به گزارشحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛انسانها در آرزو و درخواست از خداوند، گوناگون‌اند. همّت و آرزوى برخى از آدمیان در همین دنیاى زودگذر و ناچیز خلاصه مى‏شود. آنها جز دنیا نمى‏خواهند و جز براى دنیا، در چیز دیگرى سعى و تلاش نمى‏کنند. به فرمودة زیباى حضرت على‏(ع): همانا دنیا نهایت دیدگاه کسى است که دیده‏اش کور است، و از دیدنِ جز دنیا مهجور. و آنکه بیناست، نگاهش از دنیا بگذرد و بداند در پَس آن، خانه آخرت‏ است. پس بینا از دنیا رخت بردارد و نابینا رخت خویش در آن گذارد. بینا از دنیا توشه گیرد و نابینا براى دنیا توشه فراهم آرد.

و امّا گروه دوم از آدمیان، کسانى هستند که همّت خویش را فراتر از جهان مادى قرار داده‏اند، و اگر هم براى دنیاى خویش تکاپو دارند، به انگیزة توشه برداشتن براى جهان دیگر، حفظ آبرو و مانند آن است. آنها دنیا را محلّ گذر و پل رسیدن به جهان دیگر مى‏دانند و تمام  تلاش خود را بکار مى‏گیرند تا در جهان دیگر رستگار شده، در بهشت ابدى پروردگار جاى گیرند. 

سرانجام، اندکى از آدمیان نیز هستند که نه تنها از دام جاذبه‏هاى فریبندة دنیوى رها مى‏شوند؛ بلکه از نعمتهاى انبوه بهشت نیز مى‏گذرند و از خداوند، تنها دیدار جمال او را مى‏طلبند و به جاى بهشت، بهشت‏آفرین را تمنّا مى‏کنند، همان‏گونه که سعدى شیرازى سروده است:   ما از تو به غیر از تو نداریم تمنّا      حلوا به کسى ده که محبّت نچشیدست. 

در ضمن حکایتى، درباره حضرت فاطمه‏(س) چنین مى‏خوانیم: روزى پیامبر اسلام(ص) از دخترش زهرا(س) پرسید: دخترم چه درخواست و حاجتى دارى؟ هم‏اکنون فرشته وحى در کنار من است و از طرف خدا پیام آورده است که هر چه بخواهى، تحقق مى‏پذیرد. حضرت فاطمه‏(س) پاسخ داد: «لذتى که از خدمت حضرت حق مى‏برم، مرا از هر خواهشى باز داشته است. حاجتى جز این ندارم که پیوسته ناظر جمال زیبا و والاى خداوند باشم.» 

مـنابع:

نهج الحياة، ص91.

نهج البلاغه، خطبه 133.

انتهای پیام/