به گزارشحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛اميرمؤمنان علی (ع) از صلب پدرى چون ابوطالب ديده به جهان گشود. ابوطالب بزرگ بطحاء (مكه ) و رئيس بنى‌هاشم بود. سراسر وجود او كانونى از سماحت (جوانمردی) و بخشش ، عطوفت و مهر، جانبازى و فداكارى در راه آيين توحيد بود.
 
در همان روزى كه عبدالمطلب جدّ پيامبر در گذشت ، آن حضرت هشت سال تمام داشت . از آن روز تا چهل و دوسال بعد, حضرت ابوطالب (ع) حراست و حفاظت پيامبر را ، در سفر و حضر برعهده گرفت و با عشق و علاقه بى‌نظيرى در راه هدف مقدس پيامبر كه گسترش آيين يكتا پرستى بود جانبازى و فداكارى كرد. اين حقيقت در بسيارى از اشعار مضبوط در ديوان ابوطالب منعكس شده است  همچون بیت زیر:

 ليعلم خيار الناس ان محمداً نبى كموسى و المسيح بن مريم

 افراد پاك و خوش طينت بايد بدانند كه محمد (ص) پيامبرى است همچون موسى و عيسى .

 الم تعلموا انا وجدنا محمداًرسولا كموسى خط فى اول الكتب

 آيا نمى‌دانيد كه محمد (ص) همچون موسى پیامبری آسمانی است و پيامبرى او در سرلوحه كتاب‌هاى آسمانى نوشته شده‌است ؟

 يك چنين فداكارى , كه به زندانى شدن تمام بنى‌هاشم در ميان دره‌اى خشك و سوزان منجر شد، نمى‌تواند انگيزه‌اى جز عشق به هدف و علاقه عميق به معنويت داشته‌باشد و علايق خويشاوندى و ساير عوامل مادى نمى‌تواند يك چنين روح ايثارى در انسان پديد آورد.

 دلايل ايمان ابوطالب به آيين برادر زاده خود به قدرى زياد است كه توجه همه محققان بى‌نظر را به خود جلب كرده‌است.

متأسفانه گروهى , از روى تعصبات بيجا، در مرز توقف درباره ابوطالب باقى مانده‌اند و گروه ديگر جسارت را بالاتر برده  او را يك فرد غير مؤمن معرفى كرده‌اند. حال آن‌كه اگر جزئى از دلايلى كه درباره اسلام ابوطالب دركتاب‌هاى تاريخ و حديث موجود است درباره شخص ديگرى وجود مى‌داشت ، در ايمان و اسلام او براى احدى جاى ترديد و شك باقى نمى‌ماند، اما انسان نمى‌داند كه چرا اين همه دلايل نتوانسته است قلوب بعضى را روشن

منبع:
كتاب فروغ ولايت، آية الله جعفر سبحانى

انتهای پیام/