حسین رحیمی، کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص شیوه کاری خود با هنرمندان معلول «پاپیون» در تولید نمایش گفت: من 15 سال است که با بچه‌هایی که دچار نقص «جسمی، ذهنی-حرکتی» هستند و در جامعه به آن‌ها بچه‌های معلول گفته می‌شود، کار می‌کنم ولی تا به حال افتخار این را نداشتم که با بچه‌های نابینا کار کنم.

وی درباره هدف خود از تولید نمایش با هنرمندان معلول اظهار کرد: ما هدفمان این بوده است که این عزیزان توسط تئاتر به جامعه و زندگی اجتماعی بازگردند و با قدرتی که من در تئاتر و در راس آن در شخصیت پردازی و ایفا نقش دیدم، احساس می‌کنم یک درمان صد درصدی و قطعی و بدون دارو برای این عزیزان است و به بچه ها کمک می‌کند که از نقش خود كه جزو گروه معلولان در جامعه هستند، فاصله گرفته و شخصیت‌های جدیدی را تجربه کنند و خودشان را در یک شخصیت جدید آزمایش کنند. وقتی این هنرمندان معلول خوب بازی می‌کنند، ما می‌فهمیم که در جامعه هم می‌توانند نقش و وظیفه خود را به درستی ایفا کنند.

رحیمی درمورد حمایت مسئولان و نهاد‌های مربوطه از این سبک نمایش تصریح کرد: من واقعا نمی‌دانم که در این‌باره چه بگویم ولی تنها حرفی که می‌توانم بگویم این است که؛ به جز آقای عبداللهی معاون اجتماعی شهرداری تهران و خانم زمانی مدیر سلامت شهرداری تهران حمایت خاصی از گروه نشده است. حمایت نکردن مراکز و سازمان های ذی‌ربط همچون بهزیستی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای این کار، باعث می‌شود یکسری از افراد سودجو پیرامون گروه من را بگیرند و از بچه‌های معلول و اسم آن‌ها سواستفاده کرده و ما را چالشی وارد حاشیه می‌کنند. متاسفانه ما ساز و کاری در فرهنگ و هنر نداریم و هیچ وقت به این مسئله فکر نشده است.

کارگردان تئاتر افزود: اگر روزی به این نتیجه رسیدیم که تئاتر می‌تواند مددرسان جامعه پزشکی، روانشناسی و شهرداری بشود، باید چطور حمایت کنیم و چه سازوکارهایی داشته باشیم؟! چرا باوجود اینکه ما آنقدر اجراهای افتخارآمیز داشتیم و هنرمندان و منتقدان ما را حمایت کردند، از سوی دولت حمایتی به ما نمی‌شود؟! از نظر من، علت این مسائل این است که؛ ما سازمان و انجمن خاصی نداریم، ساز و کاری برای سازماندهی و مرکز خاصی برای حمایت نداریم. حتی بهزیستی هم با وجود تمام افتخاراتی که تیم تئاتر ما کسب کرد، ما را از حمایت كاملا به حق ما محروم كرد.

وی ادامه داد: کار بعدی ما، نمایش «رومئو ژولیت شکسپیر» و یک اثر دیگر به نام «طها» است که پس از یک سفر طولانی به اروپا و گذراندن چند کارگاه در آن جا، این آثار را در ایران بر صحنه می برم.

این کارگردان در خصوص انتخاب بازیگران آثار خود بیان کرد: بازیگران بر اثر نیاز کار و میزان هوش مورد نظر کار انتخاب می‌شوند. بازیگران ما الان به جایگاهی رسیده اند که براساس تمرین‌ها و اجراهای مختلف، به راحتی بتوانند بیش از یک ساعت بدون هیچ کمکی، دیالوگ هایشان را بگویند و راحت بازی کرده و نقش آفرینی کنند. بازیگران، برخی اوقات بر اساس توانایی در بازی، میزان هوش، جشنواره‌ای که قرار است برویم و بر اساس نیاز متن، انتخاب می‌شوند.

رحیمی در پایان درخواست خود از مسئولان مرکز هنرهای نمایشی تصریح کرد: من خیلی دوست داشتم که اتفاقی در کشور می‌افتاد که شرایط این بچه‌های معلول را تغییر بدهد. من حتی یک طرحی هم ارائه دادم که با آن موافقت نشد. چراکه؛ آدم بزرگی نبودم و کسی از اهالی بزرگ کشور، «یعنی کسانی که اسم و رسم دارند» و دریافتی های نجومی دارند، حمایتم نکرد. اگر این اتفاق می‌افتد، من بزرگترین انجمن معلولان را سازماندهی می‌کردم و اتفاقات مثبتی برای تمام معلولان رخ می‌داد.

وی در پایان گفت: امیدوارم که حتی الامکان به امید خدا کسانی پیدا بشوند که قدرت درک این مسئله داشته باشند که اگر ما مرکز بین المللی برای این بچه‌ها درست کنیم، وضع آن ها تغییر پیدا می‌کند. حداقل در ایران این اتفاق رقم بخورد چراکه معتقدم؛ بچه‌های معلول حرف و هدفشان مشترک است و نشان دادن توانایی‌های آن‌ها و اینکه می‌گویند، زندگی هنوز ادامه دارد وبرای زندگی کردن نیاز به هیچ کمکی ندارند و ما خودمان به هم کمک می‌کنیم تا بعنوان یک آدم اجتماعی شناخته باشیم، بسیار اهمیت دارد.

انتهای پیام/