به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ چهل‌وششمین دعای صحیفه سجادیه، در ۲۵ فراز دعای امام سجاد (ع) را در روز عید فطر و جمعه گردآوری شده است.

* خدا به بنده نیازمندش رحمت می‌کند و او را خوار نمی‌سازد.

* بنده هرچند گستاخ و پرتوقع است، خدا او را ناامید نمی‌سازد.

* خدا کار ناچیز را می‌پذیرد و پاداش گران به آن می‌دهد.

* خدا برای کیفردادن شتاب نمی‌کند.

* آرزوهای بندگان پیش از رسیدن به منتهای کَرَم الهی، برآورده‌شده باز می‌گردند.

* هر بزرگی در برابر خدا کوچک است و هر شریفی در کنار شرف او، بی‌مقدار است.

* هر آن کس که به سوی غیرخدا رو کند، نومید می‌شود و اگر نیاز خود پیش دیگری بَرد، زیان خواهد دید.

* سفره روزی خداوند برای کسی که نافرمانی‌اش کرده گسترده است.

* شیوه پروردگاریِ خدا، نیکی‌کردن با بدکاران و مهربان‌بودن با تجاوزکاران است، به گونه‌ای که این مهلت‌دادن خدا، مغرورشان می‌کند و توبه نمی‌کنند.

* ناامیدی از آنِ کسی است که از درگاه او دست خالی برگردد.

* بدترین تیره‌بختی از آنِ کسی است که به مهلت‌دادن خدا فریب خورده است.

* درنگ خدا در عقاب‌کردن، نه از روی بی‌قدرتی، نه از روی سستی و نه از روی غفلت است، بلکه برای این است که دلیلش رساتر و کرمش کامل‌تر و احسانش تمام‌تر گردد.

و ازدعای آن حضرت در روز عید فطر و جمعه:

ای آن که رحم می‌کنی بر آن که بندگان بر او رحم نمی‌کنند و‌ ای کسی که می‌پذیری کسی را که شهرها نمی‌پذیرندش، و‌ ای کسی که اهل حاجتمندانِ خود را خوار نمی‌کنی، و‌ ای کسی که اصرارکنندگان را ناامید نمی‌نمایی، و‌ ای کسی که دست ردّ بر سینه توقع‌داران نمی‌زنی، و‌ ای کسی که پیشکش بی‌مقدار را می‌پذیری، و کمترین کاری را که برایت کنند سپاس می‌نهی، و‌ ای کسی که عمل اندک را قدر می‌نهی، و مزد بزرگ بر آن می‌پردازی، و‌ ای که هر کس به تو نزدیک گردد به او نزدیک می‌شوی، و‌ ای کسی که هر که را از تو روی گرداند به حضرتت فرا می‌خوانی،

و‌ ای کسی که نعمت خود را تغییر نمی‌دهی و به انتقام شتاب نمی‌ورزی و‌ ای کسی که نهال خوبی را به بار می‌آوری تا بیفزایی، و از بدی درمی گذری تا آن را ناپدید نمایی، آرزوها پیش از رسیدن به نهایت کرمت، با حاجاتِ رواشده بازگشتند، و ظرف‌های طلب به فیض بخششت لبریز شدند و اوصاف به کنه وصف تو نرسیده از هم گسیختند، پس بدون شک برتری، برتر از هر برتری مخصوص توست و جلال امجد بر هر جلالی ویژه توست.

هر بزرگی در پیشگاهت کوچک است، و هر شریفی در جنب شرفت پست است، آنان که به غیر حضرتت روآورده‌اند نومید شدند، و آنان که جز وجود تو خواسته‌اند به خسران نشستند، و آنان که به درگاه غیر تو شدند به تباهی رسیدند، و جز آنان که فضل تو را طالب شدند تهیدست ماندند. درِ رحمتت برای تمام خواهندگان باز، و عطایت برای گدایان رایگان، و فریادرسی‌ات به فریادخواهان نزدیک است، آرزومندان از تو نومید نمی‌شوند، و درخواست کنندگان از عطایت محروم نمی‌شوند، و مستغفران از عذاب تو تیره بخت نمی‌گردند،

سفره روزی‌ات برای عاصیان پهن است، و بردباریت شامل دشمنانت نیز می‌گردد، عادتت احسان به بدکاران است، و سنّتت رحمت بر تجاوزکاران، تا جایی که مدارایت اینان را از بازگشت به تو غافل نموده، و مهلت دادنت ایشان را از خودداری از گناه بازداشته، حال آنکه تنها تو با آنان بردباری کرده‌ای تا به فرمانت بازآیند، و از آن رو به آنان مهلت داده‌ای که اطمینان به دوام سلطنتت داری، پس آن که اهل سعادت بود فرجام کارش را به سعادت بردی، و هر که تیره‌بخت بود به تیره‌بختی‌اش واگذاشتی، همه سر به فرمان حکم حضرتت خواهند داشت و بازگشت کارشان به سوی فرمان تو خواهد بود، پادشاهیت با مهلت طولانیی که به آنان می‌دهی سستی نپذیرد، و از تأخیر محاکمه ایشان برهان و حجتت از میان نرود.

حجتت استوار و پابرجاست و باطل نگردد، و سلطنت ثابت است آن سان که زوال نپذیرد، پس وای بر آن که از تو روی برتابد، و نومیدی ذلّت بار از آن کسی است که از تو نومید گشته، بدترین تیره‌بختی‌ها برای کسی است که به تو مغرور شده، چه عذاب‌های دردناکی که خواهد چشید! و چه‌اندازه سرگردانی درازی در عذابت خواهد داشت، و آرزوی گشایش از این کس چه دور است! و نومیدی او برای سهولت خروج از عذابت بسیار! تمام اینها بر اساس عدل در قضای غیرجائرانه تو، و از سر انصاف در حکم غیرظالمانه توست.

چرا که پی در پی اتمام حجت نمودی، و آنچه سزاوار اندرز و ارشاد بود بیان داشتی، و تهدیدت را اعلام فرمودی، و با لطف و محبت ترغیب به حقایق نمودی، و برای بیداری مردم مثلهاآوردی، و به آنان مهلتِ طولانی دادی، و کیفر را به تأخیر انداختی در صورتی که بر شتاب در عذاب توانا بودی، و مدارا نمودی در حالی که قدرت بر عجله داشتی، مدارایت از روی ناتوانی، و مهلت دادنت از باب سستی، و خودداریت از باب غفلت، و به تأخیر انداختنت از روی مدارا و سازش نبوده، بلکه به این خاطر است که حجتت رساتر، و بزرگواریت کاملتر، و احسانت فراگیرتر، و نعمتت تمامتر باشد، تمام اینها بوده و هست و خواهد بود،

و حجت تو برتر از آن است که به طور کامل وصف شود، و برزگی تو والاتر از آن است که کسی به کنهش برسد، و نعمتت بیش از آن است که همه‌اش به شماره درآید، و احسانت بیش از آن است که کسی کمترین آن را شکرآرد، و اکنون نبودن زبان سخن مرا از ادامه سپاست ناتوان ساخته، و زبان تمجیدم از کار افتاده، و نهایت قدرتم آن است که به درماندگی اقرار کنم نه از سر رغبت به کوتاهی در ستایش تو، ای پروردگار من بلکه از باب ناتوانی.

اینک منم که به درگاهت روی آورده‌ام، و از حضرتت توقع پذیرایی نیک دارم، پس بر محمد و آلش درود فرست، و رازم را بشنو، و دعایم را مستجاب کن، و روزم را به ناامیدی و تهیدستی به شب مرسان، و در دریوزگیم دست ردّ به سینه‌ام مزن، و رفتنم را از پیشگاهت، و بازگشتم را به حضرتت گرامی دار، زیرا در آنچه بخواهی دچار مضیقه نمی‌شوی، و در برابر خواسته ها ناتوان نمی‌باشی، و بر هر چیزی قدرت داری، و هیچ حول و قوه‌ای جز به دست خدای بزرگ نیست.

انتهای پیام/