به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ بیابانکی شاعری را از سال ۱۳۶۲ در سن ۱۵ سالگی به تشویق اصغر حاج حیدری که مستخدم مدرسه بود، آغاز کرد. به تدریج با ورود به انجمن ادبی سروش و انجمن ادبی صائب اصفهان در محضر استادانی چون ساعد اصفهانی، خسرو احتشامی، محمد مستقیمی و خلیل بلدی تلمذ کرد.

اولین کتاب شعر او با نام «ردپایی بر برف» در سال ۶۹ توسط حوزه هنری منتشر شد. شهرت بیابانکی به عنوان یک شاعر صاحب سبک با زبانی محکم در سال ۱۳۷۶ با انتشار کتاب «نیمی از خورشید» اتفاق افتاد. این کتاب وی را به عنوان شاعری با زبان خاص و متفاوت به شعر ایران معرفی کرد. این شاعر در کتاب خود با عنوان «جامه‌دران» اثری درباره حضرت زینب (س) آورده است:

شبی دراز، شبی خالی از سپیده منم
طلوع تلخ غروبی به خون تپیده منم
 
پی نظاره ات ای یوسف سرا پا حسن
کسی که دست و دل از خویشتن بریده منم

کر است عالم و من عاجز از سخن گفتن
خیال می کنم آن گنگ خواب دیده منم

کسی که از همه سو زخم تیغ دیده تویی
کسی که از همه زخم زبان شنیده منم
 
خوشا به حال تو ای سرو رسته بر سر نی
نگاه کن منم این بید قد خمیده منم

فتاده آتش غم بر دوازده بندم
غزل تویی و سر آغاز این قصیده منم

اگر به کوره داغ تو سوختم خوش باش
غمت مباد که شمشیر آبدیده منم

خوشا به حال تو این ره به پای می پویی
کسی که این همه ره را به سر دویده منم




انتهای پیام/