به گزارش خبرنگار حوزه دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ جمهوری اسلامی ایران از همان ماه‌های نخست آغاز «جنگ تحمیلی» برای دفاع از تمامیت ارضی خود ساخت انواع راکت‌ها و موشک‌ها را در دستور کار قرار داد اما این موضوع به مزاج برخی کشورها از جمله آمریکایی‌ها خوش نیامد.

آنها برای مقابله با توان موشکی ایران علاوه بر اینکه تا به امروز حرف‌ها زدند از ابزار تحریم نیز استفاده کردند تا شاید کمر توان کشور را بشکنند؛اما جوانان غیور و برومند این مرز و بوم نه تنها به این تحریم‌های ظالمانه توجه نکردند بلکه جایگاه ایران در عرصه موشکی را روز به روز افزایش دادند و به قله‌های رفیع اقتدار رساندند.

اما باز هم این پایان ماجرا نبود؛ غربی‌ها که دیدند تحریم‌ها نتوانسته مقاومت ملت و مقامات ایرانی را بشکند به این سمت روی آوردند که شاید بتوانند با الفاظ تهدید آمیز ایران را بترسانند که اگر برنامه موشکی را متوقف نکند به کشور، حمله نظامی می‌کنند تا در این صورت هم برنامه موشکی ایران را متوقف کنند و هم برای ادامه آن جمهوری اسلامی ایران را پای میز مذاکره بکشانند و این موضوع مصداق بارز این است که غربی‌ها «با دست پس زدند و با پا پیش کشیدند.»

نکته جالب در این میان، این بود که لفاظی غربی‌ها فقط عاملی برای رسوایی بیشتر آنها شد چرا که هیچکدام از مقامات غربی نتواستند موضعی واحد در برابر برنامه موشکی ایران بگیرند و هر فرد حرف خود را زد.

در ادامه می‌توانید برخی از این لفاظی‌ها را بخوانید.

ادعایی پوچ و توهمی

ابتدا نوبت هیلاری کلینتون بود که درباره برنامه موشکی ایران اظهار نظر کند؛ او گفته بود، باید برنامه موشکی جمهوری اسلامی ایران را مهار کنیم اما خودش هم خوب می‌داند که ایالات متحده به هیچ وجه توان مهار این برنامه را ندارد.

نقضی که هیچ‌گاه صورت نگرفت

تیر 1394 بود که خبر توافق هسته‌ای ایران و 6 قدرت جهان پخش شد. بندی در مفاد این توافق وجود داشت که ایران از طراحی و تولید موشک‌هایی که قابلیت حمل کلاهک اتمی را دارد منع می‌کرد؛ موضوعی که مقامات ایرانی همیشه اعلام کردند که به دنبال آن نیستند.

اما نکته جالب بعد از برجام این است که هر بار ایران موشک‌ جدیدی را آزمایش می‌کرد، غربی‌ها آن را نقض برجام می‌دانستند؛ اما به یکباره ورق برگشت و توبیاس الوود معاون وزیر خارجه انگلیس در امور خاورمیانه، آفریقا و مقابله با تروریسم اعلام کرد آزمایش‌های ایران ناقض برجام نیست؛ موضوعی که خیلی از مقامات غربی قبول دارند اما جرئت بازگو ندارند.

سیاست یکی به نعل و یکی به میخ کری و خوابی در عین بیداری اوباما

اما پس از این اظهارات نوبت به جان کری رسید تا با سیاست خود موضوع را این‌گونه مطرح کند که آمریکا مخالف برنامه موشکی ایران است اما آماده مذاکره در این عرصه نیز هست تا چراغ سبزی به ایران نشان دهد اما این چراغ هیچ‌گاه روشن نشد.

این نظرها پایان ماجرا نبود؛ این بار قرعه به نام باراک اوباما افتاد. رئیس جمهور سابق آمریکا در اظهارنظری در حالی که آزمایش‌های موشکی ایران را می‌دید و می‌دانست کاری از دستش برنمی‌آید برای دل خوشی هم‌پیمانان خود در منطقه غرب آسیا گفت ما برنامه موشکی ایران را تحریم کردیم و در قبال آن همیشه هوشیاریم.

چشم بسته مراقب ایران هستیم

همین اظهار نظرها بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی را گستاخ کرد تا بگوید ما تمامی برنامه‌های ایران از جمله برنامه موشکی را زیرنظر داریم؛ اما سوالی که مطرح می‌شود این است که آنها با کدام چشم ایران را زیر نظر دارند؛ چشمی که بر روی کشتار مردم فلسطین بسته شده است؟

درخواست وقیحانه وزیر امور خارجه آمریکا از رئیس جمهور ایران

اما روند این اظهار نظرها در دولت ترامپ نیز ادامه داشت و دو تن از وزرای او به نام‌های «جیمز متیس» به عنوان وزیر دفاع و «تیلرسون» به عنوان وزیر امور خارجه ادعاهایی را داشتند.

جیمز متیس گفته که مهم‌ترین دغدغه هر روز من که از خواب بیدار می‌شوم قدرت ایران به خصوص قدرت موشکی این کشور است و تیلرسون نیز طی ادعایی از رئیس جمهور کشورمان خواسته تا برنامه‌های موشکی را متوقف کند.

در این بین نیز چهار کشور آمریکا، بریتانیا، آلمان و فرانسه طی بیانیه‌ای برنامه موشکی ایران را محکوم و خواستار توقف آن شدند. نکته جالب این است که کشورهایی این درخواست را دارند که خود یکی از قطب‌هایی تولید موشک به خصوص موشک‌های هسته‌ای هستند.

آبی که آتش اظهارات موشکی علیه ایران را خواباند

اما در این میان اظهارنظر یک نفر آب‌ پاکی را بر دست همگان ریخت که آن فرد کسی نیست جز «یوزی رابین»؛ فردی که روزی مدیریت برنامه دفاع موشکی اسرائیل را عهده دار بود. او گفته قدرت و دقت موشک‌های ایرانی می‌تواند رژیم صهیونیستی را فلج کند.

همه این لفاظی‌ها نشان از قدرت بالای موشکی جمهوری اسلامی ایران و ترس نظام سلطه و استکبار جهانی از آن دارد.

گزارش از امین ملکیان

انتهای پیام/