البته فیلم‌ها خیلی هم بد نیستند، اما وجود این جو خنثی رویکرد مدیران جشنواره بوده است و در هر جشنواره‌ای چه داخلی و چه خارجی سلیقه هیئت انتخاب و دبیر جشنواره‌اش دخیل است. وقتی بحث سلیقه پیش می‌آید، اتفاقات این‌گونه هم می‌افتد و شاید اگر هیئت انتخاب، گروه دیگری بودند فیلم‌های دیگری به جشنواره راه پیدا می کردند. ولی در هر صورت این فیلم‌ها خروجی تولیدات امسال سینمای ایران است. البته فیلم‌هایی که من تا کنون دیده‌ام، خیلی هم خنثی نبودند و فیلم‌های خیلی خوب و بازیگری‌ها و تصویرهای خوب زیادی دیده ام.

* کدام فیلم‌ها را دوست داشتید؟

تقریبا هر فیلمی را که دیدم دوست داشتم؛ برای مثال «خفه‌گی» فریدون جیرانی را دوست داشتم و «تابستان داغ» اثر ابراهیم ایرج زاد و «اسرافیل» به کارگردانی آیدا پناهنده را پسندیدم. با فیلم «ویلایی‌ها» مشکل مضمونی داشتم ولی در کل فیلم خوبی بود و دست روی موضوع تازه ای گذاشته بود. با وجود کارگردانی سخت کار، منیر قیدی به خوبی از پس این فیلم برآمده بود.

* بیشترین مشکل فیلم های امسال در چیست؟

نمی‌توانیم بگوییم فیلم‌ها مشکل فیلمنامه دارند. به نظرم امسال فیلم‌ها بیشتر مشکل ریتم دارند و ضرب‌آهنگ و دینامیک درام در آثار کمی کند است و قصه کمی دیر شروع می شود. به نظر من این ایراد است، ولی امسال بر خلاف سال های قبل فیلم ها کپی از آثار دیگران نیست و هر فیلمسازی سعی می کند که فیلم خودش را بسازد. به خصوص تلاش نسل جوان این است که نگاه خود را به جامعه فرهنگی و سینما بشناسانند و این اتفاق خوبی است؛ چون ما به نگاه نو و پویایی  و جسارت نیاز داریم. در کل فیلم های امسال خیلی اذیتم نکردند.

* فضای امسال جشنواره را چطور ارزیابی می کنید؟

من در فضای جشنواره سکون احساس می‌کنم و به نظرم تب و تاب سال‌های قبل را ندارد. شاید فرش قرمز را که از برج میلاد برداشتند و در پردیس ملت برگزار کردند، فضا دو پاره شده و این دو پارگی باعث نصف شدن هیجان شده است. اگر این هیجان در یک جا بود، گرمای بیشتری را شاهد بودیم، ولی به هر جهت مدیریت جشنواره سخت است و نمی‌شود همه را راضی نگه داشت.

* فکر می کنید، نمایش آثار مستند در جشنواره فجر اتفاق خوبی است؟

در هر جشنواره‌ای بخشی مخصوص به فیلم های مستند وجود دارد و در جشنواره فیلم کن در بخش نوعی نگاه که دوربین طلایی دارد، فیلم‌های داستانی و مستند و انیمیشن با هم داوری می شوند. در نهایت فیلم، فیلم است. من فقط دلم برای کارگردانان فیلم های کوتاهی که امسال در جشنواره فیلم کوتاه داستانی داشتند، سوخت. چون به آنها کارت برج میلاد را ندادند، اما ای کاش که با این بیست و یک نفر مهربانانه برخورد می‌شد. چون به هر حال فیلم کوتاه آینده سینمای ما را رقم می‌زند و اگر این فیلمسازان، تولیدات بلند سینما را ببینند؛ شاید به سینمای آینده‌مان کمک بسزایی شود.
 
* مشغول به چه کار جدیدی هستید؟

فیلمنامه‌ای نوشتم که تهیه‌کننده آن سحر صباغ سرشت است و قرار است بعد از عید، کار شروع شود. این فیلم، اثری قصه‌گو است که نسبت به فیلم «بوفالو» درامی بیرونی‌تر دارد. برای این فیلم از بازیگران خوب سینمای ایران استفاده خواهیم کرد و موضوع آن عاشقانه‌ای زنانه است و فضایی اجتماعی دارد.

* چرا این فیلمنامه را نوشتید؟

ایده این فیلمنامه برای صادق خوشحال بود. فیلمنامه را با صادق خوشحال و فرهاد دلارام نوشتیم. فیلمنامه شبیه به من و نگاهی که داشتم بود. من معمولا سعی می کنم قصه هایی که شبیه خودم باشند و داستان‌هایی که بتوانم با آن‌ها ارتباط برقرار کنم را بسازم. من فکر می‌کنم که این قصه هم در جذب مخاطب و هم در جذب سرمایه‌گذار موفق عمل خواهد کرد.


گفتگو از ملیکا نصیری صنعتی

انتهای پیام/