به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شبه جزیره کره از سال ۱۹۰۵ به‌طور کامل تحت اشغال نظامی امپراتوری ژاپن قرار داشت و این اشغال نظامی تا پایان جنگ جهانی دوم به طول انجامید. با پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ و خروج نیروهای ژاپنی از شبه جزیره کره، نفوذ کمونیست از سوی شوروی و چین در بخش شمالی و تفکرات ضد کمونیستی در جنوب شبه جزیره کره با حمایت غرب گسترش یافت تا ۶۷ سال پیش در چنین روزی (۲۵ ژوئن ۱۹۵۰)، ارتش کره شمالی به رهبری کیم ایل سونگ با عبور از مدار ۳۸ درجه نام خود را به‌عنوان آغازگر جنگ کره ثبت کند و مردمی که ۵۰ سال استعمار و ظلم امپراتوری ژاپن را تحمل کرده بودند، این بار جنگ داخلی را گریبان‌گیر خود ببینند.

بعد از پایان جنگ جهانی دوم، ارتش آمریکا از جنوب و ارتش شوری از شمال شبه جزیره کره را اشغال نمودند. تفکرات کمونیستی در میان مردم شمالی شبه جزیره‌ی کره، تفکرات غالب بود؛ درحالی‌که مردم در بخش جنوبی تمایل چندانی به تفکرات کمونیستی نشان نمی‌دادند. ارتش آمریکا و شوروی بعد از ورود از شمال و جنوب، خطی را که به مدار ۳۸ درجه معروف شده است، به‌عنوان مرز انتخاب کردند. تلاش‌های زیادی برای برگزاری انتخابات آزاد در سراسر کشور کره انجام پذیرفت؛ ولی به دلیل مداخله‌های آمریکا و شوروی این تلاش‌ها با شکست مواجه شد و تنش میان دو گروه افزایش یافت. سرانجام یک حکومت در بخش جنوبی به کمک آمریکا و یک حکومت در بخش شمالی به کمک شوروی به قدرت رسید که هیچ‌یک از این دو حکومت، دیگری را به رسمیت نشناخت و هر کدام ادعای حاکمیت بر کل شبه جزیره کره را داشتند.

با افزایش تنش میان دو حکومت، سرانجام در ۲۵ ژوئن ۱۹۵۰ ارتش کره‌ شمالی با عبور از مدار ۳۸ درجه جنگ دو کره را آغاز کرد. ارتش کره شمالی که از نظر تجهیزات بسیار جلوتر از نیروهای کره جنوبی قرار داشت، به‌سرعت مناطق شمالی، شهر سئول و تمام مناطق کره جنوبی به‌جز شهر بوسان را اشغال کرد و تحت کنترل خود درآورد. با آغاز یورش نیروهای کره شمالی، آمریکا با نفوذ در سازمان ملل و همچنین بهره بردن از این موضوع که شوروی در آن زمان با وجود داشتن حق وتو، سازمان ملل را تحریم کرده بود، توانست نظر اعضا را به اقدام نظامی در شبه جزیره کره جلب کند تا نیروهای سازمان ملل و آمریکا وارد خاک شبه جزیره کره شوند. با ورود نیروهای آمریکایی، ارتش کره شمالی به‌سرعت شکست خورد و عقب‌نشینی کرد؛ تا جایی که پیونگ‌یانگ نیز به اشغال نیروهای آمریکایی درآمد و آن‌ها توانستند تقریباً کل شبه جزیره کره را به اشغال خود درآورند. در این وضعیت شوروی و دولت کمونیستی مائو در چین که نگران درگیری مستقیم با نیروهای آمریکایی و آغاز یک جنگ جهانی دیگر بودند، سعی کردند به‌صورت غیر‌مستقیم به حمایت خود از حکومت پیونگ یانگ ادامه دهند.

در این بین حدود یک میلیون سرباز چینی وارد کره شمالی شدند و با نیروهای آمریکایی درگیر شدند؛ حکومت چین حضور این نیروها را خودجوش عنوان کرد. به‌موجب حضور نیروهای چینی با حمایت پشت پرده‌ی شوروی، نیروهای آمریکایی و سازمان ملل به همان مرز مدار ۳۸ درجه عقب‌نشینی و منطقه‌ی جنگی را در این منطقه حفظ کردند. بعد از این جریان، در سال ۱۹۵۱ و با افزایش فشارهای بین‌المللی و همچنین بیم آمریکا از نتایج ادامه‌ی درگیری با نیروهای چینی که منجر به جنگ جهانی سوم شود، طرفین برای شروع مذاکرات صلح توافق کردند؛ ولی مذاکرات تا ۲ سال به طول انجامید و سرانجام پیمان آتش‌بس میان دو طرف در سال ۱۹۵۳ منعقد شد. شرایط سیاسی دو طرف تاکنون در حالت آتش‌بس باقی مانده است و کماکان پیمان صلح میان دو طرف به امضاء نرسیده است.

حاصل این جنگ، تنها جدایی دو ملت در مدار ۳۸ درجه و بیش از ۲.۵ میلیون کشته و زخمی از مردم بی‌دفاع کره در کنار نیم میلیون سرباز کره‌ای که جان خود را از دست دادند، بوده است.

منبع:زومیت

انتهای پیام/