به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛حضرت امیر المومنین علی (ع)در اواخر خطبه سوم کتاب نهج البلاغه با بیانی فصیح به دلایل پذیرفتن خلافت اشاره دارد و می فرماید:در روز بیعت فراوانی مردم چون یال های پرپشت کفتار بود. از هر طرف مرا احاطه کردند تا آنکه نزدیک بود حسنین (ع)را لگد مال کنند و ردای من از هر دو  طرف پاره شود.سوگند به خدایی که دانه را شکافت و جان را آفرید اگر حضور فراوان بیعت کنندگان نبود ویاران حجت را بر من تمام نمی کردند،اگر خداوند از علما عهد و پیمان نگرفته بود که برابر شکم بارگی ستمگران و گرسنگی مظلومان سکوت نکنند، مهار شتر خلافت را بر کوهان آن انداخته رهایش می ساختم و آخر خلافت را به کاسه ی اول آن سیراب می کردم آنگاه می دیدید دنیای شما نزد من، از آب بینی بزغاله ای بی ارزش تر است.

 در اینجا ذکر شده است مردی از اهالی عراق بلند شد و نامه ای به دست امام علی (ع) داد و امام(ع) آن را مطالعه کرد.سپس ابن عباس به حضرت علی(ع) گفت: چه خوب است سخن را از همان جا که قطع شد آغاز کنید.امام(ع) به ابن عباس گفت: هرگز ای پسر عباس، شعله ای از آتش دل بود، زبانه کشید و  فرونشست.

 بعد از آن ابن عباس می گوید: به خدا سوگند بر هیچ گفتاری مانند قطع شدن سخن امام(ع) اینگونه اندوهناک نشدم که امام علی (ع)نتوانست تا آنجا که دوست دارد به سخن ادامه دهد.

 این خطبه ی امیرالمومنین علی (ع) در مورد مسئولیت های اجتماعی است که امام در آن به شیوه ای زیبا، از تشبیه های بسیار جذاب در آن استفاده کرده است.این قسمت از خطبه ی سوم یکی از زیباترین بخش های کتاب نهج البلاغه است.

انتهای پیام/