به گزارش حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان،ایالات متحده امریکا پس از حملات ۱۱ سپتمبر ۲۰۰۱ تاکنون همیشه در جنگ بوده و اکنون بیش از ۲۴۰ هزار نظامی فعال و ذخیره در دستکم ۱۷۲ کشور جهان جا به جا کرده است.

با وجود این که در سال‌های اخیر امریکا جا به جایی سربازان خود را در کشور‌های جهان کاهش داده است، اما نحوه گسترش نیرو‌های نظامی این کشور تغییری نکرده است.

هم اکنون نیرو‌های ارتش امریکا نه تنها در افغانستان، عراق، سوریه و یمن به طور فعال درگیر جنگ مستقیم می‌باشند، بلکه در کشور‌های مانند اردن، تایلند، نیجر، سومالی و اکراین حضور دارند.

در همین حال نیورک تایمز نوشته است، که بر علاوه از نیرو‌های جنگی امریکا ۳۷ هزار و ۸۱۳ نظامی دیگر این کشور نیز در ماموریت‌های محرمانه و پنهانی در مکان‌هایی مختلف جهان فعالیت می‌کنند.

در حال حاضر بیش از ۱۰ هزار نیروی نظامی امریکا در افغانستان به عنوان مشاور و آموزگار و در جنگ‌های مستقیم حضور دارند و قرار است، شمار این سربازان افزایش یابد.

این نیرو‌ها در عملیات‌های ضد تروریستی علیه طالبان و داعش در افغانستان مشارکت دارند و مدت حضور آن‌ها در این کشور نامعلوم است.

سران ایالات متحده از ۱۱ سپتمبر ۲۰۰۱ نبرد با تروریسم را مبارزه‌ای همیشگی با تهدیدی دائمی، تعریف کرده اند. هر چند اوباما بخش بزرگی از نیرو‌های امریکا را از افغانستان و عراق خارج کرد، اما ظهور داعش در عراق و سوریه و شورش طالبان در افغانستان، منجر به اعزام مجدد نظامیان امریکا هر چند در سطوح پائین تری به این کشور‌ها شد. همچنین وقوع حملات تروریستی در داخل ایالات متحده و اروپا و سخنان هراس افکنانه ترامپ، احساس همگانی امریکائیان را در مورد وقوع جنگ، تقویت کرده است.

حالا با وجود این همه هیاهوی جنگی امریکا پرسش‌های به میان می‌آید که آیا امریکا تا ۵۰ سال دیگر در افغانستان باقی می‌ماند و یا اینکه با شکست تروریست‌ها این کشور را رها می‌کند؟ آیا امریکا جنگ با تروریسم در افغانستان را بهانه ابزاری برای حضور خود در این کشور ساخته است، تا با این برنامه و راهبرد خود بتواند حضور خود در افغانستان را به درازا بکشاند.

خبرنگار اسپوتنیک در همین زمینه مصاحبه با محترم «نبی پاکطین» دیپلمات باز نشسته افغانستان که اکنون در هندوستان زندگی می‌کند، انجام داده که خدمت شما خوانندگان عزیر تقدیم می‌کند.

اسپوتنیک: لطف نموده در نخست به معرفی خود بپردازید؟

پاکطین: نام من نبی پاکطین، از سال ۱۹۷۶ الی ۱۹۸۱ در رادیو مسکو به صفت متخصص زبان‌های پشتو ودری و هم به عنوان گوینده پشتو ودری ایفای وظیفه کردم و در همین مدت با موسسات ترجمه کتب بحیث مصحح کتاب‌ها کار میکردم ودر موسسه اکسپورت فلم نیز کار گویندگی فلم‌ها را انجام داده ام و تحصیلات خود رادانشگاه کابل در شته حقوق و علوم سیاسی به پایان رساندم و پس از آن در دانشگاه دولتی مسکو «ام گی او» تحصیلات عالی خود (یعنی ماستری و دکترا) را به پایان رساندم.

در وظیفه‌های دولتی من در رادیو تلویزیون افغانستان تا درجه یاست عمومی، رئیس آژانس اطلاعاتی باختر، رئیس عمومی نشرات وزارت اطلاعات و فرهنگ، اتشه فرهنگی افغانستان در دهلی جدید کار کرده ام و اکنون وظیفه رسمی ندارم.

یکی از خاطرات خوب دوره‌ای کاری من گزارش نخستین کیهان نورد افغانستانی از مسکو و بایکانور به طور مستقیم از رادیو تلویزیون افغانستان بود.

اسپوتنیک: جنگ امریکا در افغانستان یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های امریکا در جهان به شمار می‌آید و شاید امریکا تا ۵۰ سال دیگر پیروز این جنگ نشود. حالا از شما می‌پرسم که آیا به طور منطقی می‌توان فکر کرد که این جنگ طولانی امریکا را پایانی است؟

پاکطین: ایالات متحده امریکا با ساز وبرگ نظامی خواست در افغانستان گویا دیموکراسی تیپ امریکایی را پیاده سازد، عساکر و وسایل نظامی خود را به افغانستان گسیل داشت و، چون قوای نظامی افغانستان پیش از این ازهم پاشیده بود و با افراد بی سواد که آموزش نظامی ندیده اند کار وآشنایی با وسایل جدید وامریکایی مشکل بود و آن‌ها در قبال افغانستان کدام راهبرد درست نیز نداشتند و تنها با راه اندازی ماشین تبلیغاتی خواستند مخالفان خود را از بین برداشته و به اهداف خود نایل ایند، آن‌ها در افغانستان با گروه‌های قاچاقبر مواد مخدر هم پیمان گردیده و ولایاتی را انتخاب کردند که بیشتر تولیدات مخدر داشتند، آن‌ها کار را با شماری از افغانستانی‌های که با خود آورده بودند و شماری از ترجمان‌های که کم و بیش به زبان انگلیسی سخن می‌زند برای جستجو و تلاشی منازل مردم برای بدست آوردن اشیای قیمتی شان هجوم آورند، که این اعمال شان در قرا و قصبات افغانستان دزدی و غارت شناخته شده و مردم به صفوف مخالفان دولت افغانستان پیوستند و جنگ شدت یافت و شماری از امریکایی‌ها اسلحه و تجهیزات خود را به مخالفان می‌فروختند و نخستین بار قوای نظامی افغانستان نیز به فروش تجهیزات نظامی پرداختند که تا امروز متاسفانه این روند ادامه دارد و قوای نظامی و هلیکوپتر‌های امریکایی حتی در ولایات مختلف بسته‌ای تجهیزات را به مخالفان می‌اندازند و مردم حتی در مطبوعات آزاد نیز آنرا انعکاس داده اند و مردم می‌دانند که طالبان و داعش را قوای امریکایی کمک می‌کند و همین کار‌های امریکایی‌ها سبب کم شدن اعتماد مردم به آن‌ها شده که در بعضی جا‌ها حتی شماری از مترجمان نیز آن‌ها را ترک کرده اند.

از طرف دیگر جنگ روز به روز زیاد شده و خانه‌های مردم ویران و مردم آواره می‌شوند و مخالفان دولت روز به روز مناطق بیشتری را اشغال می‌کند.

در همین حال در واردات پترول و دیگر تیل‌ها نیز امریکایی‌ها مهارت‌های دزدانه خود را به خرچ دادند و قراردادی‌های تیل اکنون میلیاردر شدند، سنگ‌های قیمتی از بازار گم شد و ترجمان‌ها آنرا با قیمت خوب بر بعضی امریکایی‌ها میفروختند، وضع اقتصادی دولت نیز تغییر کرد و معاش رتبوی به معاش درجه دار تغییر یافت یعنی یک مامور که در یک پستی کار می‌کرد به عوض معاش ماهوار افغانی معاهانه تا بیش از صد هزار دالر هم معاش می‌گیرد، از نگاه اقتصادی نیز بازار در تصادم قیم واقع شده و نظم اقتصادی از بین رفته، ارتشا و غارت‌های دولتی به اوج رسیده و در بی نظمی بازار و اداره حالت فساد اداری راه یافته و در جهان افغانستان در سایه امریکا به عنوان فاسد‌ترین کشور و شناخته شده است؛ و امریکایی‌ها از یکطرف اسلحه می‌فروشند و از طرف دیگر مواد مخدر را به جهان می‌رسانند و هم در هلمند و بعضی از ولایات حفریات می‌کنند و مواد استخراج شده را با خود می‌برند که به احتمال زیاد امکان انتقال یورانیم نیز متصور است، چون امریکا جنگ افغانستان را باخته و تنها در تلاش غارت می‌باشد.

حکومت‌های که در افغانستان حاکم گردیده اند فاقد اعتبار اند و حتی فیصله‌های جنگی و عملیات‌های نظامی که از طرف مسئولان گرفته می‌شود، پیش از آغاز این عملیات‌ها به گوش مخالفان می‌رسد و آن‌ها تدابیر لازم عملیاتی خود را می‌گیرند و من فکر می‌کنم که با این شرایط جنگ در افغانستان پایانی ندارد و با رفتن قوای امریکایی از این کشور تغییرات بنیادی رخ خواهد داد و مردم با هر صدای خوب لبیک خواهد گفت.

اسپوتنیک: به نظر شما، آیا امریکا در این جنگ پیروز خواهد شد؟

پاکطین: امریکا در این جنگ پیروز نمی‌شود، زیرا جنگ را باخته وآن‌ها در تلاش اند تا هر یک بتواند پولی ویا مواد مخدری ویا یک چیز قیمتی را بدست آورد تا برای فردایش چیزی داشته باشد. جنگ در صورتی برده میشود که ملت ومردم آنرا بپسندد وخوشی مردم را فراهم نماید، تاکنون امریکایی‌ها نتوانسته اند حتی یک مکتب ویران را بسازند، ونتوانسته اند یک کلینیک بسازند، دیروز یک شاعر از کنر شعری سروده که در آن حالت غم انگیز یک دختر خورد سال را تجسم نموده که یک دست و یک پا و یک چشمش را از دست داده، پدر مادر، پدر کلان ومادر کلان و یک برادر ویک خواهر خوردش به اثر بمب هواپیمایی امریکایی کشته شده اند، این شاعر شعرش رادر ننگرهار سروده و ده‌ها نفر به آن می‌گریست. در چنین حالتی حتی کسی رانخواهید دید که از امریکا بخوبی یاد کند نفرت عمومی یک جامعه تباهی آور است و نمی‌تواند در افغانستان پیروز گردد.

اسپوتنیک: آیا واقعا امریکا در افغانستان میلیون‌ها دالر برای بازسازی و از بین بردن لانه‌های تروریست‌ها در این کشور به مصرف رسانده است؟

پاکطین: پیش از این مردم افغانستان بدون پیوند انترنتی تنها از طریق رادیو و تلویزیون با جهان آشنایی داشتند، اکنون با آزادی بیان و مخصوصا پیوند انترنتی از تمام کشور و حتی وضع جهان آشنایی دارد، مردم در طول اقامت وجنگ قوای امریکایی در کشور از تمام قرا وقصبات وشهر‌ها اطلاع دقیق دارند و اگر همه امکانات انترنتی ندارند، می‌توانند با تماس تیلیفونی ویا دیدوبازدید با همدیگر اطلاع رسانی نمایند، در بین مردم افغانستان حالا مصارف میلیارد‌ها دالر امریکایی‌ها به یک شوخی تبدیل شده است، زیرا مردم می‌دانند که یک میلیارد دالر چند فابریکه و چند انسان را فعال ساخته میتواند، اروپا و امریکا در افغانستان دیگر خریدار ندارد و حتی وزیران وحاکمان کشور نیز در خانواده‌های خود از آن‌ها به نیکی یادکرده نمی‌توانند. امروز در افغانستان، کشور‌های ایران و کوریای شمالی را مردم بنام قهرمانان بخاطر امریکا می‌شناسند.

انتهای پیام/