به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ بازیگری حرفه‌ای جذاب است که افراد زیادی با دل بستن به زوایای پر زرق و برق آن، برای پیدا کردن جایگاهی هر چند کوچک در این حرفه تلاش می کنند.
 
اما جاده بازیگری مسیر همواری نیست و برای رسیدن به آن باید پیچ و خم های زیادی را از سر گذارند. البته مسئله تنها به بازیگر شدن و بازیگر ماندن نیز خلاصه نمی شود.
 
این روزها بازیگران پیشکسوت زیادی را می‌بینیم که در خانه نشسته‌اند و پیشنهادی برای بازیگری ندارند و یا اینکه خودشان از این حرفه کناره گیری کرده و دیگر تمایلی به جلوی دوربین بودن ندارند. بازیگرانی که روزی ستاره‌های سینما بودند، اما امروز به سختی به یاد می آیند.
 
تغییر چهره، بالا رفتن سن، روابط برخی از سینماگران با هم، بیماری، عدم بودجه و تولیدات کم از جمله دلایلی است که بسیاری از بازیگران پیشکسوت را خانه نشین کرده است.
 
به راستی جایگاه بازیگرانی که روزی با تمامی توان خویش در صحنه برای مردم زندگی کردند، کجاست؟ چرا باید یاد کسانی که با دغدغه فرهنگ سال ها برای این مرز و بوم خدمات ارائه دادند، کمرنگ شود.

بازیگران پیشکسوت، هموارکننده راه برای تازه واردان در این عرصه بودند و نباید آنها را فراموش کرد؛ چرا که سینما امروز ما وامدار زحمات دیروز آن ها است.
 
به همین بهانه احوال چند بازیگر پیشکسوت سینمای ایران را جویا شدیم.
 
کریم اکبری مبارکه در گفتگویی کوتاه اظهار داشت: مشغول به کاری نیستم؛ چون اصلا کار نیست. البته چندی پیش سر تصویربرداری سریال ماه تی تی به کارگردانی داوود میر باقری بودم.
 
وی ادامه داد: برای بهتر شدن وضعیت باید به آثار بودجه تخصیص داده شود تا میزان تولیدات سینمایی و تلویزیونی افزایش یابد و کمتر شاهد بیکاری بازیگران باشیم.
 
اکبری مبارکه گفت: این روزها مشغول به تدریس سینما هستم.
 
رضا رویگری، نیز در خصوص کم کاری‌اش گفت: من به دلیل بیماری مدتی است که کم کار شده ام. البته الان رو به بهبود هستم و برای حضور در دو پروژه مذاکراتی داشته‌ام.
 
وی ادامه داد: هدف من بازی کردن در کارهای خوب و فاخر است و نمی‌خواهم در کارهای الکی ایفای نقش کنم. البته قصد کارگردانی هم داشتم ولی بودجه ساخت فیلم را ندارم؛ چون چیزی در حدود سه میلیارد تومان بودجه می خواهد.
 
هوشنگ توکلی بازیگر با سابقه سینما و تئاتر نیز گفت: کارهایی که در این مدت فیلمنامه‌شان را می‌خواندم، ضغیف بودند و از آنجا که من کارهای ضعیف را برای بازیگری انتخاب نمی‌کنم، مدتی است که سر کاری نرفته‌ام؛ چون اعتقاد دارم که کار، باید از بنیه ای قوی برخوردار باشد.
 
وی در خصوص فعالیت این روزهایش گفت: نمایشنامه‌ای را نوشته‌ام و اکنون در حال بازنویسی آن هستم که امیدوارم تا پایان ماه رمضان به اتمام برسد و بتوانم خودم آن را روی صحنه ببرم.
 
زهره صفوی، دیگر بازیگری که نقش‌های زیادی را در ذهن ما ماندگار کرد، در خصوص علت بیکاری خود گفت: من بیکارم اما این بیکاری تنها مختص به من نیست و بازیگران دیگری نیز مثل من کاری ندارند. شاید این بیکاری به دلیل سن من باشد چون بازیگران کم سن تر مشغول به کار هستند.
 
وی ادامه داد: باید به فیلم‌ها سرمایه‌ای تخصیص داده شود و فیلم‌ها مجوز بگیرند تا شرایط بهتر شود. الان هیچ نقشی نیست که من بتوانم آن را ایفا کنم؛ چون اگر نقشی باشد اولین نفر به من می گویند.
 
این بازیگر اظهار داشت: با حقوقی که از گذشته‌ام و در جای دیگر دارم، گذران زندگی می کنم و محتاج نیستم.
بازیگران زیادی هستند که چهره شان را بر پرده سینما نمی بینیم و سال ها است که از یاد رفته اند، به راستی باید برای استفاده از این گوهران گرانمایه چه کرد؟
 
شاید یکی از مسائلی که خانه سینما باید بیش از گذشته بدان بپردازد، همین مسئله بازیگران پیشکسوت است. باید راه حلی بنادین برای این مسئله  در نظر گرفته شود، البته چندی است که موسسه هنرمندان پیشکسوت برای این موضوع گام بر می‌دارد، اما هر تلاشی در این زمینه کم است و نباید از آن غافل ماند.
 
کسانی که عمری برای رفاه جامعه تلاش کردند و با خلق آثاری بی بدیل زینت بخش روح ما بودند، نباید بیکار بمانند و یا فراموش شده و از یادها بروند.
 
 
گزارش و گفتگو از ملیکا نصیری

 

 

انتهای پیام/