید از خودشان و رسانه های دیگر بپرسند با تسلط و قدرتی که داشتند، با محیط زیست بشر چه کردند؟ سوال دارم کدام فیلم و اثر هنری سینمایی ایران در سینمای جهان نمایش داده میشود؟ باید با اتکا بر عقبه طولانی مدت فرهنگ، تمدن و هنر بتوانیم بر سینمای جهان، غلبه کنیم.

درویش اظهار داشت: جنگ در هر منطقه و کشوری که اتفاق بیفتد بازتاب عمومی در کشورهای درگیر جنگ دارد. تبعات جنگ به همه لایه‌های زندگی سرایت میکند. ما بیش از سی سال از جنگ فاصله گرفته ایم اما هنوز تبعات آن وجود دارد. جنگ هشت ساله ما و جنگ های منطقه ای هم اینگونه است. به طور قطع سینما، زمانی ماندگار می شود که به این تاثیرات بپردازد. اولین اقشاری که در هرجنگی هزینه سنگین جنگ را می پردازند ، زنان و کودکان هستند. حدود ۲۷ تخصص در جنگ وجود دارد و تصمیم بگیرند که شلیک کنند برای تجاوز یا شلیک برای دفاع.

درویش افزود: اکثر فیلم های ماندگار جنگ، آثاری هستند که یا به فلسفه جنگ می پردازند یا به تبعات آن. ما در عصر دموکراسی چه می بینیم؟ یوتیوب که باید وسیله ای برای ارتباطات جمعی باشد، چه دارد جز جذب ثروت برای گروهی؟ عده ای که ربطی به یک کشور ندارند برای آنها تصمیم می گیرند. که چه زمانی جنگ باشد و چه هنگامی آتش بس. ما باید در انعکاس حقایق و واقعیت ها سهمی داشته باشیم. چه کرده ایم برای انعکاس واقعیت؟ سر بریدن، جگر درآوردن، برده داری و خرید و فروش برده و... در عصری که دموکراسی حاکم است چه معنایی دارد؟

درویش در پاسخ به سوال یک دانشجوی فیلمساز سوری مبنی بر دلیل ساخته نشدن یک اثر خوب در موضوع مقاومت گفت: این گرفتاری که جهان با آن درگیر شده، فقط مختص سوریه، لبنان، یمن، فلسطین و... نیست. این یک توطئه جهانی است که برای آن برنامه ریزی شده و حال به آن اعتراف شده است. ۳۷ کشور از تجاوز صدام به خاک ایران حمایت می کردند. در دوران جنگ ایران و عراق  از  ۳۷ کشور مختلف اسیر داشتیم. وضعیتی که ما سی و اندی سال پیش داشتیم، الان متوجه مردم سوریه و عراق و.... شده است. اگر مردم ایران جلوی این تجاوز نمی ایستادند ، الان معلوم نبود چه اتفاقی می افتاد؟ ما از نظر انعکاس در رسانه ها هم مظلوم بودیم. هیچ رسانه‌ای این هشت سال را پوشش نداد تا امروز یک فیلمساز سوری بپرسد چرا ایران در زمینه مقاومت کاری نکرده است. این سئوال بسیار تلخی است.

وی تصریح کرد: منطقه بین النهرین، سوریه، عراق در تاریخ دارای تمدن دیرینه‌ای در میان کشورهای عرب است. باید گفت سینمای ایران پتانسیل و ظرفیت و بودجه این کار را ندارد. من فیلمی در خصوص مقاومت می خواهم بسازم که باید دولت حمایت کند و این فیلم بصورت لوح فشرده در اختیار آوارگان سوری قرار دهد. من اگر بخواهم فیلم «رستاخیز» را با ترجمه عربی در اختیار مردم سوری قرار دهم و پول هم نگیرم باید چه کار کرد؟ من بعنوان یک فیلمساز این قدرت را ندارم باید دولت حمایت کند. ولی کشورهای درگیر تروریسم باید خودشان نیز به میدان بیایند و دست روی زانوی خودشان بگذارند.

درویش اظهار داشت: ما مقوله‌ای داریم به نام دیپلماسی فرهنگی. این اصطلاح مفهومی دارد. این جمله از دولتمردان و مسئولان فرهنگی وقت شنیده میشود. ولی این دیپلماسی فرهنگی را فقط محدود به حضور در عرصه جشنواره‌های بین المللی کرده‌اند. اما این جشنواره ها عرصه داد و ستد است. در حوزه پخش بین الملل، داد وستد اتفاق نیفتاده است. مردم هند در سال بارها به سینماها می روند. سینمای هند دیگر مثل قبل نیست. اگر ما فقط می خواهیم با نخبه های سینمایی ارتباط داشته باشیم نمی توانیم بگوییم در عرصه بین المللی حضور داریم. اگر همه را حذف کنیم، این می شود که خودمان را با سینمای هالیوود مقایسه می کنیم. این توهم است که سینما در دنیا یکی سینمای ایران و دیگری هالیوود است. ما در جشنواره ها زینت المجالسیم یا تعامل سینمایی داریم؟  ما باید در صحنه های بین المللی از تجربه سینمای جهان استفاده کنیم.

درویش با اشاره به غیرواقعی بودن فیلم ها در نسبت  با زندگی مردم گفت: چرا آثار سینمایی، آگهی های تبلیغاتی، دیالوگ ها و خانه ها با زندگی مردم ما همسان نیست؟ ما نمی توانیم به ظلم بی تفاوت باشیم؟ تعبیری که در آثار ما از ایران منعکس میشود وارونه است.  در فیلم های ما، ایران فقط تهران است. زبان فارسی و عمق فرهنگ ما کجاست؟