آیت الله مجتهدی تهرانی (ره)در شرح این حدیث با ذکر داستانی از حضرت موسی (ع)می گوید:حضرت موسی از کنار یکی از اصحابش گذشت دید که او در حال سجده کردن است.موسی رفت و کارش را انجام داد و بعد در زمان برگشت باز آن مرد را در حال سجده دید.حضرت موسی تعجب کرد و گفت:چه آدم مقدسی اگر برآوردن حاجت تو به دست من بود حتما آن را برآورده می کردم.
مرحوم مجتهدی در ادامه می گوید:در واقع حضرت موسی داشت به خدا می گفت که چرا خداوند حاجت تو را برآورده نمی کند.در این لحظه خدا به موسی وحی کرد:ای موسی اگر آن مرد آنقدر سجده کند که گردنش قطع شود و سرش به طرف دیگری بیفتد، فایده ندارد و من از او قبول نمی کنم.تا اینکه کارهایی که من کراهت دارم را انجام ندهد.
آیت الله مجتهدی (ره)ادامه می دهد:ای موسی تو ظاهر آن فرد را می بینی و می پنداری که وی در حال سجده کردن است اما من می دانم که سجده او ریشه ای نیست.تظاهر است.این شخص ریشه ای کارش خراب است.خانه ای که در آن نشسته ارث پدرش است که ثلث آن را خرج نکرده، خدا می داند و موسی نمی داند.
مرحوم مجتهدی در انتها می گوید:حدیث خوبی بود ان شاالله خودمان را میزان کنیم تا عبادت ما سجده ما و گریه های ما قبول باشد.در غیر این صورت هیچ فایده ای ندارد.
منبع:کتاب احسن الحدیث، ص13
انتهای پیام/