به گزارش حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان، دفتر ریاست جمهوری  متن سخنرانی اشرف غنی  در هفتاد و دومین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد به شرح زیر منتشر کرد.

بسم الله الرحمن الرحیم.

جناب رئیس مجلس، جلالت‏مآبان، خانم‎ها و آقایان!

در حالی که امروز در مقابل شما ایستاده‌ام، مردان و زنان سال ۱۹۴۵ میلادی که از خود شایستگی منحصربه‌فردی نشان دادند تا از تاریخ بیاموزند و به درس‌های آن عمل کنند، را به یاد می‎آورم. آنان که با رکود بزرگ [اقتصادی] شکل گرفتند و با خونریزی و کشتار جنگ جهانی دوم آب‎دیده شدند، نظم جهانی را با [ایجاد] نهادهایی که برای نسل‎های آینده، امنیت و ثبات به ارمغان آورد، برقرار کردند. سازمان ملل متحد، صندوق بین‎المللی پول، بانک جهانی و دیگر سازمان‎ها تأسیس شدند تا برای پاسخ به چالش‎های بین‎المللی منسجم گردند و جرایم علیه بشریت را به تعلقی از گذشته، مبدل سازند.

امروز تردید اندکی وجود دارد که نمونه‌ای از معیار، هدف و سرعت تصور و تلاش‌های آنها، هنوز وجود ندارد؛ اما مورخین آینده، از روی چگونگی پاسخ آنها به چالش‎های امروزی و چالش‎هایی که در آینده باید با آن روبه‌رو شویم، در مورد این نهادها، قضاوت خواهند کرد.

ما، به عنوان رهبران جهان، در جست‌وجوی قاطعیت و آشنایی با قوانین بازی که بر قرن بیستم حکمفرما بود، هستیم. اما در دنیای امروزی همیشه در حال تغییر، ابهام شدید، ویژگی حاکم بر شرایطی است که عصر ما را تعریف می‎کند. روشن ساختن این ابهام با ملاحظه خطراتی که اقتصاد، امنیت و ارزش‌های‎مان را تهدید می‎کند، کار آسانی است‎.

اجماع درحال‌ ظهوری وجود دارد که اقتصادهای پیشرفته هنوز به «مودل‎های رشد مناسب» دست نیافته‌اند که بر میزان بالای بیکاری، کاهش درآمد و نابرابری ثروت غالب شوند. بنابراین، خطر بحران اقتصادی هنوز ما را تهدید می‎کند.

شانزده سال پس از تراژیدی ۱۱ سپتمبر، خطر خشونت به دست عوامل غیردولتی، شکل موج پنجم خشونت سیاسی و تروریزم را به خود گرفته است. به نظر می‌رسد، موج پنجم که عامل آن شبکه‌های تروریستی فرامرزی، سازمان‎های جنایتکار، و جرایم سایبری و تمویل تروریزم از طرف دولت‌ها است، تهدیدی چنددهه‌یی برای امنیت بین‎المللی باشد، نه گذرا. در قرن بیستم، جهان یکجا شد تا با گسترش فاشیزم مقابله نموده و آزادی‎های دموکراتیک مصوون بمانند. امروز، همان آزادی‎ها از سوی تروریزم جهانی مورد حمله قرار می‎گیرند. تروریزم تنها حمله بر زندگی بشر و آزادی‎های ابتدایی نه، بلکه حمله‎ای است بر قرارداد شهروندی، و بر روابط دولت با مردم که جوامع دموکراتیک را بی‎همتا، عادلانه و آزاد می‎سازد. ما باید در مقابل تهدید تروریزم به مثابه یک قوه واحد بایستیم و با یک راه‌حل درازمدت که با اجندای درازمدت تروریستان برابری کند، با آن برخورد کنیم.

و سرانجام، علی‎رغم گنجانیده شدن اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر در قانون‎های اساسی بسیاری از کشورهای جهان، جرایم علیه بشریت، هنوز با نظم دردناکی در حال اتفاق افتادن است. تصفیه نژادی در روهنگیا به شکل خاص تکان‎دهنده‎ می‌باشد. سکوت طولانی «آنگ سان سوچی» غم‎انگیز بود طوری که امیدهای ما به اینکه یک نماد حقوق بشر، اصل را بر قدرت ترجیح خواهد داد، به یأس مبدل شد.
من از فرصتی که در شورای حقوق بشر، یک کرسی به افغانستان اختصاص داده شود تا نقش مرکزی بیش‌تری در بحث روی این موضوعات مهم داشته باشد، استقبال می‏کنم. ما به عنوان مردمی که هنوز جرایم ضدبشری – مانند کشتار اخیر غیرنظامیان در قریه میرزا اولنگ و حملات بر مساجد در کابل و هرات و در هر جای دیگر – را تجربه می‏کنند، خواهان اضافه نمودن صدای‎مان در حمایت از حقوق بشر هستیم.

غلبه بر مودل‌های مخرب و مختل‎کننده تغییر در قرن بیست و یکم، مستلزم اقدام منسجم و جمعی در سطوح جهانی، منطقه‌یی، ملی، محلی و فردی می‎باشد. در شرایط کنونی، یک سازمان مللِ مؤثر و کارا که به آن احترام گذاشته شود، یک نیاز است – ما باید نهادهای قرن بیستم را مورد آزمایش قرار دهیم.

بنابراین، من به جلالت‌مآب میروسلاو لاجکاک به خاطر عهده‎دار شدن ریاست نشست هفتاد و دوم مجمع عمومی سازمان ملل متحد، تبریک می‎گویم. می‎خواهم از تلاش‎های جلالت‎مآب پیتر تامسون در جریان نشست قبلی قدردانی کنم، همچنین جلالت‎مآب گوتیرس، سکرترجنرال سازمان ملل متحد، را به خاطر راه‎اندازی اصلاحات در این سازمان تحسین می‎کنم.

اگر سازمان ملل امروز وجود نمی‎داشت، ما شاید مجبور می‎شدیم که آن را ابداع کنیم تا به مطالبات عصر کنونی‏مان رسیدگی کنیم. عملی نمودن وعده‌های منشور و اعلامیه جهانی حقوق بشر در شرایط ابهام نیازمند بررسی دوباره وظایف مرکزی، مهندسی دوباره روندهای تجارتی، تقویت دوباره ارزش و فرهنگ سازمانی و اصلاح سیستم‎های پاسخگویی است. اگر موجودیت سازمان ملل متحد وابسته به کشورهایی مثل کشور من باشد، باید به مثابه «یک سازمان ملل» عمل کند، اما تاکنون به این امر جامه عمل پوشانیده نشده است. مودل به میراث‎مانده دفاتر ملل متحد به عنوان ابزارهای همکاری تخنیکی و ارتقای ظرفیت باید تحت آزمایش بازار قرار گیرد، که به طور نمونه می‎توان از ارزش پول و پایداری نتایج در مقایسه حکومت، سکتور خصوصی و گونه‎های غیردولتی ارائه خدمات نام برد. پاسخگویی متقابل، یک میکانیزم تثبیت‌شده تحکیم و توسعه همکاری‎ها و اعتمادسازی است.

افتخار دارم که در مقابل این مجمع برجسته بایستم و به نمایندگی از مردم افغانستان صحبت کنم. ما بدبختی، محرومیت و خشکسالی را با عزت و افتخار تحمل کرده‎ایم، دلیرانه در مقابل تجاوز ایستادیم؛ و با احساس میهن‎پرستانه از وطن‎مان دفاع کردیم. به عنوان دولتی که در خط مقدم نبرد مبارزه جهانی علیه تروریزم و خط مقدم دفاع از آزادی‎های دموکراتیک قرار دارد، مردم و نیروهای امنیتی ما اعمال قهرمانانه‌شان را به صورت روزمره انجام می‎دهند.

ما همچنین – به عنوان یک ملت، یک دولت و یک مردم – در حال تغییر خودمان به منظور رسیدگی به چالش‎ها و در عین حال بررسی ظرفیت بالقوه‌ای که برای‌مان در قرن بیست و یکم فراهم شده، هستیم.

با اعلام استراتیژی جدید رئیس‎جمهور ترامپ برای مبارزه با تروریزم و باثبات ساختن جنوب آسیا، همکاری دوامدار افغانستان با ایالات متحده و جامعه بین‏المللی تجدید گردیده و دوباره جهت یافته است. ما از این استراتیژی که ما را در مسیری به طرف اعتماد قرار داده است، استقبال می‏کنیم. مردم افغانستان برای سال‎ها منتظر اتخاذ چنین تصمیمی از طرف ایالات متحده بودند. ما به تمام مردان و زنان ملت‎هایی که با ما یکجا خدمت کردند به‎خصوص آنانی که قربانی گزاف پرداختند، ادای احترام می‎کنیم.
این استراتیژی تمامی ابزارهای قدرت امریکایی را تحکیم نموده و دربرگیرنده پیامی است که طالبان و حامیان آنان نمی‎توانند از لحاظ نظامی پیروز شوند. ما تنها به واسطه راه‎حل سیاسی می‎توانیم به صلح پایدار دست یابیم؛ من از همه افراد در صفوف طالبان دعوت می‎کنم که به یک گفت‌وگوی بین‎الافغانی بپیوندند.

ما همچنین یک فرصت برای گفت‌وگو با همسایه‎های‎مان داریم که چگونه با هم صادقانه کار کنیم تا تروریزم را از بین برده و افراط‎گرایی را مهار سازیم. من از پاکستان دعوت می‎کنم که با ما وارد یک گفت‌وگوی همه‎جانبه دولت با دولت روی صلح، امنیت و همکاری منطقه‌یی که منتج به رفاه می‎گردد، شود.

حکومت افغانستان تعهد خود به صلح را از طریق پروسه‌های داخلی ثابت کرده است؛ معاهده صلح با حزب اسلامی افغانستان نمونه‎ای از آن است. اکنون، ما از همسایگان دور و نزدیک‎مان می‌خواهیم که از طریق پروسه کابل برای تلاش همه‎جانبه به منظور صلح و ثبات منطقه‌یی، به ما بپیوندند.

هرچند رو به جلو حرکت می‎کنیم، ما خواستار یک تغییر دیدگاه از سوی شرکای بین‎المللی هستیم. برای مدت زمان طولانی، به جنگ در افغانستان به مثابه یک جنگ داخلی نگریسته شده، اما جنگ کنونی در داخل خاک ما نه، بلکه فراتر از خاک ماست.

امروز، بیش از بیست گروه تروریستی بین‎المللی که بر خاک افغانستان تحمیل شده‌اند، در کشور ما فعالیت دارند. آینده افغانستان مهم است، زیرا ما در خط مقدم یک مبارزه جهانی به منظور ریشه‎کن نمودن خطر تروریزم قرار داریم. سربازان شجاع ما بدین منظور و به خاطر استقلال ملت افغان هر روز می‎جنگند و کشته می‎شوند. ما شاید در خط مقدم نبرد باشیم، اما این تهدید هیچ سرحدی نمی‎شناسد. برای گروه‎های تروریستی که در منطقه پناه گرفته‌اند، حمله بر کابل و حمله به بروکسل، پاریس، بارسلونا، لندن و یا هر جای دیگری، پیروزی مشابه محسوب می‎گردد. در استراتیژی جدید رئیس‎جمهور ترامپ، درهم شکستن و عدم پذیرش پناهگاه‌های تروریستان که محرکان‎شان هیچ مرزی نمی‎شناسند، شامل شده است.

اگرچه، تنها یک تعهد قدرتمند و دوامدار از جانب شرکای بین‎المللی ما به‌تنهایی نمی‎تواند موفقیت جمعی‎مان در افغانستان را تضمین کند – ریشه‎های موفقیت در حقیقت در ما به عنوان افغان‎ها وجود دارد.

امروز که نزدیک به سه سال از دهه تحول می‎گذرد، ما در حال مبدل ساختن افغانستان به عرصه‎ای برای ثبات هستیم، که تهداب آن گذاشته شده است. ما نقشه‎راه‎های اصلاحی را بیان نموده و با دقت زیاد در حال تطبیق آنان هستیم. به طور نمونه، ما در حال تعقیب عدلی و قضایی فاسدین، پایان دادن به فساد در سکتور امنیتی، تعویض نظام‌های واسطه‌محور با سیستم‎های شایسته‌محور، و شفاف‎سازی پروسه‎های مالی هستیم.

ما همچنین در حال دسترسی به آن دسته اقشاری هستیم که پیش‌تر از جامعه طرد شده بودند، یعنی جوانان، فقرا و زنان. هنوز هم این اقشار منشأ توانایی و انعطاف‎پذیری ملت ما هستند.

نسلی که در دهه نود میلادی بزرگ شد و اکثریت نفوس کشورم را تشکیل می‎دهد، رهبری کشور به صورت یکجا به آنان به امانت گذاشته می‎شود. یک تغییر نسلی در حال صورت گرفتن است، زیرا جوانان در تمامی سطوح توانمند گردیده‎اند. این نسل، همان نسلی خواهد بود که حکومت کنونی را به حکومتی که خدمات‌محور و شهروندمحور باشد، اصلاح خواهند کرد.

زنان افغان، با رنج غیرقابل‎تصور، تار و پود جوامع و اجتماعات ما را علی‎رغم این که خودشان پارچه‌پارچه شدند، باهم یکجا نگه‌ داشتند. با این وجود، هنوز هم زنان به سطوح پایینی جامعه منتسب می‎شدند؛ این غیرقابل‎پذیرش بود، و ملت ما به‎خاطر آن رنج زیادی را تحمل کرد. امروز، زنان افغان بیشتری در حکومت و در قوای بشری حضور دارند و بیشتر از هر زمان دیگری در تاریخ افغانستان، در جامعه مدنی سهم فعال دارند، اما ما هنوز راه زیادی پیش رو داریم. در صدر آنان، شش زن به عنوان سفیر و چهار تن به عنوان عضو کابینه ایفای وظیفه می‎کنند. در حقیقت، توانمندی زنان برای آینده ما، حایز اهمیت است.

فقرا در کنار زنان و جوانان اکثریت‌های عددی در افغانستان هستند که از خطوط نژادی، زبانی، جنسیتی و مذهبی عبور کرده‌اند. حدود چهل درصد افغان‎ها هنوز با عاید روزانه کمتر از دو دالر زندگی می‎کنند. تحقیقات نشان می‎دهد که فقر خودش باعث تداوم فقر می‌شود، زیرا بر ترکیب علمی مغز طفل تأثیرگذار است. ما باید فقرا را توانمند بسازیم. آنها برای مدت زمان طولانی اکثریت خاموش کشور ما بوده‎اند.
ما در حال ایجاد دوباره پیوندهای جامعه هستیم تا فرهنگ دولت‎مان را تغییر بدهیم و ما نه‌تنها پیوندهای‎داخلی‎، بلکه پیوندهای منطقه‌یی‎مان را نیز تقویت می‎کنیم.

ما به همسایگان‎مان در آسیای جنوبی و آسیای میانه نظر افکنده‎ایم و به صورت همزمان در حال تقویت اتصال ملی، جهانی و منطقوی نیز هستیم. افغانستان مجدداً در قرن بیست و یکم به محور چندجانبه در عرصه‎های ترانسپورت، انرژی، آب و معدن و به منظور برقراری امنیت و رفاه اقتصادی در تمام منطقه مبدل خواهد شد.

ما پیشاپیش نتیجه کار و زحمت‎مان را می‎بینیم. پروژه لین‎ انتقالی برق آسیای میانه به آسیای جنوبی در حال ساخت است. خط آهن ترکمنستان به سرحد ما رسیده است. خط لوله گاز طبیعی تاپی در حال ساخت است.

به عنوان بخش مرکزی پلان به منظور پیشرفت اقتصادی، ما به کار با شرکای منطقه‌یی برای جست‌وجوی مسیرهای همکاری ادامه می‎دهیم.

در میان ابهامات، تهدیدها و چالش‎های منحصر به فرد قرن بیست و یکم، اکنون شاهد آن هستیم که افغانستان، که به یک معما برای رویکردهای قرن بیستم مبدل شده است، چگونه هنوز به برقرار شدن نظم جهانی گرایش دارد.

هرچند که تهدید بین‎المللی تروریزم که در خاک ما بازی می‎شود، روایت کشور ما را تحت شعاع قرار داده است و سرنوشت مردم‎مان را برای مدت طولانی به دست گرفته، با این حال ما همچنین دارای این ظرفیت هستیم که به واسطه [کارگزار] منطقه‌یی صلح، محور رفاه اقتصادی و روشنی‎بخش ارزش‎های دموکراتیک باشیم. در زادگاه مولانای رومی هنوز صدای پیام‎های مملو از عشق، صلح و امید انعکاس می‎یابد. افغانستان یک بار دیگر به چهارراه آسیا به خاطر گفت‌وگوی تمدن‎ها، مودل انسجام و فرهنگ بردباری و همکاری مبدل خواهد شد.

اطمینان دارم که پلان‎ها و برنامه‎های ما برای خودکفایی و اصلاحات، با تکیه بر تعهدات شرکای بین‎المللی‎‎مان، مسیری را به سوی درک ظرفیت‎ کامل‎مان، برای ما ترسیم خواهد کرد.

انتهای پیام/