به گزارش خبرنگار اقتصاد و انرژی گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، یقیناً یکی از چالش برانگیزترین دغدغه های قشر کارگر، به بیکاری و عدم ثبات شغلی معطوف می شود.

فصلی بودن برخی از زیرشاخ‌ های این فعالیت (همچون کارگران ساختمانی) و کاهش ظرفیت های تولیدی یا اقدامِ به تعدیل نیرو و ...در طول سالیان اخیر آن‌چنان عمق این نگرانی و هراس از عدم ثبات شغلی را تشدید نموده که تنها دلخوشی و کور سوی امید کارگران را به دریافت بیمه بیکاری منحصر کرده است.

با این وجود، برخی از محدودیت ها و چارچوب های تعیین شده در استفاده از بیمه بیکاری، باعث شده تا استفاده از این ساز و کار حمایتی با ملاحظات تردیدها و وسواس های خاص به خود همراه شود.

یکی از این موارد، به امکان استفاده از این بیمه صرفاً برای یک مقطع 3 الی 4 ساله باز می گردد، به این ترتیب که در صورت استفاده یک کارگر از این اصطلاح بسته حمایتی در مدت زمان اشاره شده، برخورداری مجدد از آن در دوره زمانی دیگر میسر نیست.

عبدالله نیشابوری، یکی از کارگران ساکن غرب استان تهران در گفت و گو با خبرنگار اقتصاد و انرژی گفت: شرایط شغلی ما و عدم امنیت کافی( از حیث استمرار فعالیت و اشتغال)در آن به گونه ای است که متأسفانه همواره با دغدغه و ترس بیکاری،گذران عمر می‌کنیم.

وی افزود: همین تهدید باعث شده تا بخش قابل توجهی از کارگران، استفاده از این بیمه را به زمان دیگری موکول کنند، زیرا احتمال می دهند شرایط سخت تری رقم بخورد و در صورت استفاده از این پوئن، نتوانیم در مواقع بحرانی تر از این مؤلفه حمایتی حائز اهمیت اما محدود، استفاده کنیم.

بر اساس قوانین و ضوابط تعریف شده، امکان برخورداری سه الی چهار ساله از بیمه بیکاری، در فواصل و مقاطع مختلف وجود دارد، اما این زمان قابل افزایش نیست و هر کارگر در طول دوران فعالیتی خویش تنها قادر است در بازه زمانی تعریف شده از این ساز و کار حمایتی بهره مند شود.

به عنوان مثال اگر کارگری به مدت 4 سال از بیمه مذکور استفاده نمایند، در صورت وقوع رخدادی غیر قابل پیش بینی و بروز بیکاری مجدد، بهره‌گیری مجدد از این مؤلفه برای او مقدور نخواهد بود.

محدودیت منابع و اعتبارات،امکان افزایش مدت زمان بیمه دریافتی را دشوار ساخته است

مصطفی حبیب زاده، یکی از کارشناسان بیمه در گفت و گو با خبرنگار اقتصاد و انرژی  با اشاره به نقش حائز اهمیت و تعیین کننده بودجه، اعتبارات در تأمین منابع مالیِ پرداختِ بیمه بیکاری، عنوان کرد: به نظر می رسد یکی از عوامل مؤثر در محدودیت و اِعمال بازه زمانی برخورداری از بیمه بیکاری، ناشی از محدودیت های مالی و اعتباری می شود.

وی افزود: البته در طول سالیان گذشته،کم نبوده اند افرادی که با سوء استفاده ( علی‌رغم برخورداری از شغل ) از این ساز وکار حمایتی، اقدام به دریافت بیمه بیکاری نموده اند که شاید یکی از دیگر عوامل مؤثر در لحاظ کردن محدودیت های این‌چنینی به تجربه و وجود برخی سوءاستفاده ها باز می گردد، اما به هر ترتیب می توان از محدودیت مذکور به عنوان یکی از نقایص قانونِ اشاره شده یاد کرد، زیرا در صورت مواجه شدن با بیکاری طولانی یا متوالی، مدت زمان معین شده، قادر به حمایت کافی از قِشرِ کارگر نخواهد بود.

این کارشناس بیمه گفت: یکی از اساسی ترین و اصولی ترین راهکارهای مقابله و مهار این معضل را باید در توسعه تولید،گسترش کارخانجات ، مراکز و واحدهای صنعتی جستجو کرد، زیرا هر آنچه بر تعدد، تکثر و تنوع چنین مراکزی افزوده شود، به تبع ضریب جذب کارگران نیز افزایش می یابد و قاعدتاً خطرِ احتمالِ بروز بیکاری نیز به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.

وی افزود: دریافت بیمه بیکاری صرفاً مشمول کارگران ساختمانی نمی شود و هر فرد،گروه یا دسته ای که در قالب کارگر ایفای نقش می‌کند در صورت برخورداری از این ساز وکار حمایتی، قادر به استفاده از بیمه بیکاری خواهد بود، اما واقعیت این است که پرداخت بیمه بیکاری باید به عنوان آخرین راه حل و راهکار مد نظر قرار گیرد، زیرا در سطح کلان، پرداخت مستمری بیکاری، نتیجه ای جز هدر رفت منابع در پی نخواهد داشت و راهکار منطقی معطوف به این امر می شود که اساساً از احتمال وقوع بیکاری پیشگیری شود.

حبیب زاده گفت: اطلاق واژه هدر رفت منابع به معنای مطرود بودن و غیر ضروری خواندنِ این ساز وکار حمایتی نیست، بلکه منظور نظر این است که پرداخت بیمه بیکاری تنها در شرایطی مؤثر و مطلوب اثر خواهد بود که هیچ راهکار حمایتی دیگر وجود نداشته باشد و به تبع در چنین شرایطی، تنها راه تأمین معیشت قشر زحمتکش کارگر معطوفِ به این به اصطلاح بسته حمایتی می شود.

نسبت به افزایش بازه زمانی پرداخت بیمه بیکاری تجدید نظر شود

حسین علی فرجیان ریحانی، یکی از فعالان حوزه کارگری در گفت و گو با خبرنگار اقتصاد و انرژی، با اشاره به وجود مشکلات متعدد در مسیر فعالیتی قشر شریف و زحمتکش کارگر در جامعه، گفت: تجربه ثابت کرده بخش قابل توجهی از کارگران، با آسوده طلبی و تن پروری بیگانه هستند و به واقع بیکاری و عدم فعالیت، همچون آفتی برای جامعه کارگر محسوب می شود که فارغ از مخاطرات و آسیب های مالی آن، از حیث روحی و روانی برای جامعه کارگر قابل هضم و تحمل نیست.

وی افزود: به واقع کارگران علاقه مند به فعالیت هستند و کم نیستند کارگرانی که حتی در ایام تعطیلات متوالی، تلاش می‌کنند برای خود مشغولیتی ایجاد کنند، زیرا اساساً روحیه کارگری با اِنفِعال و رِخوَت سازگار نیست.

فرجیان ریحانی عنوان کرد: جامعه کارگری از بیکاری لذت نمی برد و اگر در این میان برخی با سوء استفاده به دریافت بیمه بیکاری مبادرت می ورزند، نباید این عارضه و نارسایی رفتاری را به تمامی قشر کارگر تعمیم داد.

این فعال حوزه کارگری گفت: با همه این اوصاف انتظار می رود به ملاحظات و دغدغه ها این طیف نیز توجه هر چه بیشتری شود و امید آن می رود دستگاه های ذی‌ربط در راستای افزایش مدت زمان استحقاقی دریافت بیمه بیکاری، اصلاحات و باز بینی لازم را لحاظ کنند، زیرا بازه زمانی تعیین شده برای دریافت بیمه بیکاری، با شرایط موجودِ اقتصادیِ کشور و مخاطرات مرتبط با امنیت شغلی ، همخوان به نظر نمی رسد.

وی در خاتمه یادآور شد: بی شک یکی از ارکان و پایه های اصلی توسعه و شکوفایی صنعتی، تولیدی و اقتصادی کشور حول محور فعالیت کارگران می چرخد و به تبع انتظار می رود ضریب حمایت ها از این طیف با تقویت هر چه بیشتری همراه شود.

انتهای پیام/