پل پیروزی؛ اثری تاریخ مصرف گذشته اما ارزشمند
پل ورسک یکی از مهم‌ترین آثار فنی مهندسی راه‌آهن شمال ایران است که در مهر ماه سال 1356 به ثبت ملی رسیده و نامش در بخش پل‌های با ارتفاع بیش از 61متر کتاب گینس آمده است.
به گزارش حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پل ورسک که در ارتفاعات روستای ورسک قرار گرفته یکی از آثاری است که اگرچه در وهله اول برای بهره بردن ایرانیان از سیستم راه‌آهن شهری ساخته شده و به عنوان رابط میان راه‌آهن تهران و شمال شروع به کار کرده اما بنابر آنچه در شناسنامه تاریخی جهان آمده در جنگ جهانی دوم چنان نقشی ایفا کرده که چرچیل آن را پل پیروزی می‌دانست.البته سالها بعد وزارت راه در23 تیر ماه سال 1324 پل ورسک را رسما به نام پل پیروزی خواند بنابراین این پل نه تنها در تاریخ کشور ما بلکه در تاریخ جهان مؤثر بوده و ارزشمند است.
در این میان باید گفت پل ورسک یکی از مهم‌ترین آثار فنی مهندسی راه‌آهن شمال ایران است که در مهر ماه سال 1356با شماره1534 به ثبت ملی رسیده و نامش در بخش پل‌های با ارتفاع بیش از 61متر کتاب گینس آمده است.این پل مخصوص تردد قطار بوده و در سال 1315بازگشایی شده است و اگرچه در آن سال با تضمین کاربری 70ساله ساخته شده و آغاز به کار کرده اما امروز با گذشت80سال از عمرش همچنان بار سنگین قطارهای تهران-ساری و تهران-گرگان را به دوش میکشد و دم برنمی‌آورد.
شایان ذکر است؛ هم‌اکنون پل ورسک یکی از جاذبه‌های سیاحتی کشورمان به حساب می‌آید و گویی پلی به بلندی بخشی از تاریخ جهان بودن و رابط میان گذشته و حال دنیای ما به شمار می‌آید اما رسیدگی چندانی به آن نمی‌شود و به بهانه آنکه جایگزینی ندارد در کهولت نیز نمی‌تواند استراحت کند .این امر باعث می‌شود که پل ورسک روز به روز به پایان حقیقی عمرش نزدیکتر شود و همچون فرد کهنسالی که کار می‌کند و کسی به رسم قدردانی به او نمی‌رسد به مرور زمان تکیده شود وو روزی برای همیشه دست از کار بردارد و به عبارت دیگر نابود شود.
پل ورسک این روزها حال خوبی ندارد و در انتظار دستی است که تیماردارش باشد و بتواند برای مدتی هرچند کوتاه زخم‌هایش را درمان کند. همه ما با این پل خاطره داریم و نمی‌توانیم راه‌اهن تهران-شمال را بدون آن تصور کنیم پس بهتر است بدانیم که اگر چنین آثاری را در مرکز توجهمان قرار ندهیم و دستی به سر و رویش نکشیم علاوه بر آنکه یک شاهکار مهندسی را از دست داده‌ایم بخشی از تاریخ ایران و جهان را نیز به فراموشی می‌سپاریم.
انتهای پیام/
