برنامه های دهه دوم محرم باید چگونه باشد؟
حالا پس از پایان دهه نخست محرم و روز عاشورا، از شور حسینی و برگزاری هیئات عزاداری اباعبدالله(ع) در سراسر دنیا کاسته می شود.
به گزارش خبرنگار تکیه حسینی باشگاه خبرنگاران جوان؛، عاشورای سال 1395 مانند عاشورای سال های پیش، با عزاداری پر شور و فراگیر دوستداران امام حسین(ع) در سراسر دنیا برگزار شد. هر کسی که اندک ارادتی نسبت به خاندان اهل بیت(ع) داشت، با حضور در مراسم های عزاداری، این محبت خود را بروز داد.
حالا پس از پایان دهه نخست محرم و روز عاشورا، از شور حسینی و برگزاری هیئات عزاداری اباعبدالله(ع) در سراسر دنیا کاسته می شود. اتفاقی که هر ساله رخ می دهد و به نظر می رسد سنتی میان تمامی عزاداران است.
از جمله سؤالاتی که در ذهن انسان نقش می بندد، این است که با وجود شروع سختی های کاروان کربلا پس از واقعه عاشورا، چرا عزادرای ها در دهه دوم و سوم محرم کمرنگ تر می شود؟ آیا این اتفاق باعث نمی شود که یک بخش اعظم از تاریخ اسلام مهجور بماند؟ آیا این آتش غم امام حسین(ع) که در دهه دوم فروکش می کند، بی توجهی به موضوع اسارت اهل بیت امام حسین(ع) نیست؟
حجت الاسلام و المسلمین مهدی طائب، کارشناس مسائل مذهبی، مدرس حوزه و دانشگاه، عضو جمعیت ره پویان انقلاب اسلامی ایران و رئیس شورای قرار گاه عمار در گفتگو با خبرنگار ما در اینباره گفت: «بزرگداشت حماسه حسینی، یک اصل در سیره شیعه است. علاوه بر ثوابی که عزاداری و ریختن اشک برای امام حسین(ع) دارد، برگزاری مراسم های اینچنینی تأثیرات فراوانی روحی و معنوی روی انسان می گذارد.»
این کارشناس مسائل مذهبی با اشاره به هدف از برگزاری مراسم های عزاداری اظهار کرد: «این بزرگداشت ها در دهه نخست محرم، به احیای دین، دستیابی به کمال و غیره کمک می کند، اما آنچه باید به عنوان هدف اصلی این مراسم ها ذکر کرد، رسیدن مؤمن به مفهوم تبعیت از امام زمانش است. یعنی با درس گرفتن از وقایع سال 61 (ه.ق) دیگر امام زمانمان را تنها نگذاریم.»
مدرس حوزه و دانشگاه در خصوص فروکش کردن شور حسینی در دهه دوم محرم بیان کرد: «اینکه در دهه دوم محرم، مراسم های عزاداری کمرنگ می شود، نقص نیست. بلکه یک سنت درست است که باید آن را حفظ کرد. در واقع ادامه دادن این شور می تواند در آینده نتیجه عکس دهد. چرا که خستگی ناشی از این غصه ممکن است نوعی دین زدگی را ایجاد کند.»
رئیس شورای قرار گاه عمار ادامه داد: «اگر روند عزاداری در دهه های دیگر ادامه پیدا کند، شبیه داستان مسلمانی می شود که در صدر اسلام یک مسیحی را به دین اسلام دعوت و او را صبح تا شب مشغول عبادت کرد. این رفتار مسلمان، فرد تازه اسلام آورده را از دین گریزان کرد و وی مجبور شد دوباره به کیش قدیم خود روی آورد. نباید عزاداری ها زندگی طبیعی انسان را مختل کند.»
وی افزود: «درست است که مصیبت های وارد شده به اهل بیت امام حسین(ع)، پس از واقعه عاشورا بسیار زیاد بود، اما در سیره امامان چهارم به بعد داریم که کل سال را عزاداری نمی کردند. فرض کنید که فردی، عزیزی را از دست داده است. اگر بخواهد تمام سال را به ماتم آن عزیز به سپری کند که خودش خیلی زود از میان می رود.»
طائب ادامه داد: «عزاداری در دهه نخست محرم به گونه ایست که در شب های ابتدایی انسان آرام آرام با فضای محرم آماده می شود و در روز عاشورا به اوج مصیبت می رسد. پس از آن نیز کم کم فرد عزادار روند طبیعی زندگی خود را با توجه به درس های حماسه حسینی پیدا می کند.»
این پژوهشگر دینی در پایان با اشاره به برنامه های دوستداران اهل بیت در دهه های دوم و سوم محرم و ماه صفر گفت: «برای این که نه دین زدگی به وجود آید نه وقایع آن روز ها فراموش شود، بهتر است که پس از دهه نخست محرم و تا پایان ماه صفر، در نماز های جمعه، خطبا اندکی ذکر مصیبت بخوانند.»
دین اسلام، دین اعتدال است و انجام هر کاری را در زمان، مکان و شرایط خواست خودش، سفارش می کند. از آن جایی که عزاداری از بزرگترین مستحبات شیعیان است، پس بهتر است، به بهترین و تأثیر گزار ترین شکل ممکن و با در نظر گرفتن تمامی جوانب، برگزار شود.
انتهای پیام/
