به گزارش خبرنگار حوزه شهری گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ جاده‌های منتهی به شهر مقدس مشهد، این روزها میزبان زائران حضرت خورشید است و کوچه پس کوچه های این شهر با پرچم و بیرق‌های سیاه عزاداری در شهادت شاه خراسان، فرمانروای مهر و مهربانی به سوگ نشسته اند.

همان زائرانی که دل سپردند به ضمانت ضامن آهو و برای پابوسی اش به راه افتادند و واژه به واژه عشق را معنای دگر بخشیده و با پای پیاده آمدند تا به خانه هشتمین خورشید رسیدند و یخبندان دلتنگی را به گرمای چشمان مهربان مردی گره زدند که خودِ روشنی است.

زائرانی که دلتنگی را در شهر و دیار خود دوام نیاوردند و کوله بار سفر را این‌بار به مقصد شهری بستند که آوازه صاحبش به استجابت و دستگیری شهره عالم و آدم است و تا می‌روی برای امور مهمت قسم جان ِ جوادت را که بر آب بیاوری، دستت را می‌گیرد و راضی و خشنود روبروی ایوان طلایی می‌نشاندت و انگار نه انگار که یک مشت گلایه با خودت به حرم آورده بودی.

طوری آرامت می‌کند که گویی هزار وعده داروی آرامبخش را خورده ای و در آغوش امنش به خوابی عمیق فرو رفته ای و لحظه شماری می‌کنی برای شنیدن دم مسیحایی نقاره خانه اش که جانی تازه می‌بخشد.

عشق هشتمین خورشید، یادگار ارزشمند کودکی

عشق هشتمین خورشید از کودکی به پر قنداقه مان سنجاق شده است و آرام جان پدران و مادران ما ذکر نام آقایی است که این روزها میلیون ها زائر عاشق به شوق زیارتش راهی حرم امن و آرامش می‌شوند و هزاران کبوتران در همسایگی حرمش ریزه خوار مهربانی و رأفت بی پایانش هستند.

آقایی که تا گره می افتد به کارمان و بغض دلتنگی حرمش امانمان را می‌برد، یاد گنبد و گلدسته های طلایی و سقاخانه باصفایش در هر کجای این دنیا که باشیم، مرهم دل های مضطربمان می‌شود و سلامی هر چند از راه دور باران عشق و استجابت را در چشم‌‌هایمان جاری می کند.

عشق آسمانی حضرت ِ ثامن الحج، ضامن آهو، امام رضا(ع)، عطش دیدار را در جان عاشقان بی‌شمارش جاودانه کرده است و همه ساله در ایام شهادت او با پای پیاده راهی حریم بهشت گونه اش می‌شوند.

راهی خانه ای که صاحبخانه اش مهربانترین صاحبخانه دنیاست و تلألو حضورش، تجسم خورشید سلام و استجابت است و مهمانان خرد و کلان خود را مثل مادر مهمان نواز خود پذیرایی می‌کند.

آقا جانم این روزها مردمانی ساده و بی‌آلایش، ترک، کرد، بلوچ، لر، فارس همه و همه به یک زبان سر صحبت با تو باز می کنند و آن زبان، زبان عشق و مهربانی و رأفت بی پایانی است که از تو سراغ دارند و به نام جوادت که می‌رسند دلهایشان آرام می‌گیرد و با ذکر نام «یا جوادالائمه ادرکنی»خیالشان راحت می‌شود.

«یا باب الجواد(ع)» زائران خانه ات را دریاب

غریب خراسان، این روزها مردمانی دل به جاده سپرده اند که داغ جانسوز هموطنان کرد زبان خود را بر دل دارند و هزاران دعا و آرزو از قلب‌های شکسته این زائران، تمنای ِ آرامش داغدیدگان کرمانشاهی است.

یا باب الجواد(ع) مهمانان دور و نزدیکت را دریاب و با جرعه ای از عشق ناب و آسمانی ات سیراب سیرابشان کن. گام‌های این زنان و مردان را که در راه پیاده روی زیارت حرمت، دل به جاده زده‌اند را در راه عرض ارادت و عشق به خاندان پیامبر(ص) رحمت و مهربانی استوار و محکم بگردان.

به معجزه نگاه پربرکت شماست که مدال خادمی حریم آرامش بخش و مضجع نورانی ‌تان بر سینه مردان و زنان پاک و نجیب این سرزمین خودنمایی می‌کند و کنج پنجره فولاد صحن و سرای آسمانی شماست که زنجیر غم از دل و دیده دربند مردمانش می‌گشاید.

سرود لب کودکان این آب و خاک، رضا رضاست و ایوان طلایی حرم مطهرت عقده گشای دلتنگی مادران پاکدامنی است که دار و ندارشان را نذر جگر گوشه شما می کنند تا عاقبت بخیری‌ جوانشان را ضمانت کنی و «یا باب الجواد(ع)» که می‌گویند دلشان قرص می شود که در پناه جگر گوشه تو هیچ آسیبی به جگر گوشه شان نمی‌رسد.

یا امام رضا (ع) خستگی پیاده روی زائرانت را به استجابت دعای قلب‌های شکسته از جان‌هایشان بر گیر و چون همیشه دست پر از حرم پر برکتت، به خانه هاشان راهی کن و دلشان را به این استجابت روشن بگردان.

زائران این روزهای خانه تو با جرعه ای از آب سقاخانه ات رنج سفر را فراموش می کنند و چشمشان که به گنبد و گلدسته های طلایی تو می افتد جانی دوباره می‌گیرند.

ما چون کبوتران حرمت ریزه خوار و محتاج درگاه کرامت شماییم؛ به جان جوادت خیل عاشقانت را دریاب و مهمان بارش استجابت حرم آسمانی‌ات کن.

گزارش از: فرزانه فراهانی

انتهای پیام/