به گزارش خبرنگار نبض بازار گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، چای سبز، اصالتا بومی کشور چین است اما مردمان ژاپن، کره‌ جنوبی و اندونزی هم آن را تولید و حتی به کشورهای دیگر صادر می ‌کنند. خیلی از ساکنان آسیای شرقی، چای سبز را به عنوان نوشیدنی اصلی‌ در میهمانی‌ ها سرو می‌ کنند و این نوشیدنی خوش ‌عطر به تازگی طرفداران زیادی را هم بین ساکنان اروپای غربی‌ پیدا کرده است.

بد نیست بدانید که چینی ‌ها، سالیانه نزدیک به 782 تن چای سبز تولید می‌ کنند که این میزان، حدود 80 درصد از کل تولید جهانی چای سبز است! ضمن این که مردم چین که خودشان بزرگ‌ ترین تولید کننده و صادر کننده چای سبز در دنیا به حساب می ‌آیند، می‌ گویند که برای تهیه این نوشیدنی باید یک قاشق چای‌ خوری از آن را در 150 میلی‌ لیتر از آب 85 درجه سانتی‌ گراد ریخت و آن را به مدت 30 ثانیه روی حرارت غیرمستقیم قرار داد تا دم بکشد. بنابراین، می ‌بینید که دم کردن چای سبز در لیوان‌ های مخصوص که در بازار وجود دارند، از نظر چینی‌ ها چندان درست نیست. 

در حقیقت ما می ‌توانیم مرغوبیت چای سیاه را تا حد زیادی از روی ظاهر و عطرش تشخیص دهیم اما تشخیص مرغوبیت چای سبز از روی شکل ظاهری‌ اش کار بسیار سخت و تقریبا غیرممکنی است. چای سبز معمولا بوی زیادی ندارد و در نتیجه، اصل یا تقلبی ‌بودن آن را فقط آزمایشگاه ‌‌ها می ‌توانند تشخیص بدهند و نه خریداران معمولی.

گیاه چای سیاه و سبز یکی است ولی در روند تولید آن ها تفاوت زیادی وجود دارد. چای سیاه از پلاسیده و تخمیرکردن برگ چای تهیه می ‌شود ولی چای سبز از خشک کردن سریع برگ‌ های چای به دست می ‌آید

در حال حاضر کشورهای مختلفی چای سبز را تولید می‌ کنند اما تجربه چینی ‌ها در پرورش و تولید این نوع از چای از بقیه کشورها بیشتر است و می‌ توان گفت که چای سبز چینی و بعد ژاپنی، بهترین نوع چای سبز هستند.

یعنی بهتر است  از عطاری ‌ها یا فروشگاه‌ ها بیشتر چای سبز چینی بخریم؟

اگر تقلب و تبلیغی در نوع مرغوب و اصل برگ ‌های چای سبز چینی رخ ندهد، ما می ‌توانیم آن را به عنوان بهترین نمونه از چای ‌های سبز موجود در بازار معرفی کنیم. اما چای سبز چینی هم مانند برنج ایرانی، انواع و اقسام مختلفی دارد و این تنوع، کیفیت ‌های متفاوتی نیز دارد. در هر صورت چای سبزی که تولید خود کشور چین باشد و تقلبی هم در آن صورت نگیرد و با مواد دیگری مخلوط نشده باشد، مناسب ‌ترین نوع چای سبز است.

برای تهیه چای کیسه ‌ای، برگ‌ های آن را خرد می ‌کنند و درون لفافی قرار می ‌دهند تا استفاده از آن آسان ‌تر شود. اگر چای سبز کیسه‌ ای از برگ چای خالص تهیه شده باشد، می ‌توان گفت که کیفیت و خواص همان چای سبز معمولی را دارد ولی اگر رنگ مجاز خوراکی، اسانس یا مواد دیگری را برای جلب مشتری به چای‌های سبز کیسه‌ای اضافه کنند، این محصولات دیگر کیفیت چای سبز معمولی را نخواهند داشت. بنابراین هرچه شکل و عطر کالایی که می ‌خواهید مصرف کنید به محصول اولیه ‌اش نزدیک ‌تر باشد آن کالا از کیفیت و خواص طبیعی برخوردار است.

در مورد طعم ‌دارکردن چای سبز 2 بحث مختلف وجود دارد. اگر به منظور تکمیل اثر و خواص طعم ‌دهنده‌ های طبیعی به چای سبز، افزودنی‌ های گیاهی طبیعی مانند گیاه مریم‌ گلی اضافه کنند، آن وقت می ‌توان گفت که خواص این چای نه تنها از بین نمی‌ رود بلکه افزایش هم می ‌یابد. اما اگر طعم ‌دهنده‌ های مصنوعی را به منظور از بین بردن طعم و بوی تلخ چای سبز به آن اضافه کنند کیفیت آن تغییر می ‌کند و دیگر خواص اولیه را نمی ‌توان برای آن در نظر گرفت. با این حساب، افزودن طعم‌ دهنده‌ های گیاهی به چای سبز اشکالی ندارد اما نمی ‌توان مصرف بیش از اندازه چای سبزهای طعم‌ دار شده با اسانس ‌های مصنوعی را به افراد پیشنهاد کرد چون این محصولات از کیفیت لازم و کافی برخوردار نیستند.

چون گیاهان تازه درصد بالایی آب دارند(حدود 60 تا 70 درصد) و به خاطر احتمال کپک‌ زدگی نمی ‌توان آن ها را به مدت طولانی نگهداری کرد بنابراین باید گیاهان را خشک کرد. منظور از خشک کردن، این است که آب آن ها در حدی گرفته می ‌شود که زیر 10 درصد آب داشته باشند. با این حساب، اول این که چای سبز باید در مکانی نگهداری شود که تا حد امکان رطوبت، نور مستقیم و هوا نداشته باشد. چون گیاهان خشکی مانند چای سبز، جاذب الرطوبه هستند و امکان کپک ‌زدن دارند.

هرچه شکل و عطر کالایی که می ‌خواهید مصرف کنید به محصول اولیه ‌اش نزدیک ‌تر باشد آن کالا از کیفیت و خواص طبیعی برخوردار است.

نکته دوم در مورد نگهداری چای سبز این است که آن را در صورت امکان در ظروف فلزی(ترجیحا آلومینیومی)، بعد شیشه ‌ای تیره‌ رنگ(مانند قهوه‌ای)، بعد شیشه‌ ای روشن و در انتها پلاستیکی نگهداری کنید. یادتان باشد که ظروف فلزی و شیشه ‌ای تیره‌ رنگ، اجازه برخورد مستقیم نور را به چای یا هر گیاه دیگر نمی ‌دهند. بنابراین بهترین ظرف برای نگه داشتن این محصولات به حساب می ‌آیند. در ضمن حتما در ظروف‌ تان را خیلی محکم ببندید تا هوا یا رطوبت هم به داخل خوراکی ‌تان نفوذ نکند و باعث خراب شدن آن نشود. بنابراین ظروف فلزی بهترین و ظروف پلاستیکی بدترین ظروفی هستند که می ‌توان چای سبز را در آن ها نگه داشت.

ما می ‌توانیم هم چای سبز و هم سایر گیاهان را اگر خشک باشند و درست نگهداری شوند، حدود 12 تا 18 ماه نگهداری کنیم. البته شاید بتوان این محصولات را برای مدت بیشتری هم نگه داشت اما به ‌طور حتم پس از مدتی طولانی، کیفیت این محصولات پایین می ‌آید و نباید از نظر عطر و طعم انتظار انواع تازه را از آن ها داشت.

در واقع بهتر است هر محصولی را به صورت بسته ‌بندی خریداری کنیم تا از سلامت آن مطمئن باشیم اما اگر چای سبز هم به صورت فله‌ ای در مغازه‌ ها یا عطاری ‌هایی با محیط سالم و تمیز به فروش برسند، می ‌توانیم بدون نگرانی آن ها را هم بخریم و مصرف کنیم.

البته همان‌ طور که گفته شد باید توجه داشته باشید که چای سبز فله ‌ای در شرایط مناسب و بهداشتی نگهداری شده باشد تا آلودگی‌ های محیطی شما را به دردسر نیندازند.

در واقع ما 2 نوع آلودگی محیطی داریم؛ یک نوع از آن حاوی برخی میکروب‌ ها و قارچ‌ ها است و همیشه در فضای اطراف‌ مان وجود دارد و ما با تنفس ساده هم آن را وارد بدن مان می ‌کنیم. اگر این نوع آلودگی روی چای سبز فله‌ ای بنشیند، هیچ مشکلی را برای مان به وجود نمی ‌آورد. اما اگر چای سبز فله ‌ای، آلوده به ویروس ‌ها یا میکروب ‌های بیماری‌ زا شده باشد، با شستن یا حتی دم کردن نمی ‌توان این آلودگی‌ ها را از بین برد و احتمالا با نوشیدن چنین چای سبز آلوده ‌ای بیمار خواهیم شد.

در واقع، گیاه چای سیاه و سبز یکی است ولی در روند تولید آن ها تفاوت زیادی وجود دارد. چای سیاه از پلاسیده و تخمیرکردن برگ چای تهیه می ‌شود ولی چای سبز از خشک کردن سریع برگ‌ های چای به دست می ‌آید.

بین خواص و فواید چای سبز و سیاه حدود 30 تا 40 درصد تفاوت وجود دارد. یعنی چای سبز از نظر وجود آنتی‌ اکسیدان و موادی با خاصیت ضدسرطان غنی ‌تر است و در ضمن باعث کاهش فشارخون و کلسترول هم می‌ شود و اگر به صورت منظم و روزانه مصرف شود، می‌ تواند در طولانی ‌مدت تاثیری روی کاهش وزن افراد هم داشته باشد. این در حالی است که بین خواص انواع مختلف چای سبز تفاوتی بیش از 10 درصد وجود ندارد.

انتهای پیام/