به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، این پرسشی است که ذهن افراد زیادی را به خود مشغول ساخته و پاسخ‌های متفاوتی هم برای آن وجود دارد. در این مقاله سعی داریم اطلاعات بیشتری در خصوص تاریخچه شبکه جهانی وب (WWW) و چگونگی پیدایش آن را در اختیار شما قرار دهیم.

اما در ابتدا می‌خواهیم پاسخ این سوال را بدهیم که چرا آدرس‌های اینترنتی باید به زبان انگلیسی باشند؟

اگر بخواهیم کوتاه پاسخ دهیم، باید گفت به این دلیل که افرادی که در ابتدا شروع به طراحی و ساخت استانداردهای آدرس دهی اینترنتی و تحت شبکه کردند، انگلیسی زبان بودند. اگر به دنبال جزییات بیشتری هستید، باید اضافه کنیم که در زمان‌های قدیم، یکی از معدود راه‌های ارتباطی بین دستگاه‌های موجود در یک شبکه، اتصال از طریق آدرس IP بود (البته هم اکنون نیز از این پروتکل برای ارتباطات بین شبکه‌ای به صورت گسترده استفاده می‌شود).

در سال ۱۹۸۳، به علت افزایش تقاضا برای استفاده از کامپیوترها و همچنین بالا رفتن تعداد کامپیوترهای موجود در یک شبکه، دانشمندان دانشگاه Wisconsin اقدام به راه اندازی سرویسی به نام DNS یا "Domain Name System” کردند که توسط آن، هر آدرس IP خاص را به یک اسم مشخص اختصاص می‌دادند تا کاربران به جای حفظ کردن رشته‌ای طولانی از اعداد، یک نام مشخص را به خاطر بسپارند.

در سال ۱۹۹۰ دانشمند انگلیسی به نام Tim Berners-Lee اقدام به ساخت شبکه جهانی وب کرد و طولی نکشید که بسیاری از کامپیوترها برای ارتباط با یکدیگر، از امکانات آن استفاده کردند. در سال ۱۹۹۲و تنها در ایالات متحده آمریکا، بیش از ۱ میلیون کامپیوتر از قابلیت‌های این سرویس برای برقراری ارتباط و انجام کارهای گوناگون بهره می‌بردند. در سال ۱۹۹۴ سازمان IETF ( که متشکل شده از نمایندگان مختلف آژانس‌های مرتبط با دولت ایالات متحده) اقدام به تنظیم قوانینی در خصوص استفاده از شبکه جهانی وب کرد و مجموعه این دستورات را URL نامید.

این سازمان برای راحتی در نوشتن و حفظ کردن نام‌های موجود بر روی وب، تصمیم گرفت از حروف انگلیسی، اعداد (از ۰ تا ۹) و برخی سمبل‌ها استفاده کند. همچنین برای کاراکترهای مشخص شده توسط سازمان IETF، یک کد خاص به نام "کد استاندارد آمریکا برای رد و بدل کردن اطلاعات” یا همان "US-ASCII” در نظر گرفته شد. این پروژه در سال ۱۹۶۳ تکمیل و توسط آمریکایی‌ها به رسمیت شناخته شد و پس از آن، افرادی که قصد فعالیت در فضای وب داشتند، باید قوانین وضع شده را رعایت می‌کردند.

این مسئله، برای افرادی که زبان مادری انگلیسی دارند، بسیار خوشایند بود و مشکلی برای استفاده آن‌ها ایجاد نمی‌کرد اما طبق آمار، در سال ۲۰۰۹ بیش از ۱.۶ میلیارد نفر در حال استفاده از اینترنت بودند که قطعا همه این افراد، به زبان انگلیسی مسلط نبوده‌اند. امروزه و با افزایش بسیار زیاد کاربران اینترنت، این احتمال وجود دارد که برخی از شرکت‌های فعال در زمینه فروش Domain Name به کاربران، وضع کنندگان قوانین را تحت فشار گذاشته تا قانونی را به تصویب برسانند که بتوان از طریق آن، از حروف غیر انگلیسی نیز در نام Domainهای مختلف (موجود در کشورهای گوناگون) استفاده کرد.

منبع: آی تی رسان

انتهای پیام/