به گزارشحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ بعضی از مردم قائلند که اگر در آدمی دلش پاک باشد کافیست؛ یعنی اگر انسان اعمال مربوط به دین و شریعت را انجام نداد ولی از رذائل اخلاقی دوری کرد، این برای او کافی است. ما در اینجا به این شبهه پاسخ می‌دهیم.

 

در پاسخ به نكاتی باید توجه كنید:
 
1- این ادعا سخنی زیبا اما بی محتوا برای فرار از مسئولیت پذیری و عمل به تكالیف و وظایف الهی و انسانی است.

2- اگر دل انسان واقعا پاك باشد باید به دنبال خواست و فرمان پاك ترین دلدار یعنی حضرت حق تعالی باشد و دل پاك تسلیم خدای پاك و مطیع دستور و حكم او است.

3- دلی كه یله و رها و تابع هوا و هوس و میل خود باشد و بند بندگی خدا را رها كند و تكلیف و وظیفه ای حس نكند نمی تواند پاك و مطهر باشد.

4- معصومین –علیهم السلام- كه ما را به عمل صالح و انجام تكالیف الهی سفارش و توصیه كرده اند به اعتراف دوست و دشمن پاكترین دل را داشته اند؛ ولی در عین حال خود پیش از همه و بیش از همه به این دستورات عمل كرده و صالح ترین عمل را داشته اند.

5- ادعای داشتن دل پاك مانند هر ادعای دیگر نیازمند علامت و نشانه است و بهترین نشانه دل پاك انجام عمل صالح و پاك است؛زیرا از كوزه همان برون تراود كه در او است. مگر می شود كسی دلش پاك باشد, ولی اعمالش ناپاك یا بالعكس. معمولا اعمال ظاهری انسان با باطن او هماهنگ است و ظاهر هر كسی نشانه باطن او است, مگر اینكه عمدا بخواهد ظاهر سازی كند.

6- منظور از دل پاك نیت خدایی است. دلش پاك است یعنی نیت اش رضایت خدا است. دراین صورت باید عمل اش هم مورد رضایت خدا باشد. به عبارت دیگر نمی شود كسی با عمل ناصحیح نیت صحیح كند. عملی صحیح و مقبول و موثر است كه هم ظاهرش صحیح و مورد رضایت الهی باشد هم نیت اش خوب و برای رضایت خدا باشد. به تعبیر طلبه ها هم حسن فعلی داشته باشد هم حسن فاعلی و در صورتی كه یا نیت اش خوب نباشد یا خود عمل خوب نباشد , این عمل خوب و صالح و مورد رضایت خدا تلقی نمی شود و در شخصیت انسان هم بازتاب و تاثیر مثبت ندارد.

منبع: پرسمان دانشجویی

 

انتهای پیام/