به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛  نیویورک‌تایمز در گزارشی نوشت: میانمار که اکثریت جمعیت آن بودایی هستند در سه هفته گذشته مسلمانان روهینگیا را قتل عام کرده و 270 هزار نفر از آنها را وادار کرده از کشورشان به بنگلادش بگریزند. سربازان میانمار حتی زمانی که پناهجویان در حال خروج از مرز هستند با اسلحه به آنها شلیک می‌کنند.

«نور سیمن» در حالی که پسرش را در آغوش گرفته بود به نیویورک تایمز گفت: «بودایی‌ها ما را با گلوله می‌کشند. آنها خانه هایمان را سوزاندند و به ما تیراندازی کردند. شوهرم به ضرب گلوله کشته شد».

«آنگ سان سو چی» بیوه‌ای که دیکتاتورهای میانمار را به مبارزه طلبید، 15 سال حبس خانگی را تحمل کرد و کمپینی برای حمایت از دموکراسی به راه انداخت یکی از قهرمانان دوره مدرن به حساب می‌آمد. اما امروز سو چی به عنوان رهبر حزب حاکم میانمار به سکوت دربرابر پاکسازی قومی و سرکوب مسلمانان روهینگیا متهم شده است. دولت میانمار این مسلمانان را تروریست و مهاجر غیرقانونی می‌داند.

بخشی از سخنرانی آنگ سان سو چی –برنده جایزه نوبل- در سال 2012:

هدف نهایی ما باید ساخت جهانی باشد که در آن آواره، بی‌خانمان و ناامید وجود نداشته باشد. جهانی که هر گوشه آن مأمنی حقیقی باشد. جهانی که ساکنانش آزاد باشند و در صلح زندگی کنند.

نگارنده گزارش می‌نویسد «پاکسازی قومی» شاید واژه قدرتمندی برای توصیف آنچه در میانمار می‌گذرد، نباشد. حتی قبل از اینکه موج جدید خشونت‌ها در میانمار آغاز شود مدرسه حقوق «ییل» مطالعه‌ای را انجام داد که نشان می‌داد بی‌رحمی و جنایات علیه مردم روهینگیا در حد «نسل‌کشی» است. موزه هولوکاست آمریکا نیز پیش از این هشدار داده بود جنایات علیه مسلمانان روهینگیا ممکن است به نسل‌کشی تبدیل شود.

نگارنده خطاب به سوچی می‌نویسد: «شرم آور است. ما به تو افتخار کردیم و برای آزادی‌ات جنگیدیم و حالا تو از این آزادی برای چشم‌پوشی از کشتار مردمت استفاده می‌کنی؟»

«متیو اسمیت»، مدیر گروه حقوق بشر «Fortify Rights» در این خصوص گفت: «آن‌ها کودکان را می‌کشند. کشتارها در واقع جنایت علیه انسانیت هستند». یکی از بازماندگان روهینگیا به اسمیت گفته بود: «سر دو خواهرزاده‌ام که 6 و 9 ساله بودند را بریدند».

حتی گفته می‌شود سربازان میانماری کودکان را به درون رودخانه می‌اندازند. آنها سر یک مادربزرگ را نیز از بدنش جدا کردند.

«هناح بیچ» که یکی از خبرنگاران نیویورک تایمز است در وصف این بحران گفت: «من پیش از این نیز وقایع نزدیک مرز را پوشش داده‌ام اما هرگز چنین چیزی ندیده بودم».

مسلماً سو چی این کشتارها را سازماندهی نکرده است چون او کنترل ارتش را در اختیار ندارد. مسئله این است که او این جنایات را حتی محکوم هم نکرده است. سو چی در عوض گروه‌های امدادی و حقوق بشری بین‌المللی را به انتشار اخبار و اطلاعات اشتباه و کمک به «تروریست‌ها» متهم کرده است. این زن که اتفاقاً برنده جایزه صلح نوبل هم هست مردم روهینگیا را تروریست می‌خواند.

وقتی یک زن روهینگیایی از کشته شدن شوهرش و تجاوز سربازان به خودش و 3 دختر نوجوانش گفت صفحه کاربری سو چی در شبکه اجتماعی فیسبوک آن را «تجاوز جعلی» توصیف کرد.

سوچی، روهینگیایی‌ها را غریبه و مشکل ساز می‌داند. سو چی می‌داند که اگر در کشوری که دشمنی با اقلیت مسلمان آن بسیار عمیق است از آن‌ها دفاع یا با آنها همدردی کند منافع حزبش به خطر می‌افتد.

«کِن راث» رئیس دیده‌بان حقوق بشر در این خصوص گفت: «زمانیکه سوچی جایزه صلح نوبل را به دلیل ایستادگی در برابر ظلم دریافت کرد ما او را تحسین کردیم؛ اما حالا او نماد مشارکت در جنایتی که علیه روهینگیا صورت می‌گیرد، است».

«دزموند توتو»، اسقف اعظم سابق آفریقای جنوبی که برنده جایزه صلح نوبل نیز هست در نامه‌ای دردناک به سو چی نوشت: «خواهر عزیزم:اگر بهای صعودت به بالاترین درجه سیاسی میانمار سکوت توست بدون شک این بها بسیار بالاست».  

«نیکلاس کریستف»، نگارنده گزارش که از سال 2001 با نیویورک تایمز همکاری دارد و خبرنگاری مطرح است، می‌نویسد: میانمار از ورود خارجی‌ها به کشور ممانعت می‌کند اما من توانستم در چند سال گذشته دوبار به آنجا بروم. حتی در آن زمان هم مردم روهینگیا در اردوگاه‌های کار اجباری و روستاهای دورافتاده محدود شده بودند. به تعداد زیادی از این مردم خدمات بهداشتی تعلق نمی‌گرفت و از ورود کودکان به مدارس دولتی ممانعت به عمل می‌آمد. ما با یک سیستم آپارتاید در قرن 21 مواجه هستیم.

وی گفت: من زن 23 ساله‌ای که کودکش را به دلیل نبود پزشک از دست داده بود، دختر 15 ساله‌ای که رویای پزشک شدن را به دلیل محدود بودن به زندگی در یک اردوگاه کار اجباری از دست داد و پسر دو ساله‌ای که به دلیل مرگ مادرش از گرسنگی در حال مرگ بود را دیدم.

سو چی و مقامات میانمار از واژه «روهینگیا» برای اشاره به مسلمانان استفاده نمی‌کنند چون آنها را  مهاجران غیرقانونی از بنگلادش می‌دانند؛ اما این یک رویکرد پوچ است. یک سند مربوط به سال 1799 نشان‌می‌دهد حتی در آن زمان هم جمعیت روهینگیا به خوبی تثبیت شده بود.

سناتورها «جان مک‌کین» و «دیک دربین»  خشونت‌های میانمار را محکوم کرد و از سو چی خواستند آن را متوقف کند. امید بر این است که «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا نیز خواستار توقف این جنایات شود.

از آنجایی که فشار بر دولت میانمار باعث شد سو چی آزادی‌اش را به دست آورد، باور داریم فشار دوباره بر آن راهگشا خواهد بود. البته کسانی که خواستار پایان یافتن این جنایت‌ها شده‌اند بسیار کم بوده است. یک درس بنیادی از تاریخ بشر می‌توان آموخت: نادیده گرفتن نسل‌کشی در گوشه‌ای از جهان عاملان آن را جسورتر می‌کند.

386 هزار نفر توماری را که در فضای مجازی قرار داده شده، امضا کرده‌اند و خواستار پس گرفتن جایزه صلح نوبل از سو چی شده‌اند. اما سازمانی که بر اعطای جایزه صلح نوبل نظارت می‌کند روز جمعه اعلام کرد قانونی برای پس گرفتن این جایزه از برندگانش وجود ندارد و حتی «آلفرد نوبل» پایه‌گذار آن هم هرگز چنین امکانی را مطرح نکرده بود.

مسلمانان روهینگیا که اقلیت جمعیت میانمار را تشکیل می‌دهند همواره از محدودیت‌هایی که دولت بر آنها اعمال می‌کرده، رنج برده‌اند و تحت فشار بوده‌اند. اما موج جدیدی از تنش‌ها در دو تا سه هفته گذشته در میانمار به راه افتاده که اعتراض جامعه جهانی را در پی داشته است. به گفته شاهدان و آوارگان که برای حفظ جانشان خود را به کشور همسایه یعنی بنگلادش رسانده‌اند سربازان میانمار خانه‌های آنها را به آتش می‌کشانند و غیر نظامیان را به ضرب گلوله می‌کشند. تعداد آوارگان روهینگیا در بنگلادش از ظرفیت پناهگاه‌ها و اردوگاه‌ها بیشتر شده و به حدود 300 هزار نفر رسیده است.

انتهای پیام/

 سکوت آنگ سان سوچی در برابر کشتار مسلمانان روهینگیا