تداوم رشد دانشگاه‌های آسیای شرقی و اقیانوسیه در رتبه‌بندی MIT
علی‌رغم وجود انتقادات جدی به سیستم آموزش عالی آسیای شرقی و اقیانوسیه، دانشگاه‌های این منطقه همچنان روندی رو به رشد در رتبه‌بندی‌ها دارند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در فهرستی که اخیرا از 959 دانشگاه در 84 کشور دنیا منتشر شده است دانشگاه‌های کشورهای آسیای شرقی و اقیانوسیه به مانند سال‌های گذشته سیر صعودی خود را حفظ کرده‌اند.
در میان 20 دانشگاه برتر این فهرست تنها یک تغییر برجسته به وجود آمده است. دانشگاه ملی استرالیا پس از یک سال غیبت در 20 دانشگاه برتر، امسال با افت رتبه دانشگاه "ادینبرو" به رتبه 24، جایگزین این دانشگاه شد.
رتبه‌های اول تا سوم به ترتیب در اختیار دانشگاه‌های ام.آی.تی(MIT)، استنفورد و هاروارد است که از سال 2016 بدون تغییر بوده است.
اما شش دانشگاه آسیای شرقی (چین) موفق شدند امسال به 100 دانشگاه برتر راه پیدا کنند. برترین آنها دانشگاه علوم و فناوری "ژیجیانگ" (Zhejiang) چین است که در پنج سال اخیر صعودی بیش از 75 پله‌ای داشته است. چین اکنون شش نماینده در 100 دانشگاه برتر دنیا دارد.
در مقابل، دو دانشگاه از آمریکا، دو دانشگاه از انگلیس و یک دانشگاه از کشورهای فنلاند، آلمان و سوئد (در مجموع هفت دانشگاه) جایگاه خود را در 100 دانشگاه برتر از دست داده‌اند و تنزل کرده‌اند. دانشگاه "دیویس کالیفرنیا" با بیشترین تنزل رتبه از جایگاه 85 به 118 با سقوط 33 پله‌ای بیشترین افت را داشته است.
هفت دانشگاه آسیای شرقی نیز توانستند در فهرست جدید جزو 200 دانشگاه برتر قرار بگیرند. دانشگاه فناوری بمبئی هند از رتبه 219 در سال 2016 به رتبه 179 صعود کرده است.
در 200 دانشگاه برتر نیز نسبت به سال قبل، 9 دانشگاه از کشورهای کانادا، هلند، بریتانیا، شیلی، تایوان و آمریکا از فهرست خارج شده‌اند.
دانشگاه "کبانگسان" (Kebangsaan) مالزی بیشترین ترقی را با صعود 72 پله‌ای از رتبه 302 به 230 داشته است.
دانشگاه "ساینز" (Sains) مالزی نیز از رتبه 330 به جایگاه 264 آمده است. دانشگاه "دیکین" (Deakin) استرالیا هم با صعود از جایگاه 355 به رتبه 293 از بزرگترین مترقیان است.
کشور هند در سال 2010 هیچ نماینده‌ای در 200 دانشگاه برتر دنیا نداشت، در حالی که اکنون سه نماینده دارد.
تایوان هم نسبت به سال 2010 که هفت نماینده در فهرست 400 دانشگاه برتر داشت، امسال از 10 نماینده برخوردار است.
با توجه به این آمار و ارقام، اجتناب ناپذیر است که دانشگاه‌های اروپایی در پی رشد مستمر و پایدار دانشگاه‌های آسیای شرقی به دنبال افزایش همکاری و انجام کارهای تحقیقاتی مشترک با این دانشگاه‌ها باشند. به هر حال این رویکرد جدید به ضرر دانشگاه‌های آفریقایی و عربی تمام خواهد شد.
در میان 20 دانشگاه برتر این فهرست تنها یک تغییر برجسته به وجود آمده است. دانشگاه ملی استرالیا پس از یک سال غیبت در 20 دانشگاه برتر، امسال با افت رتبه دانشگاه "ادینبرو" به رتبه 24، جایگزین این دانشگاه شد.
رتبه‌های اول تا سوم به ترتیب در اختیار دانشگاه‌های ام.آی.تی(MIT)، استنفورد و هاروارد است که از سال 2016 بدون تغییر بوده است.
اما شش دانشگاه آسیای شرقی (چین) موفق شدند امسال به 100 دانشگاه برتر راه پیدا کنند. برترین آنها دانشگاه علوم و فناوری "ژیجیانگ" (Zhejiang) چین است که در پنج سال اخیر صعودی بیش از 75 پله‌ای داشته است. چین اکنون شش نماینده در 100 دانشگاه برتر دنیا دارد.
در مقابل، دو دانشگاه از آمریکا، دو دانشگاه از انگلیس و یک دانشگاه از کشورهای فنلاند، آلمان و سوئد (در مجموع هفت دانشگاه) جایگاه خود را در 100 دانشگاه برتر از دست داده‌اند و تنزل کرده‌اند. دانشگاه "دیویس کالیفرنیا" با بیشترین تنزل رتبه از جایگاه 85 به 118 با سقوط 33 پله‌ای بیشترین افت را داشته است.
هفت دانشگاه آسیای شرقی نیز توانستند در فهرست جدید جزو 200 دانشگاه برتر قرار بگیرند. دانشگاه فناوری بمبئی هند از رتبه 219 در سال 2016 به رتبه 179 صعود کرده است.
در 200 دانشگاه برتر نیز نسبت به سال قبل، 9 دانشگاه از کشورهای کانادا، هلند، بریتانیا، شیلی، تایوان و آمریکا از فهرست خارج شده‌اند.
دانشگاه "کبانگسان" (Kebangsaan) مالزی بیشترین ترقی را با صعود 72 پله‌ای از رتبه 302 به 230 داشته است.
دانشگاه "ساینز" (Sains) مالزی نیز از رتبه 330 به جایگاه 264 آمده است. دانشگاه "دیکین" (Deakin) استرالیا هم با صعود از جایگاه 355 به رتبه 293 از بزرگترین مترقیان است.
کشور هند در سال 2010 هیچ نماینده‌ای در 200 دانشگاه برتر دنیا نداشت، در حالی که اکنون سه نماینده دارد.
تایوان هم نسبت به سال 2010 که هفت نماینده در فهرست 400 دانشگاه برتر داشت، امسال از 10 نماینده برخوردار است.
با توجه به این آمار و ارقام، اجتناب ناپذیر است که دانشگاه‌های اروپایی در پی رشد مستمر و پایدار دانشگاه‌های آسیای شرقی به دنبال افزایش همکاری و انجام کارهای تحقیقاتی مشترک با این دانشگاه‌ها باشند. به هر حال این رویکرد جدید به ضرر دانشگاه‌های آفریقایی و عربی تمام خواهد شد.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/
