به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز؛ آرمان شیشه‌گر، سرپرست هیئت دومین کاوش در محوطه تاریخی جوبجی رامهرمز اظهار کرد: کاوش فصل دوم محوطه جوبَجی رامهرمز در بخشی از این محوطه، در حدود 50 متری جنوب شرقی آرامگاه عیلام نو انجام شد.

وی ادامه داد: این آرامگاه که در کاوش فصل نخست در سال 1386 آشکار شد، متعلق به دو بانو از خاندان شاه شوتورنهونته پسر ایندَدَ از آخرین شاهان دوره عیلام نو (حدود 585 تا 539 پیش از میلاد) بود. 

سرپرست هیئت دومین کاوش تصریح کرد: فصل دوم کاوش به‌منظور شناسایی آثار فرهنگی و معماری مرتبط با این آرامگاه و نیز آثار فرهنگی سایر دوره‌ها، انجام گرفت و به کشف آثاری از دوره‌های اشکانی، هخامنشی، عیلام نو و عیلام میانی منجر شد.

وی افزود: در این کاوش نخست دیوارهای سنگ‌چین منظم که دو فضای مستطیل شکل کوچک و یک فضای مستطیل بزرگ با زوایای گرد را تشکیل می‌دادند و بیشترین بلندای آن‌ها حدود 70 سانتی‌متر بود، به دست آمد. 

 شیشه‌گر عنوان کرد: وجود این سازه‌ها و بقایای دو تنور در دو اندازه با قطر تقریبی حدود 60 و 50 سانتی‌متر، دستاس‌ها و پاشنه در سنگی را نشان از استقرارهای کوچ رو در این محل دانست که ممکن است متعلق به دوره هخامنشی باشند.

او بابیان این‌که بخش‌هایی از این لایه استقراری با تدفین‌های تابوتی دوره اشکانی که دارای حفاظی سنگ‌چین بودند آشفته شده بود بیان داشت: حجم زیادی از سفالینه‌های مکشوفه در میان آوار این دولایه استقراری، سفال‌های دوره هخامنشی و اشکانی هستند که دلیل اختلاط آن‌ها حفر و ایجاد این گورهای دوره اشکانی در لایه زیستگاهی هخامنشی بوده است. 

این باستان‌شناس در همین حال، نمونه‌هایی از سفالینه‌های هخامنشی را قابل‌توجه دانست و افزود: این تدفین‌ها نیز خود با خاک‌برداری، جاده‌سازی و عبور ماشین‌آلات سنگین، آشفته و منهدم و از تابوت‌ها قطعات اندکی باقی بود و اسکلت‌ها نیز کاملاً ازمیان‌رفته بود.

سرپرست هیئت کاوش گفت: در کنار سازه‌های سنگی، آثار دیوارهای خشتی که احتمالاً مربوط به دوره عیلام نو هستند و بخشی از آن‌ها در بررسی محوطه از پیش‌شناسایی شده بود مرکب از خشت‌های حدود 35 در 35 سانتی‌متر و ضخامت حدود 10 سانتی‌متر به دست آمد.

وی افزود: از عرض دیوارها بین 4 تا 5 خشت و کمتر از 2 متر باقی‌مانده بود و بیشترین بلندای باقیمانده از دیوارها، شامل 8 رج خشت بود. 

وی بابیان اینکه آثار سقف مشاهده نشد و ممکن است در تخریب‌های امروزی با ماشین‌آلات سنگین از میان‌رفته باشد ابراز کرد: در غیر این صورت فرض وجود فضایی حیاط مانند پدید می‌آید و با تکیه‌بر فرض دوم، این فضاهای خشتی، چهاردیواری‌هایی را تشکیل می‌دهند که درازای هر ضلع ممکن است تا نزدیک 13 متر برسد.

این باستان‌شناس بابیان اینکه بقایای دیوارهای خشتی کاوش شده در این فصل، شامل بخش‌هایی از سه سازه چهاردیواری به‌هم‌پیوسته بود افزود: ناگفته نماند که آثار دیوارهای خشتی در سایر نقاط محوطه پراکنده و شناسایی‌شده و نقشه آثار کاوش شده در دست تهیه است.

شیشه‌گر بابیان اینکه حفر گورهای دوره اشکانی باعث تخریب بخش‌هایی از دیوارهای خشتی نیز شده است اظهار داشت: در محدوده کارگاه‌ها، تعداد زیادی چاله کاوش‌های غیرمجاز و زباله‌دان نیز باعث تخریب بیشتر این دیوارهای مملو از خاکستر و سفال ایجادشده در طول زمان و حتی برخی مربوط به روزگار کنونی شده است و سیلاب‌های فصلی رودخانه و خاک‌برداری مکرر ماشین‌آلات سنگین نیز به ویرانی بیشتر این فضای خشتی انجامیده است.

عضو هیئت‌علمی پژوهشکده باستان‌شناسی افزود: بقایای جمجمه و بالاتنه یک کودک که دو ظرف سفالی بر بالای سر و گوشواری مفرغی به گوش و چند مهره عقیق و بدل‌چینی به همراه داشت در کنار یکی از دیوارهای خشتی مدفون بود که احتمالاً متعلق به دوره هخامنشی یا عیلام نو بوده و تنها اسکلت قابل‌شناسایی در این کاوش است.

وی گفت: در فضای باز میان چهاردیواری خشتی میانی، گمانه‌ای با اندازه 2 در 2 متر، ایجاد شد که حاوی سنگ‌های نسبتاً بزرگ رودخانه‌ای و مملو از سفالینه عیلام میانی بود.

این باستان‌شناس تأکید کرد: در عمق حدود 5/2 متری از سطح گمانه، سازه‌ای پدیدار شد که ازنظر چیدمان شبیه به خشت بود، اما جنس آن ماسه‌ای بود و پنج رج آن مشخص شد.

عضو هیئت‌علمی پژوهشکده باستان‌شناسی اذعان داشت: با گسترش گمانه به‌اندازه 3 در 6 متر، ردیفی از سنگ‌های بزرگ و توده‌ای از سنگ‌های ریز و درشت در کنار آن‌ها یافته شد که در اصل روی این سازه را می‌پوشانده است.

وی در پایان گفت: با پایان یافتن زمان مجوز، کاوش این لایه فرهنگی به فصل سوم موکول شد.

انتهای پیام/م