یکی از نمودهای آشکار و ملموس برده داری مدرن در عربستان شرکت های کاریابی سعودی هستند. تعامل این شرکت ها با کارگران خارجی بسیار توهین آمیز و به دور از ارزش های انسانی است. حتی گفته شده، یکی از این شرکت ها اقدام به عرضه شماری از کارگران زن خارجی خود در بازاری در شهر ظهران و اجاره ساعتی آنها کرده است.

«ازدواج اجباری» از اشکال دیگر برده داری مدرن در عربستان است که موجب بالا رفتن میانگین تجرد در میان زنان عربستانی شده است، به گونه ای که آمارهای رسمی نشان می دهد، تجرد و عدم ازدواج در ۴ سال اخیر نسبت به دوره مشابه رشدی ۱۰۰ درصدی داشته است. عواملی چون تعصبات نژادی، قبیله ای، طایفه ای و یا طمع حفظ اموال موجب رشد پدیده ازدواج اجباری در عربستان شده است.

از دیگر نمادهای برده داری مدرن در عربستان می توان به قاچاق اتباع کشورهای یمن، سودان، اتیوپی، اریتره، سومالی و غیره به عربستان اشاره کرد. اغلب این افراد را کودکانی تشکیل می دهند که به خاطر فقر مقابل مبلغی ناچیز از خانواده هایشان خریده می شوند تا با سرنوشتی سیاه تر در عربستان مواجه شوند.

تلویزیون عربستان در سال ۲۰۱۳ برای اولین بار گزارشی از باندهای قاچاق انسان در مرزهای یمن منتشر کرد و نشان داد، چگونه این باندها از کودکان یمنی خریده یا ربوده شده، در شهرهای مختلف عربستان جهت تکدی استفاده می‌ کنند.

در این راستا، دسامبر سال گذشته مطبوعات عربستان از کشف باند قاچاق انسان در فرودگاه جده خبر داد که توسط یک افسر سعودی اداره می شده و اقدام به خرید دختران مصری به مبلغ هزار دلار و فروش آنها به طرف های دیگر در کشورهای دیگر منطقه می کردند.

این درحالی است که وزارت کشور عربستان چندی پیش از فعالیت باندهای قاچاق و خرید و فروش اعضای بدن انسان از جمله بازاریابی برای برخی از اعضا در فضای مجازی خبر داد. خرید و فروش کلیه در این بازار مجازی رواج بسیاری دارد و قیمت آن از ۶۰ تا ۳۰۰ هزار ریال سعودی معامله می شود.

نکته بسیار مهم آن است که نفوذ گسترده شاهزادگان سعودی در باندها و مافیای قاچاق انسان در عربستان است که سالیانه از این تجارت مبالغ هنگفتی کسب می کنند.

به همین دلیل پس از اعلام عضویت عربستان سعودی در شورای حقوق بشر وابسته به سازمان ملل متحد ۵۰ کشور جهان با ارسال نامه ای به کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل، از «زید رعد الحسین»، کمیسر عالی شورای حقوق بشر و ناظر این شورا بر سازمان‌ های حقوقی عربی خواستند، عضویت عربستان سعودی در شورای حقوق بشر لغو کند.

رابرت بایر افسر اطلاعاتی سابق آمریکایی در سازمان جاسوسی مرکزی این کشور در کتاب  «خواب با شیطان» نوشت: در مورد مسایل جنسی باید بگویم که سعودی ها بیشترین کسانی هستند که مسایل جنسی خود را سرکوب می کنند، زنان در دسترس مردان قرار ندارند و تنها در شب عروسی است که مرد همسر خود را می بیند، بعد از آن نیز مردها زنها را در خانه نگه می دارند، تنها ۵ درصد از زنان سعودی در بیرون از خانه کار می کنند، زنان امکان رانندگی را ندارند و اگر نیاز به رفتن به مکانی داشته باشند، باید مردی در کنار آنها باشد.

فیلیپینی ها و خادمان اندونزیایی همواره نگران این هستند که مورد تجاوز به عنف قرار گیرند؛ این اتفاق می تواند از سوی صاحب کار آنها صورت گیرد، آنها از اینکه به نزد پلیس بروند و شکایت کنند، واهمه دارند. هیچ کس نمی داند میزان انتشار پدیده تجاوز به عنف در عربستان چقدر است، چرا که آمارهای این اتفاق هرگز منتشر نمی شود.

اوایل سال ۱۹۷۰ و هنگامی که درآمدهای نفتی به عربستان سرازیر شد، ماجراجویی لبنانی‌ها در قاچاق زنان فاحشه برای حکام عربستان نیز آغاز شد، در آن زمان زنان با لباس های مبدل و در نقش کارمندان خطوط هوایی لبنان وارد کاخهای شاهزاده ها می شدند و هیچ کس در برابر این رفتارها واکنشی نشان نمی داد. سعودی هایی که نمی‌توانستند رفتارهای خاندان حاکم را دنبال کنند، چندین همسر می گرفتند، هر اندازه سن همسران آنها پایین تر بود، برایشان بهتر بود، به همین علت ازدواج مردان ثروتمند هفتاد ساله با دخترکان نوجوان در نزد آنان کاملا رایج است. سعودی های ثروتمند به صورت آشکار برای بروز رفتارهای جنسی به خارج از این کشور سفر می کنند، پیگیری یک سفر خارجی آنها می تواند آنها را در حالی نشان دهد که با استفاده از مشروبات الکلی در مجالس جنسی شرکت می کنند. آنها عازم شهرهای نظیر پاریس می شوند تا در کافه های این شهر و امثال آن شب را به صبح برسانند.

داستانهای زیادی در مورد رفتارهای سعودی ها با زنان وجود دارد که در روزنامه های آمریکا نیز آمده است، عربستان سعودی بخش عمده ای در درآمد ناخالص ملی خود را صرف پرداختن به مسایل جنسی می کنند، خاندان حاکم سهم عمده ای از درآمدهای دولتی را به خود اختصاص داده اند، مشاهده قصرهای آنها در ساحل دریای مدیترانه که تماما برای خوشگذرانی با زنان فاسد ساخته شده، نمونه ای از این رفتارها است. فقط کافی است خون خاندان حاکم سعودی در رگهای تو جریان داشته باشد تا زندگی کاملا مرفهی داشته باشی.

داستانی در محافل رسمی فرانسوی وجود دارد که می گوید مسئول کاخ ملک فهد در نزدیکی منطقه انتیب در فرانسه به دولت پیشنهاد داده خط آهن پاریس به نیس را از مسیر نزدیک این کاخ دور کند، وی گفته که هزینه میلیونها دلاری این انتقال خط برای وی مهم نیست و آن را پرداخت خواهد کرد. مسئول این قصر سعی داشت صدای تردد قطارها در زمان حضور ملک فهد در این قصر باعث آزرده شدن خاطر وی نگردد.

در سال ۱۹۷۰  هنگامی که ملک فهد ۶ میلیون دلار را در کازینو "نیس" باخت، خاندان حاکم سعودی به دنبال ایجاد یک تفریحگاه جدید بر آمدند، حسن دوم پادشاه مغرب بلافاصله بعد از اینکه شنید سعودی ها بازیگران خوبی در زمینه املاک هستند، با ریاض تلفنی تماس گرفت تا پیشنهادات خود را به آنها بدهد.

ملک حسن به دهها تن از امرای سعودی اجازه داد که خانه های دور دستی را در کوهستان های مغرب بسازند، این خانه ها در منطقه کوهستان های صعب العبور نزدیک به طنجه ساخته می شد، منطقه ای که نام ریف بر آن گذاشته بودند و منطقه ای دوردست بود که هیچ قانونی نداشت، این منطقه بهترین جا برای عربده کشی و برپایی مجالس شراب بود و پای محافل وهابی سعودی و روزنامه نگاران اروپایی به آنها باز نمی شد. هر روزنامه نگاری که هوس می کرد از این مراسم ها عکس بگیرد با جان خود بازی می کرد و احتمال ربایش یا قطع شدن سرش بالا بود.

منبع:مشرق

انتهای پیام/