عشقی که قابل وصف نیست،
اشعار امام حسین(ع) برای همسرشان
در این گزارش اشعار امام حسین(ع) برای حضرت رباب(س) و اشعار حضرت رباب برای همسرشان امام حسین(ع) را می خوانیم.
به گزارش خبرنگار تکیه حسینی باشگاه خبرنگاران جوان؛ امام حسین(ع) و حضرت رباب (س) زوجی عاشق و دلباخته هم بودند. از این رو در رسای یکدیگر اشعاری می سرودند که در ادامه آن ها را می خوانیم.
امام حسین(ع) می فرمایند
«لَعَمْرُک اِنِّني لَاُحِبُّ دارا
تَحُلُّ بها سکينةُ و الربابُ
اُحبِّهما وَ اَبْدُلُ جُلَّ حالي
وَ لَيْسَ لِلاَئمي فيها عِتابُ»
«به جان تو سوگند! من خانه اي را دوست دارم که سکينه و رباب در آن باشند.
آنها را دوست دارم و تمامي دارايي ام را به پاي آنها مي ريزم و هيچ کس نبايد در اين باره با من سخني بگويد.»
شعر مزبور، نشانگر ارتباط صميمي امام با همسرش رباب و فرزندش سکينه است. توجه داريم که سرودن اين شعر، همراه با انتشار آن در ميان مردم بوده است، بدين جهت، اين شعر در بيشتر کتابهاي تاريخي آمده است.
شعر ديگري نيز از امام حسين(ع) درباره حضرت رباب(س) نقل شده است
«اُحبُّ لِحُبِّهَآ جميعا
وَ نَثْلَةَ کُلَّها و بَنيِ الرُّباب
وَ اخْوالاً لَهَا مِن آلِ لامَ
اُحِبُّهُم وَ طَرَّبَني جنابُ»
«من به خاطر دوستي او زيد، نثل و تمام «بنور رباب» را دوست دارم و همچنين داييهاي او را از خاندان (بني) لام، همه را دوست دارم و «جناب» را که مرا به طرب آورده است.»
پس از واقعه عاشورا حضرت رباب(س) بسیار اندوهگین بودند و سوز ایشان باعث شد سروده هایی برای همسرشان داشته باشند.
مرثیه حضرت رباب در رثای شویش امام حسین(ع)
«اِنَّ الَّذي کانَ نوُراً يُسْتَضاءُ بِهِ
بِکَرْبَلاءَ قَتيلٌ غَيْرُ مَدْفوُنٍ
سِبْطَ النَّبِيِّ جَزاکَ اللَّهُ صالِحَةً
عَنَّا وَ جُنِّبْتَ خُسْرانَ الْمَوازينِ
قَدْ کُنْتَ لي جَبَلاً صَعْباً اَلوُذُ بِهِ
وَ کُنْتَ تَصْحَبُنا بِالرَّحِمِ وَ الّدينِ
مَنْ لِلْيَتامي وَ مَنْ لِلسَّائِلينَ وَ مَنْ
يَعْني وَ يَأوي اِلَيْهِ کُلُ مِسْکينٍ
وَ اللَّهِ لا اَبْتَغي صِهراً بِصِهْرِکُمْ
حَتَّي اُغَيَّبَ بَيْنَ الرَّمْلِ وَ الطّينِ»
«حسين که نور پرفروغي بود، در کربلا شهيد شده و بدون دفن افتاده است. اي فرزند پيامبر! خداوند از سوي ما جزاي نيکت دهد، و از خُسران ميزان دورت بدارد. حسينجان! تو براي من به منزله کوه محکمي بودي که به تو پناه ميآوردم، و در مصاحبت و رفتار با دين و مهرباني معاشرت ميکردي. بگو ببينم بعد از اين يتيمان و دردمندان به کجا پناه برند؟ و مستمندان و مسيکنان کدام دري را بکوبند؟ اي همسر عزيزم! (تو آن چنان در دل من جاي گرفتهاي) که سوگند به خدا جز تو را رغبت نميکنم، و بغير از حسيندل به کسي نبندم تا زير خاکها دفن شوم.»
رباب در بيت سوم، ارتباط عميق خود را با امام حسين(ع) تصوير مي کند؛ امام چون کوهي است که پناهگاه آرام بخش رباب بوده و آن حضرت نيز با کمال ملاطفت و از سر دينداري با وي برخورد داشته است. رباب در بيت آخر، عزم راسخ خود را در ازدواج نکردن با ديگري تا پايان عمر بيان مي کند.
بر اساس برخي از نقلها، رباب يک سال نزد قبر امام حسين(ع) باقي مانده و بعد از آن به مدينه رفت.
ابن کثير با نقل اين مطلب، شعري را نيز از زبان او آورده است:
اِلي الحول ثمَ اَسْمُ السلامَ عليکما وَ مَنْ يَبْکِ حَوْلاً کَامِلاً فَقَد اعْتَذَر
«تا يک سال، پس از آن بر شما درود مي فرستم و (وداع مي کنم) کسي که يک سال کامل بگريد، پس از آن معذور است.»
انتهای پیام/
