به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان ؛ پایگاه اینترنتی بیزینس استاندارد با انتشار مقاله ای نوشت: «دونالد ترامپ»، رئیس جمهور آمریکا، برای برهم زدن توافق هسته ای ایران، که سال 2015 میان این کشور و گروه 1+5 امضا شد، حتی حاضر است 8 گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی را که پایبندی ایران را به این توافق تایید کرده است، نادیده بگیرد.

بیزینس استاندارد در ادامه این مقاله نوشت: ترامپ در نخستین سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل -که 19 سپتامبر ایراد شد- با اشاره به «کیم جونگ اون»، رهبر کره شمالی، اظهار کرد مرد موشکی در مسیر خودکشی و از بین بردن حکومت خود است.

سپس ترامپ با عصبانیت گفت: اگر مجبور به دفاع از خود و متحدانمان شویم، آمریکا انتخاب دیگری به جز نابودی کامل کره شمالی ندارد.

این لحن جنگ‌افروزانه ترامپ فقط دو هفته پس از انجام ششمین آزمایش هسته ای کره شمالی نمایان شد و تنش میان دو کشور را افزایش داد.

ترامپ در بخش دیگری از سخنان خود از واژه «حکومت بی پروا» برای توصیف ایران و کره شمالی استفاده کرد. این یک اشتباه بزرگ و نامتعارف از سوی رئیس جمهور آمریکا است که سیاست های آتی این کشور را درباره ایران نشان می دهد. بکار بردن این نگرش درمورد دو حکومت کاملا متفاوت از یکدیگر، امری اشتباه است و تفاوت های قانونی و فنی بنیادین میان دو کشور را در محترم شمردن برنامه هسته ای نادیده می گیرد. اگر قرار است کابینه دونالد ترامپ به سیاست کنونی خود در قبال دو کشور ایران و کره شمالی به همین منوال ادامه دهد، لازم است هرچه سریع تر درک صحیحی از تمایز این دو کشور به دست آوریم.

پایبندی های بین المللی

کره شمالی در اوایل قرن بیست و یک با خارج شدن از توافق ان پی تی (منع گسترش تسلیحات هسته ای) به یک «حکومت متخاصم» تبدیل شد و بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی را از سایت های هسته ای خود اخراج کرد. این موضوع تحریم های سازمان ملل را به دنبال داشت و حتی مذاکرات شش جانبه با حضور آمریکا، روسیه، چین، ژاپن، کره شمالی و کره جنوبی برای توقف برنامه هسته ای پیونگ‌یانگ را نیز متوقف کرد و پس از آن بود که آزمایش‌های موشکی و توسعه تسلیحات هسته ای کره شمالی یکی پس از دیگری انجام شد.

اما در مقابل، ایران هرگز از «ان پی تی» خارج نشد و سرانجام توانست با شیوه ای دیپلماتیک و پشت سر گذاشتن چندین دور مذاکرات پیچیده، پرونده برنامه های هسته ای را حل و فصل کند. نتیجه این کار، امضای قرارداد تاریخی برجام در سال 2015 بود.

نگارنده این مقاله در ادامه نوشت: من در کتاب خود با عنوان بحران هسته ای ایران نیز به این موضوع اشاره کردم که برجام یک توافق موفق بین المللی بود که به شکلی دیپلماتیک حاصل شد و این نخستین نمونه موفق در برچیدن تحریم های سازمان ملل در ارتباط با اتهامات گسترش تسلیحاتی بود که بدون هیچ ابزار نظامی و یا تغییر حکومت، به دست آمد. به ویژه آنکه دستاورد این توافق در عقب نشینی از توانایی های هسته ای، یک لحظه کمیاب در تاریخ کنترل تسلیحاتی بود.

اصل و ریشه بحران ایران در تفسیر این موضوع نهفته بود که حق برخورداری از انرژی هسته ای چه موضوعاتی را شامل می شود و چه موضوعاتی را در بر نمی گیرد. مذاکرات 12 ساله با ایران این موضوع را ثابت کرد که پیوستن به «ان پی تی» الزاما به معنی دریافت مجوز برای داشتن یک برنامه هسته ای نیست. بند 4 و 5 برجام این موضوع را به روشنی بیان می کند. هیچ وجه تمایزی در این باره میان موضوع ایران و تنش بوجود آمده با کره شمالی وجود ندارد و رئیس جمهور ترامپ چنین موضوع حیاتی را نادیده گرفته است.

ایجاد دیپلماسی

ترامپ در سخنرانی سازمان ملل بار دیگر این عقیده خود را تکرار کرد که به نظر وی برجام بدترین توافق یک جانبه ای بود که در تاریخ آمریکا امضا شده است. وی سپس مدعی شد آمریکا نمی تواند در توافقی باقی بماند که پوششی برای استمرار برنامه هسته ای ایران فراهم می کند. این سخنان پیش تر از زبان «بنیامین نتانیاهو»، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، نیز شنیده شده بود.

بیزینس استاندارد نوشت: چنین لفاظی از سوی ترامپ نشان می دهد وی آگاهانه در حال نادیده گرفتن هشت گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره عمل کردن ایران به تعهدات هسته ای طبق توافق سال 2015 است. آژانس در این هشت گزارش، محدود شدن توانایی های هسته ای ایران را تایید کرده است. اگر قرار باشد لفاظی های ترامپ درباره برخی حکومت های خاص با انتقاد از قراردادهای بین المللی مخلوط شوند، قدرت دیپلماسی چند جانبه، از سوی قدرتی خودسر و به شکلی کاملا یک جانبه تضعیف خواهد شد.

مذاکرات درباره برنامه هسته ای ایران به نتیجه رسید؛ زیرا آنها (طرف‌های مذاکره) توانستند درباره نگرانی های مربوط به سیاست های منطقه ای ایران به اتفاق نظر برسند و به طور خاص بر روی ماهیت هسته ای این کشور متمرکز شوند.

صرف نظر از اینکه شاید دولت ترامپ خواستار یک چانه زنی بزرگتری با ایران بوده تا به نتایج وسیع تری از چگونگی روابط میان این دو کشور دست یابند، باید گفت مشکل است تصور کنیم توافقی بهتر از آنچه امضا شد، دست یافتنی بود.

به موجب این توافق، ایران تمام زیرساخت هایی را که می توانست به ساخت سلاح هسته ای منتهی شود، تعطیل کرد. لغو چنین توافقی نمی تواند منطقه (و احتمالا آمریکا) را امن تر کند. اگر برجام لغو شود ایران می تواند به دوران پیش از آغاز دیپلماسی بازگردد، اجازه بازرسی از سایت های اتمی را به آژانس بین المللی ندهد و در چنین شرایطی چشم انداز «تهدیدات نظامی» بار دیگر افزایش می یابد.

افزون بر این، پیامدهای جهانی منع گسترش تسلیحات درباره این کشور جدی خواهد بود. دیگر اعضای قراردادهای بین المللی مانند اتحادیه اروپا، روسیه و چین، خواستار حفظ چنین قراردادهایی هستند؛ زیرا به عقیده آنها خارج شدن از توافق های جهانی می تواند آتش جنگ را در خاورمیانه روشن کند. سران کره شمالی معتقدند خروج از «ان پی تی» و دیپلماسی های چند جانبه ضامن بقای حکومت آنها است.

لحن بی پروایانه ترامپ در مورد ایران، به اضافه تحریم های جدیدی که علیه این کشور وضع کرده ، هم اکنون نیز در حال تضعیف برجام است. با وجود در اختیار داشتن شواهدی برخلاف ادعای ترامپ، دولت وی به دنبال راهی برای نشان دادن ناکامی برجام است. اگر آمریکا برجام را بر هم بزند، یک سابقه فاجعه آمیز درمورد دیپلماسی هسته ای در تاریخ بر جای خواهد گذاشت و موجب وارد آمدن ضربه ای به حکومت غیر هسته ای می شود که ممکن است هرگز بهبود نیابد.

انتهای پیام/

گزارش بیزینس استاندارد از ناتوانی ترامپ در درک تفاوت‌های ایران و کره شمالی