حمیدرضا شکارسری، شاعر در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ با اشاره به فضای بلبشویی که امروزه در آن به سرمی بریم گفت: فقدان قانون کپی رایت و وضعیتی که ما در شعر و ترانه داریم، هرچیزی را ممکن می کند. این هم یکی از معضلاتی است که در این زمینه وجود دارد. زندگی های شبیه به هم در دوره مدرن داریم؛ شاید بخشی از توارد و شباهت آثار ادبی به یکدیگر به این مسئله برگردد.

وی افزود: همواره آسیب های مربوط به توارد و سرقت ادبی وجود داشت؛ در این اواخر فضای مجازی امکان درخشش افراد را فراهم می کند و به همین دلیل مسئله سرقت ادبی به صورت جدی تری بیشتر شده است.

شکارسری ادامه داد: با مارکتینگ و فروش در بخش ترانه مواجه هستیم. اگر ترانه ای از یک نقطه ای به بعد مورد توجه قرار گیرد، در ظاهر همه چیز حل شده است و کسی دیگر به بقیه قضایا توجهی نمی کنند. به طور کامل همه چیز را به مارکتینگ و پسند مخاطب واگذار کردیم و تا حد زیادی از بحث ادبیات ترانه دور شده ایم.

وی تصریح کرد: وقتی ترانه ها از روی هم کپی می شوند، دیگر خلاقیتی در اثر وجود ندارد. در اینجا باید کمتر انتظار داشته باشیم کار تازه ای آفریده شود. بعد از یک مدت کیفیت ترانه افت می کند. من همیشه در مورد شعر نیز همین را گفته ام. همیشه کاری که درست و اصیل باشد راه خودش را پیدا می کند. به قول نیما یوشیج همیشه الک داران از پس جمعیت راه می افتند. ممکن است این آثار جعلی در یک دوره مورد توجه قرار بگیرند، اما آثار اصیل می مانند.

این شاعر با اشاره به اینکه جای نگرانی از اینکه ممکن است شعر و ترانه ما راه دیگری پیدا کند وجود ندارد، بیان کرد: ما هم اکنون از روساخت شعر و ترانه احساس نگرانی می کنیم، درحالیکه زیرساخت های آن اهمیت دارد. طبیعی است که شاعر و ترانه سرا در روزگار ما برخلاف سده های پیشین انسان های والای حکیم، مصلح و دانشمندی نیستند. کسانی را مثل نیما یوشیج، شاملو و اخوان ثالث در دوره مدرن در شعر ایران داشتیم که نخبه روزگار خود بودند. امروز هم کسی پشت دستگاه خود می نشیند و کتاب منتشر می کند. امروزه لزوما شاعر ما شخص فاخر و فرهیخته روشنفکر جامعه نیست. این انتظار که تولیدات ادبی این شاعران جزء آثار فاخر باشد نیز انتظار درستی نیست. بخشی از این قضیه،  معلول نوع زندگی انسان ایرانی و سلوک هنری وی در وزگار ماست.

شکارسری ادامه داد: همه چیز را نمی توان با توارد و سرقت ادبی حل کرد. این معضل را باید در زیر لایه های فرهنگی جامعه جستجو کرد. اصالت هنری جای خود را به پسند عام داده است. وقتی آفرینشگر ادبی از طبقه عوام جامعه باشد این اتفاق می افتد و این وضعیت فرهنگی آیینه ای از زندگی انسان امروز ایران است. اگر صد سال دیگر کسی بیاید و بخواهد وضعیت فرهنگی امروز ما را بررسی کند، لازم نیست تاریخ بخواند؛ اگر شعر و ترانه امروز ما را بخواند متوجه می شود وضعیت فرهنگی ما چگونه است. از طرف دیگر شعر و ترانه ما برای کسانی که می خواهند صد سال دیگر وضعیت فرهنگی امروز را بررسی کنند، سند فرهنگی تولید می کند.

انتهای پیام/