خدیجه اسکندری نخستین بانوی معلم سمیرمی در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار   گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان، در آستانه روز معلم ضمن تبریک این روز به تمامی معلمان از سختی های این حرفه برای بانوان به خصوص در دهه های گذشته سخن گفت و اظهار داشت : ايران درزمان ما در حال تغيير از يك جامعه سنتي به مدرن بود با نگاهي به سابقه تحصيل دختران در بعضي از شهرها مدارس دخترانه يا به آتش كشيده ويا بسته مي شدند.

وی که متولد 1322 در سمیرم است از گذشته ی خود گفت و اضافه کرد : پدرم را از کودکی از دست دادم و به همراه مادرم که اصفهاني بودبه اصفهان برگشتم مادرم سواد مکتبی وقرآني داشت وبه زنان قرآن مي آموخت.

این معلم سمیرمی ادامه داد: درخيابان شيخ بهايي در خانه مجلسي زندگي مي کرديم مادرم من را به همراه خانم مدير به مدرسه نسوان كاوه در خيابان احمد آباد براي تحصيل فرستاد وبعد از ازدواج با پسر عمه ام مرحوم حاج عبدالحسن سامي براي ادامه تحصيل دوباره به اصفهان مهاجرت کرديم تا اينكه سال 1342 مدرك ششم قدیم را به پايان رساندم.

وی تصریح کرد: در سال 1343 با حكم استخدام رسمي به عنوان معلم درمقطع ابتدايي مشغول به كار شدم.

وی ادامه داد: تا چند سال در خانه اجاره ای به دختران درس می دادم وچون معلم زن دیگری نبود از دانش آموزان درس خوان مقطع بالاتر کمک گرفتم تا اینکه تعدادی زن غیربومی ازهمسران كارمندان ادارات سميرم هم به استخدام آموزش وپروش در آمدند.

اسکندری گفت: زن باسواديك پديده تازه در جامعه ايران بود تا دهه 30 كه به مدرسه مي رفتم با وجود فشار دولت بازهم مدرسه دخترانه دراصفهان انگشت شمار بود .

بيش از ده سال تنها معلم زن بومي در شهرستان بودم.تا با هموار شدن راه ورود زنان وشاگردانم تعدادي از زنان به استخدام آموزش وپرورش درآمدند.عاقبت در سال 1374 با 31 سال سابقه كاربازنشسته گرديدم.

این معلم کارکشته افزود: با همه سختي ها علاوه بر شغل مقدس معلمي مهمترين وظيفه ام خانه داري بودهم خانه داري مي کردم وهم درس مي دادم. فرزندانم را بدون وجود مرخصي وحقوق تاً مين اجتماعي نگهداري مي کردم واز هر نظر خود كفا بوديم .

گزارش از فاطمه نجفی

انتهای پیام/م