باخوانی خطبه هشتاد و هفتم نهج البلاغه؛
معرفی بهترین بندگان خدا
امام علی (ع)در این خطبه با کلامی شیوا و سخنی نافذ و با استفاده از بهترین جملات، به وصف بهترین بندگان خدا می پردازد.
به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛امام علی(ع)در خطبه هشتاد و هفتم کتاب شریف نهج البلاغه این طور مومنان و بندگان شایسته خدا را وصف می کند و می فرماید:ای بندگان خدا، همانا بهترین و محبوبترین بنده نزد خداوند، کسی است که خدا او را در پیکار با نفس یاری داده است. آن کس که جامه زیرین او اندوه و لباس رویینش ترس از خداست .چراغ هدایت در قلبش روشن شده و وسایل لازم برای روزی او فراهم آمده و دوری ها و دشواری ها را بر خود آسان گرفته است.
سپس امام اول شیعیان در ادامه این خطبه نورانی می فرماید:حقایق دنیا را باچشم دل نگریسته، همواره به یاد خدا بوده و اعمال نیکو فراوان انجام داده است. از چشمه گوارای حق سیراب گشته؛ چشمه ای که به آسانی به آن رسیده و از آن نوشیده، سیراب می گردد.در راه هموار و راست قدم برداشته است. پیراهن شهوات را از تن بیرون کرده و جز یک غم، از تمام غم ها خود را می رهاند.از وصف کوردلان و مشارکت با هواپرستان خارج شده. کلید باز کننده درهای هدایت و قفل درهای گمراهی و خواری گردیده است.راه هدایت را با روشندلی دید واز همان راه رفت و نشانه های آن را شناخت و از امواج سرکش شهوات گذشت.
امیرالمومنین علی (ع)در ادامه اوصاف خوبان درگاه خدا می فرماید:بنده خوب درگاه خدا به استوارترین ریسمان خدا چنگ انداخت و چنان به حقیقت رسید که گویی، نور خورشید بر او تابید و در برابر خداوند به گونه ای تسلیم شد که هر فرمان او را انجام می دهد و هر فرعی را به اصلش بازمی گرداند. چراغ تاریکی ها و روشنی بخش تیرگی ها؛ کلید درهای بسته و برطرف کننده دشواری ها و راهنمای گمراهان در بیابان های سرگردان است.
در ادامه امام(ع)می فرماید:سخن می گوید، خوب می فهماند، سکوت کرده به سلامت می گذرد.برای خدا اعمال خویش را خالص کرده، آن چنان که خدا پذیرفته است و از گنجینه های آیین خدا و ارکان زمین است.
امام علی (ع)در انتهای سخنان خود درباره اوصاف بهترین های درگاه خداوندی می فرماید:خود را به عدالت واداشته و آغاز عدالت او ،آن که هوای نفس را از دل بیرون رانده است. حق را می شناساند و به آن عمل می کند .کار خیری نیست، مگر که به آن قیام کند و در هیچ جا گمان خیری نبرده، جز آنکه به سوی آن شتافته است.اختیار خود را به قرآن سپرده و قرآن را راهبر و پیشوای خود قرار داده است. هرجا که قرآن بار اندازد،فرود آید و هرجا که قرآن جای گیرد، مسکن گزیند.
انتهای پیام/
