به گزارش حوزه دانشگاهی گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ مریم عطایی، مجری طرح ترمیم استخوان های آسیب دیده با کمک مهندسی بافت، هدف از مهندسی بافت را به کارگیری روش‌ها و مواد مهندسی به منظور ساخت بافت جدید زنده دانست و اظهار کرد: یکی از اهداف اصلی مهندسی بافت جداسازی سلول‌ها و رشد آن‌ها بر یک داربست سه بعدی تحت شرایط کنترل شده است و در نهایت محصول تولید شده به محل مورد نظر در بدن بیمار انتقال داده شده و داربست با گذشت زمان دچار تخریب می‌شود.

وی یکی از مزایای این روش را نیاز کمتر بیمار به اعمال جراحی و کاهش طول دوره بهبودی نام برد و افزود: رویارویی با سیستم‌های حساس و پیچید‌های مانند بدن انسان استفاده از مواد داربستی را چالش برانگیز ساخته است.

عطایی با اشاره به افزایش شیوع اختلالات استخوانی در جهان بیان کرد: از این رو انتظار می‌رود این میزان تا سال ۲۰۲۰ دو برابر شود به ویژه درمورد جمعیت‌هایی که در آن‌ها کهولت سن و چاقی در اثر عدم فعالیت ایجاد می‎شود.

این محقق تاکید کرد: بافت استخوان مهندسی شده با توجه به عدم محدودیت در استفاده و عدم انتفال بیماری، به عنوان یک جایگزین مطلوب برای پیوند‌های استخوانی معمول محسوب می‌شوند؛ چراکه هدف مهندسی بافت استخوان، القای بازسازی استخوان از طریق ترکیب سلولها، بایومتریال‌ها و فاکتور‌های رشد است.

وی با بیان اینکه پیوند‌های استخوانی به طور گسترده برای بهبود ترمیم و بازسازی استخوان به کار برده می‌شوند، تصریح کرد: ترمیم نواقص استخوانی با استفاده از مهندسی بافت، روش بهینه‌ای بشمار می آید، زیرا فرایند ترمیم با بافت خود بیمار انجام میپذیرد و با گذشت زمان بازسازی بافت تکمیل می‌شود.

عطایی با اشاره به مطالعات انجام شده در این زمینه گفت: نتایج این تحقیقات نشان میدهد که درمان‌های کلینیکی رایج برای ترمیم استخوان، دارای محدودیت‌ها و پیچیدگی‌های زیادی هستند که این درمان‌ها شامل پیوند عضو به صورت آلوگرافت و اتوگرافت است.

این محقق دانشگاه امیرکبیر با تاکید بر اینکه امروزه اتوگرافت‌ها به عنوان یک استاندارد طلایی برای پیوند‌های استخوانی معرفی شده اند، اظهار کرد: این روش دارای ترکیبات لازم برای القای استخوانی، استخوان سازی و هدایت استخوانی هستند، هرچند که اتوگرافت‌ها نیازمند برداشت استخوان از بیمار و جراحی مجدد هستند.

وی افزود: اینگونه پیوند استخوان گرانقیمت بوده و نیز باعث ایجاد جراحت، جای زخم و سایر عوارض در بدن فرد اهدا کننده می‌شود ضمن آنکه ریسک عمل جراحی به دلیل خونریزی، تورم، عفونت و درد‌های مزمن بالا است.

عطایی از اجرای تحقیقاتی در این زمینه خبر داد و گفت: این مطالعات با عنوان «طراحی و ساخت داربست‌های هیبریدی نانولیفی بر پایه پلی لاکتاید و آلجینات به منظور ارزیابی رفتار و زیستایی سلول‌های بنیادی» اجرایی شده است.

مجری طرح هدف از این پروژه را طراحی داربست هیبریدی و نانولیفی بر پایه پلی لاکتاید و آلجینات با استفاده از رسوبات معدنی هیدروکسی آپاتیت، جزء معدنی استخوان طبیعی ذکر کرد که بتوان با استفاده از نمونه حاصل به ترمیم آسیب‌های استخوانی کمک کرد و جایگزین مناسبی برای روش‌های یاد شده بدست آورد.

به گفته این محقق داربست‌های نانولیفی تهیه شده از روش الکتروریسی به دلیل داشتن نسبت سطح به حجم بالا، تخلخل بالا در سایز نانو که در مقایسه با ابعاد ماکرو و میکرو، «میانکنش» سلولی بهتری ایجاد میکنند از این رو انتخاب مناسبی برای مهندسی بافت استخوان است و ضمن آنکه میتوانند ماتریس خارج سلولی استخوان طبیعی را به خوبی تقلید کنند.

وی درباره نحوه اجرای این پروژه گفت: برای این منظور ابتدا لازم بود که بتوانیم نانو الیاف مناسبی از محلول‌های پلیمری پلی لاکتاید و آلجینات بدست آوریم که در این راستا شرایط متفاوت الکتروریسی، دما، ولتاژ و نرخ ترریق برای هر محلول آزمایش شد و برای الکتروریسی آلجینات از یک پلیمر سنتزی و زیست سازگار، پلی اتیلن اکساید، استفاده شد که نسبت‌های مختلفی از محلول پلیمری یاد شده در محلول آلجینات مورد آزمایش قرار گرفت.

عطایی تصریح کرد: پس از تعیین شرایط بهینه برای الکتروریسی، سه گروه داربست «خالص پلی لاکتاید»، «هیبریدی پلی لاکتاید و آلجینات» و «هیبریدی پلی لاکتاید و آلجینات حاوی بلور‌های هیدروکسی آپاتیت در سطح» تهیه شد که با استفاده از روش غوطهوری در محلول شبیه سازی شده بدن و قرار گیری به مدت ۱۰ روز در دمای ۳۷ درجه سانتیگراد بدست آمد، به منظور عدم انحلال نمونه‌های حاوی نانوالیاف آلجینات، قبل از قرارگیری نمونه‌ها در محلول شبیه سازی شده بدن، عملیات پایدارسازی دو مرحله‌ای نمونه‌های حاوی آلجینات صورت گرفت.

انتهای پیام/