نگاهی به فیلم‌های فجر؛
فیلمی درباره زندگی همسران فرماندهان جنگ/ «ویلایی‌ها»؛ روایتی ساده و دلنشین
منیره قیدی را حالا می‌توان یکی از کارگردان‌های موفق زن سینمای ایران نامید.
به گزارش خبرنگارحوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ فیلم سینمایی «ویلایی‌ها» به کارگردانی منیره قیدی و تهیه‌کنندگی سعید ملکان روز گذشته در کاخ رسانه برای اهالی رسانه نمایش داده شد و در آن سانس شاهد شلوغی سالن بودیم.
نکته مهم و جالب در مورد این فیلم و به طور کامل فیلم‌های دفاع مقدسی دیگر که فیلمسازان ما ازجمله کارگردانان زن به سراغ آن رفتند به لحاظ ساختاری، تئوری و حتی پرداخت روی کاغذ بسیار سخت است، چرا که برخی مخاطبان با واقعیت جریان اتفاق افتاده آن دوران روبرو بودند و نمی‌توان آن‌ها را فریب داد. از سویی سختی کار به حدی است که توان خاص و ویژه خودش را می‌خواهد و خوشبختانه کارگردان‌های زن از عهده آن فارغ از کیفیت فیلم برآمده‌اند.
فیلم «ویلایی‌ها» اثری حسی و دراماتیک است که می‌تواند خاطرات خوب و بد جنگ را که معناگرایی معنوی و رفتاری دارد، به رخ بکشد.
در این اثر سینمایی انتخاب بازیگران به درستی انجام شده، بخصوص بازی ثریا قاسمی که می‌توان گفت یک سر و گردن از دیگران بالاتر است و توانست ارتباط خوبی با مخاطبان برقرار و انتقال حس بالایی داشته باشد.
این فیلم برعکس برخی آثار سینمایی ما که با مشکل فضا سازی مناسب روبرو هستند، روبرو نبود و توانست به خوبی در این راستا کار خود را انجام دهد و صحنه و لباس بازیگران نیز به خوبی انتخاب شده بود.
قصه فیلم روایتگر بخشی از تاریخ پر فراز و نشیب جنگ تحمیلی و دفاع مقدس ماست که با نگاه جدیدی از آن پرداخته شده، همان رشادت‌های زنان این مرز و بوم که با روایتی عاشقانه آن را تصویر می‌کند.
این فیلم ضرب آهنگ، ریتم و تمپوی درستی دارد و چشم و گوش مخاطب را خسته نمی‌کند و با بهره بردن از داستانی کاملا حسی توانسته روایتی با زبان ساده اما دیدنی را پیش ببرد.
نکته‌ای که مهمتر از مقوله‌های دیگر به چشم می‌آید نگاه جدید منیره قیدی به سینمای دفاع مقدس است. سینمایی که سالهاست به هر دلیلی دیگر از رنگ و لعاب‌های دهه 60 برخوردار نیست و نتوانسته در سینما عرض اندام کند. شاید «ویلایی‌ها» فتح بابی برای پررنگ‌تر شدن و مفهومی‌تر شدن این طیف از سینما باشد.
روان بودن بازی‌ها که در راس آن‌ها ثریا قاسمی و بعد طناز طباطبایی،پریناز ایزدیار، صابر ابر، علی شادمان و... قرار دارند و کنش واکنش‌های بین آن‌ها باعث می‌شود، نمره خوبی بگیرند.
انتخاب لوکیشن‌های مناسب نیز از دیگر نقاط مثبت فیلم است که با دقت انجام شده، فیلمبرداری و بستن قاب‌هایی که نشان از دقت بالایی دارد، همچنین موسیقی و کار خوب ستار اورکی به نکته‌های مثبت فیلم اضافه می‌کند.
جدا از نقاط مثبت، با نگاهی ریزبینانه برخی نکات منفی در «ویلایی‌ها» را هم می‌توان دید، کاریزمای برخی بازیگران به دهه‌های جنگ نمی‌خورد و انگار آدم‌های آن زمان نیستند. ابتدای فیلم و حدود دقیقه بیست شاید برخی از تماشاگران را خسته کند و ریتم فیلم به کندی پیش برود، که تا حدودی به خام بودن فیلم و یا تجربه پایین کارگردان بر می‌گردد.
انتهای پیام/
نکته مهم و جالب در مورد این فیلم و به طور کامل فیلم‌های دفاع مقدسی دیگر که فیلمسازان ما ازجمله کارگردانان زن به سراغ آن رفتند به لحاظ ساختاری، تئوری و حتی پرداخت روی کاغذ بسیار سخت است، چرا که برخی مخاطبان با واقعیت جریان اتفاق افتاده آن دوران روبرو بودند و نمی‌توان آن‌ها را فریب داد. از سویی سختی کار به حدی است که توان خاص و ویژه خودش را می‌خواهد و خوشبختانه کارگردان‌های زن از عهده آن فارغ از کیفیت فیلم برآمده‌اند.
فیلم «ویلایی‌ها» اثری حسی و دراماتیک است که می‌تواند خاطرات خوب و بد جنگ را که معناگرایی معنوی و رفتاری دارد، به رخ بکشد.
در این اثر سینمایی انتخاب بازیگران به درستی انجام شده، بخصوص بازی ثریا قاسمی که می‌توان گفت یک سر و گردن از دیگران بالاتر است و توانست ارتباط خوبی با مخاطبان برقرار و انتقال حس بالایی داشته باشد.
این فیلم برعکس برخی آثار سینمایی ما که با مشکل فضا سازی مناسب روبرو هستند، روبرو نبود و توانست به خوبی در این راستا کار خود را انجام دهد و صحنه و لباس بازیگران نیز به خوبی انتخاب شده بود.
قصه فیلم روایتگر بخشی از تاریخ پر فراز و نشیب جنگ تحمیلی و دفاع مقدس ماست که با نگاه جدیدی از آن پرداخته شده، همان رشادت‌های زنان این مرز و بوم که با روایتی عاشقانه آن را تصویر می‌کند.
این فیلم ضرب آهنگ، ریتم و تمپوی درستی دارد و چشم و گوش مخاطب را خسته نمی‌کند و با بهره بردن از داستانی کاملا حسی توانسته روایتی با زبان ساده اما دیدنی را پیش ببرد.
نکته‌ای که مهمتر از مقوله‌های دیگر به چشم می‌آید نگاه جدید منیره قیدی به سینمای دفاع مقدس است. سینمایی که سالهاست به هر دلیلی دیگر از رنگ و لعاب‌های دهه 60 برخوردار نیست و نتوانسته در سینما عرض اندام کند. شاید «ویلایی‌ها» فتح بابی برای پررنگ‌تر شدن و مفهومی‌تر شدن این طیف از سینما باشد.
روان بودن بازی‌ها که در راس آن‌ها ثریا قاسمی و بعد طناز طباطبایی،پریناز ایزدیار، صابر ابر، علی شادمان و... قرار دارند و کنش واکنش‌های بین آن‌ها باعث می‌شود، نمره خوبی بگیرند.
انتخاب لوکیشن‌های مناسب نیز از دیگر نقاط مثبت فیلم است که با دقت انجام شده، فیلمبرداری و بستن قاب‌هایی که نشان از دقت بالایی دارد، همچنین موسیقی و کار خوب ستار اورکی به نکته‌های مثبت فیلم اضافه می‌کند.
جدا از نقاط مثبت، با نگاهی ریزبینانه برخی نکات منفی در «ویلایی‌ها» را هم می‌توان دید، کاریزمای برخی بازیگران به دهه‌های جنگ نمی‌خورد و انگار آدم‌های آن زمان نیستند. ابتدای فیلم و حدود دقیقه بیست شاید برخی از تماشاگران را خسته کند و ریتم فیلم به کندی پیش برود، که تا حدودی به خام بودن فیلم و یا تجربه پایین کارگردان بر می‌گردد.
انتهای پیام/
