این روزگار سیاه در حالی نصیب مردم کشور جنگ زده و محروم عراق شده که شاید بیش از یک دهه قبل هرگز تصور چنین روزهای سختی را نمی‌کردند. اعتماد احزاب به سربازان آمریکایی و عقب‌نشینی ملت عراق در برخی میادین مهم ملی مانند نفت، ورزش، فرهنگ، سینما و عرصه خبرنگاری ضربه‌های سنگینی به هویت مردم عراق زد تا جایی که امروز جمع غالبی از خبرنگاران عراقی هر چند خود را مستقل نشان می‌دهند اما فارغ التحصیل کارگاه‌های آموزشی خبرنگاری به اصطلاح نوین آمریکایی هستند. حقوق و مدارک بین‌المللی خود را مدیون آمریکایی‌ها بوده و مشخص است که در نوشته‌های به ظاهر مستقل و ارزشمند خود از عراق نوین چه می‌نویسند.
 
پشت پرده این یادداشت‌ها همان است که در کنار مردم عراق رؤیت می‌شود نه آنچه در روزنامه‌ها و منابع خبری وابسته به اروپای غربی و آمریکا قابل ردیابی است. به عنوان مثال در روزنامه‌های ورزشی معدود و کم تیراژ صبح بغداد آنچه از فوتبال عراق می‌خوانید دنیایی از حرفه‌ای‌گری، پیشرفت، امنیت و امید به آینده است که البته اگر اینگونه باشد بسیار خوب است اما واقعیت آن است که فیفا پس از 4 سال برای سه ماه به عراق فرصت داده تا برقراری امنیت و سطح حرفه‌ای خود را به دنیای فوتبال ثابت کند.