به گزارش تکیه حسینی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اگر حادثه کربلا در صدر اسلام اتفاق نیفتاده بود،‌ بعد می‌خواستند به ما که بعد از هزار و سیصد سال از آن زمان آمدیم، بگویند انحراف از روش پیغمبر (ص) آن چنان شد که شصت سال بعد از هجرت پیغمبر و پنجاه سال بعد از وفات پیغمبر آن کسی که جای پیغمبر نشسته بود، این قدر بد بود، فاسد بود، این قدر پلید بود، وضع جامعه چنین بود و پنجاه سال بعد از رحلت پیغمبر انحراف از دین، از اصول، از قرآن، از روش اجتماعی اسلام به این حد بوده، امکان نداشت ما این قضیه را آن چنان که بوده بفهمیم. انسان نمی‌تواند بفهمد چقدر انحراف پیدا شده. انحراف‌، انحراف است، فرق نمی‌کند ده درجه انحراف است یا پنجاه درجه یا نود درجه.

وقتی می‌گویند منحرف شده بودند، اوضاع خیلی بد بوده همه گونه می‌شود فرض کرد، تصور کرد. بعد از گذشت زمان، کسانی بخواهند آن انحراف را ببینند، با تصویر و ترسیم و تاریخ شعر و ادبیات نمی‌توانند بفهمند آن وقت چه اتفاقی افتاده است.

اما وقتی به شما می‌گویند انحراف آن چنان بود که خلیفه پیغمبر، پسر پیغمبر را با چنین وضعی به شهادت رساند، در ذهن‌تان ترسیمی روشن می‌شود، می‌فهمید مسئله در این حد بوده که پسر پیغمبر و عزیز دل پیغمبر و کسی که پیغمبر درباره او این حرف‌ها را زده، پنجاه سال بعد از رحلت پیغمبر، با شدیدترین و قساوت‌آمیزترین وضع به دست جانشین پیغمبر –یعنی کسی که در مسند پیغمبر نشسته- به قتل می‌رسد؛ اولادش و زن و بچه‌اش را هم اسیر می‌گیرند. ببینید این صحنه را و این شکل را در هیچ کتابی بدون شهادت امام حسین (ع) نمی‌شود فهمید و نمی‌شد فهمید. اگر امام حسین (ع) شهید نشده بود، ما امروز نمی‌توانستیم بفهمیم وضع آن زمان از لحاظ انحراف از اسلام چقدر بوده است. حالا می‌فهمیم صد و هشتاد درجه بود. راحت درک می‌کنیم وقتی خلیفه و حاکم وقت، کسی مثل امام حسین (ع) را به شهادت برساند، آن هم با این قساوت، این درست صد و هشتاد درجه اختلاف مسیر داشته؛ یعنی صد درصد ضد زمان پیغمبر بوده؛ همان وضعیت جاهلیتی بوده که پیغمبر در ان وضعیت، اسلام را عرضه کرد؛ یعنی یزید مثل ابوجهل و ابولهب و ابوسفیان بوده. غیر از این، هیچ به ذهن انسان نمی‌آید. این برداشت را شما از کجا پیدا می‌کنید؟ از حادثه کربلا حوادث اگر درست ضبط بشوند و درست بیان بشوند در ترسیم تاریخ یک انقلاب، یک جامعه و یک ملت چنین نقش مهمی دارند.

انتهای پیام/