ما در فدراسیون فوتبال از باشگاه های خصوصی حمایت می کنیم و اگر کسی باشگاه شخصی داشته باشد، باید به گونه ای باشد که اگر سودی از تاسیس باشگاه نمی برد، دست کم ضرر هم نکند. قراردادهای حرفه ای تنظیم نمی شود و با تخلفات هم حرفه ای برخورد نمی شود.

وی افزود: فدراسیون در مورد عمکرد باشگاه ها مقصر نیست. باشگاه ها در بعضی مواردضمن اینکه با آبروی ما بازی می کنند، باعث خروج پول از کشور هم می شوند.

براتی در پایان گفت: باید از آبروی ملی کشور در مراجع بین المللی قضایی ورزشی دفاع کنیم. اگر پول داریم به جای گرفتن بازیکن خارجی، بدهی‌های خود را پرداخت کنیم .فدراسیون فوتبال به خاطر همین بدهی های کلان باشگاه‌ها از گرفتن بازیکن خارجی جلوگیری می کند.

کاظم اولیایی عضو اتحادیه باشگاه های فوتبال نیز با انتقاد از نحوه نقل و انتقالات گفت: ما خسارتهای زیادی را از سهل انگاری در نقل و انتقالات فوتبال پرداخته ایم که منشا آن را باید در ساختار ضعیف فوتبال در کشورمان جستجو کنیم و با کمال تعجب کمتر به آن توجه کرده ایم. نقل و انقالات ما کاملا سنتی است و در قوانین نقل و انتقال، از قوانین فیفا پیروی نمی کنیم.

اولیایی با انتقاد از حجم بالای شکایتهای بازیکنان از باشگاه های ایرانی به فیفا تصریح کرد: امروز حجم شکایات به حدی شده که اگر هر بازیکنی به فیفا مراجعه کند و از باشگاه های ایران شکایتی داشته باشد به سرعت رای مثبت را اخذ می کند زیرا باشگاه های ما برای فیفا عضوی بدحساب شناخته شده و عملا حجم بالایی از پرونده های فیفا را به خود اختصاص داده اند .متاسفانه آن تعریفی که از فوتبال در فیفا وجود دارد را باشگاه های ما رعایت نمی کنند، ما مدیران را ملزم به کسب عنوان و نتیجه کرده ایم و همین امر موجب افزایش بدهی ها برای باشگاه های ورزشی شده است، وزرات ورزش و فدراسیون فوتبال مقصر اصلی در این حوزه هستند.

وی ادامه داد: زمانی که قرار است به باشگاهی مجوز دهیم و آن مجوز صوری است، وقوع حواشی و مشکلات چندان دور از ذهن نیست.

اولیایی در پایان گفت: زمانی ما مجوز باشگاهی را صادر می کنیم باید تضمین هم بگیریم تا آن باشگاه تحت حواشی های سیاسی قرار نگیرد زیرا این قراردادها هم صوری هستند و ضمانت اجرایی ندارند. بهتر است پرداختی باشگاه ها به بازیکنان به صورت هفتگی باشد،مانند انگلستان، به این صورت براساس قوانین فیفا اگر باشگاهی حق بازیکن را ندهد بازیکن می تواند قرارداد خود را یک طرفه فسخ و از باشگاه خارج شود.

هوشنگ نصیرزاده کارشناس فوتبال نیز در این رابطه گفت: در ایران مربیان به مشاوره اعتقادی ندارند و مدیران، مشاوران حقوقی را جدی نمی‌گیرند. مدیران باشگاه‌های ما باید اطلاعات بین‌المللی خود را افزایش دهند. می‌توانم قراردادی را به شما نشان دهم که اگر باشگاه ملک پدری آن بازیکن بود هم چنین امتیازهایی به او نمی‌داد! بیشتر قراردادها را کارگزار بازیکنان تنظیم می‌کنند، در حالی که مدیران ما ترفندهای بین‌المللی را نمی‌دانند و وقتی بازیکنی از باشگاه شکایت می‌کند، فیفا طبق همان آیین‌نامه که هرگز آن را مطالعه نمی‌کنیم، باشگاه‌های ما را محکوم به پرداخت پول به بازیکن می‌کند.

وی ادامه داد: در کلاس‌های بین‌المللی AFC گفته می‌شود که سه کشور ایران، چین و ژاپن در زبان انگلیسی ضعیف‌ترین کشورها در آسیا هستند. به همین دلیل هم هست که برخی افراد فقط به اعتبار همین دانستن زبان، با کمترین تخصص وارد تشکیلات فوتبال می‌شوند و در عوض خیلی از متخصصین به دلیل ندانستن زبان از قافله عقب می‌مانند.

نصیرزاده درپایان گفت: ماده 13 آیین‌نامه فیفا می‌گوید که باشگاه و بازیکن می‌توانند به صورت توافقی قرارداد را فسخ کنند. این ماده در آیین‌نامه ما هم آمده است اما در فیفا موادی هست که دنباله ماده 13هستند و مفاد آن در مواد 14 ، 15 و 16 آمده است. در این مواد آمده است که هر کدام از طرفین قرارداد (یعنی بازیکن و باشگاه) در شرایط خاص می‌توانند قرارداد را یک‌طرفه فسخ کنند. این در شرایطی است که برای این کار دلیل موجه داشته باشند. برای مثال وقتی بازیکن با مربی تیم درگیر شود یا آن طور که چندی پیش در فوتبال ما رخ داد، بازیکنی به سرپرست تیم سیلی بزند، باشگاه می‌تواند قرارداد او را یک طرفه فسخ کند و پولی هم به او ندهد. باشگاه‌ها از این حق بین‌المللی خود استفاده نمی‌کنند. از طرف دیگر اگر بازیکنی در کمتر از 10 درصد بازی‌ها حضور داشته باشد یا بیش از چهار ماه حقوق نگرفته باشد، می‌تواند قراردادش را یک‌طرفه فسخ کند.