1- مریخی (2015)

 

 

فیلم «درخشش ابدی یک ذهن پاک» (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) با بازی جیم کری تصویری واقعی و دقیق را از پاک کردن انتخابی و هدفمند ذهن ارائه می دهد. اگر چه در زمان حاضر که این مقاله نوشته می شود علم انجام این کار بدست نیامده است اما نحوه ی کارکرد چنین روشی به دقت و به درستی در فیلم نمایش داده شده است. برای این که این روش پاکسازی خاطرات عملی شود، روند تولید پروتئین در مغز باید همزمان با تحریک شدن حافظه متوقف گردد.

 

با یادگیری و به یخاطر سپردن مسائل تازه، شکل مغز ما نیز تغییر خواهد کرد اگر چه در تراز بسیار کوچک. وقتی که به یک حافظه دسترسی پیدا می شود، اتصالات جدیدی بین آن حافظه و هر چیزی که در زمان به یادآوری رخ می دهد ساخته خواهد شد. به عبارت دیگر مسیرهای جدیدی برای دستیابی به حافظه باز خواهد شد. تنها چیزی که لازم است ماشینی با دقت کافی خواهد بود که بتواند این اتصالات را شناسایی کرده و آن ها را حذف نماید.

 

 

 

اگر چه پیش بینی این که در آینده چه جنایتی رخ می دهد فراتر از غیرممکن خواهد بود اما برخی از واقعیت های علمی نشان داده شده در فیلم «گزارش اقلیت» (Minority Report) نه تنها ممکن بوده بلکه از قبل نیز وجود داشته اند. در تمام طول فیلم شخصیت تام کروز و کمپانی او از انواع مختلفی از گجت های دقیق که شامل صفحات لمسی متعدد و اسکنرهای عنبیه چشم هستند استفاده می کنند.

 

نه تنها اسپیلبرگ ساخت چنین تکنولوژی هایی را به خوبی پیش بینی کرده بود بلکه به خوبی می دانست که این تکنولوژی فراگیر نیز خواهد شد. همچنین با اکران فیلم بسیاری از شرکت های فعال در حوزه ی تکنولوژی شروع به توسعه تکنولوژی هایی کردند که در فیلم به نمایش درآمده بود، از جمله حشرات رباتیک و تبلیغات شخصی شده.

 

 

 

فیلم «بین ستاره ای» (Interstellar) یکی دیگر از شاهکارهای کریستوفر نولان مانند فیلم های دیگر نولان به سرعت مورد بررسی دانشمندان و محققان علوم فضایی قرار گرفت. اگر چه این افراد خیلی سریع به دنبال اشتباهات علمی فیلم رفتند اما واقعیات بزرگی که در آن به نمایش درآمده بود را نادیده گرفتند از جمله حفره های تاریک و کرم چاله ها. در واقع کریستوفر نولان با کمک یک متخصص فیزیک و علوم فضایی و با استفاده از معادلات نظریه ی نسبیت انشتین توانست این پدیده های بصری را به تصویر بکشد.

 

به گفته ی نولان آن ها در ساخت این تصاویر چنان دقتی را در جزییات به کار بردند که در عکس های آن 23 میلیون پیکسل وجود داشت که تماماً با معادلات انیشتین مطابقت داشتند. همچنین این دو اعلام کردند که آن ها چیز جدیدی را کشف نکرده بودند بلکه راه های جدیدی را برای ساخت این شبیه سازی ها توسعه دادند. پس نه تنها این فیلم در این حوزه کاملاً با علم همگام بود بلکه حتی در توسعه ی علم نیز مشارکت داشت.

 

 

 

علاوه بر این که فیلم حماسی و کلاسیک استنلی کوبریک با عنوان «2001: یک ادیسه فضایی» (2001: A Space Odyssey) پیشرفت هایی را به تصویر می کشید که امروزه شاهد با واقعیت پیوستن آن ها هستیم، اما این فیلم را باید به خاطر به تصویر کشیدن سکوت در فضا، جایی که هیچ کسی نمی تواند صدای موتور یک شاتل یا فریاد و جیغ کسی را بشنود ستایش کرد. همچنین کوبریک برای ساخت این فیلم به طور دائم با گروهی از متخصصان علوم هوافضا در ارتباط بود و برای ساخت فضاپیمای نمایش داده شده در فیلم و حتی لباس هایی که فضانوردان در فیلم به تن می کنند نیز با آن ها مشورت می کرد.

 

این متخصصان بر فرآیند ساخت فضاپیمای به نمایش درآمده در فیلم از ابتدا تا انتها و در کوچک ترین جزییات نظارت داشتند. اما پیشرفته ترین مشارکت علمی که در ساخت این فضاپیما شکل گرفت عدم استفاده از شکل آیرودینامیکی برای شاتل بود زیرا به انجام چنین کاری به دلیل خلاء موجود در فضا نیازی نیست. نتیجه ی این همکاری نه تنها ساخت فیلم دقیق از لحاظ علمی بلکه استفاده از تکنولوژی بود که از زمان خود جلوتر بوده و امروزه دانشمندان علوم هوا فضا به آن دست یافته اند.

 

منبع:برترین ها

 

انتهای پیام/