تلاش كردم تا راهی پیدا شود؛ به مدیر منطقه آزاد آبادان پیشنهاد دادم كه همایشی برگزار كنیم؛.سینمار تخصصی. با معاونت فرهنگی دانشگاه تهران صحبت كردم و حتی یك جلسه مشترك با مدیر محیط‌زیست سازمان ملل در ایران ترتیب دادم تا مشكلات بررسی شود و نگاه جهانی معطوف شود، اما متاسفانه هیچ پیگری از طرف مسئولین منطقه آزاد انجام نشد.

مدت‌ها تلاش كردم تا درباره وضعیت آبادان و خرمشهر بعد از جنگ و بازسازی آن اطلاع‌رسانی كنم تا شاید توجهی شود و این مردم شریف، خسته و بیچاره این مناطق بالاخره رنگی دیگر از زندگی در شهر خود را ببینند. اما به هیچ نتیجه‌ای نرسیدم؛ آنقدر كه گفتم دیگر حرفی نمی‌زنم. حالا وضعیت از بازسازی شهرها هم بدتر شده است؛ حالا مسئله هوایی است كه مردم تنفس می‌كنند و جانشان را به خطر می‌اندازد.

مردم خسته‌تر از مواجهه با این شرایط هستند و جز تحمل چاره‌ دیگری ندارند. در چنین وضعیت فكر می‌كنم كه جز شرمندگی و سرافكندگی چیز دیگری نباید نصیب كسانی شود كه مسئول این ماجرا هستند. برخلاف آنچه در این روزها اتفاق افتاده این مسئولیت را سیاسی نمی‌كنم و این اعتراض سیاسی نیست. چون انگار این روزها همه برخوردها سیاسی است و انگار صلاح مردم در درجه دوم اهمیت قرار گرفته و هرجناحی بهانه خودش را پیدا می‌كند؛ یك‌روز این‌طرفی‌ها گرد و خاك خوزستان را بهانه می‌كنند ومی‌خواهند مسئول پاسخگو كه از جناح رقیب است جواب دهد و یك روز دیگر هم آن‌طرفی‌ها حادثه پلاسكو را پررنگ می‌كنند و دنبال رقابت‌های سیاسی هستند. اما مردم انگار هیچ نقشی در این اتفاق‌ها ندارند. انگار نه انگار كه زندگی مردم است كه قربانی این بازی‌های سیاسی و این درست عمل نكردن به وظیفه‌ها می‌شود. اگر در این میان كاری از دست مدیر سازمان محیط‌ زیست برنمی‌آید، چرا استعفا نمی‌دهند تا افكار عمومی متوجه مشكلات شوند و بدانند از دست ایشان هم كاری برنمی‌آید؟

كاش یك‌بار به این شرایط درست و دقیق نگاه كنیم؛ زندگی مردم را ببینیم و شرمنده انجام ندادن وظیفه خود باشیم و نه رقابت جناحی "