به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ حضرت زینب کبری(س) دختر امام علی(ع) و حضرت فاطمه(ع) است که در واقعه کربلا و دوران اسارت پس از این واقعه نقش ویژه‌ای داشتند، صبر و پایداری آن بانو در واقعه عاشورا علی رغم از دست دادن عزیزترین کسانش موجب شد که به عنوان اسوه صبر جاودان شود.

حضرت زینب(س)، پنجم جمادی‌الاول سال پنجم هجری، در مدینه و پس از امام حسین(ع)، متولد شده‌اند، که امسال، در تاریخ شمسی، سه شنبه سوم بهمن ماه میلاد این بانوی برگوار است. بر اساس روایات متعدد، نام‌گذاری حضرت زینب(س)، توسط پیامبر اسلام(ص) صورت گرفت. گفته شده است که جبرییل از سوی خداوند این نام را به پیامبر (ص) رسانده است. در کتاب «الخصائص الزینبیة» آمده است که پیامبر(ص) او را بوسید و فرمود: «حاضران امّتم، غایبان را از کرامت این دخترم زینب آگاه کنند؛ همانا او مانند جده‌اش خدیجه است.»

معروف‌ترین نام وی زینب است که در لغت، به معنای «درخت نیکو منظر وخوشبو» آمده، و معنای دیگر آن «زینت پدر» است.

هم چنین، درباره وقایع پس از ولادت حضرت زینب(س) آمده است که رسول گرامی اسلام(ص) به حضرت فاطمه(س) فرمودند: «دخترم، فاطمه جان، نوزادت را برایم بیاور تا او را ببینم.»

فاطمه(س) نوزاد کوچکش را به سینه فشرد، بر گونه‌های دوست‌داشتنی او بوسه زد و آنگاه به پدر بزرگوارش داد. پیامبر(ص) فرزند دلبند زهراى عزیزش را در آغوش کشید و صورت خود را به ‌صورت او گذاشت و شروع به اشک ریختن کرد. فاطمه (ص) ناگهان متوجه این صحنه شد و در حالى که شدیداً ناراحت بود از پدر پرسید: «پدرم، چرا گریه می‌کنی؟!»

رسول خدا (ص) فرمود: «گریه‌ام به این علت است که پس از مرگ من و تو، این دختر دوست‌داشتنیِ من، سرنوشت غمبارى خواهد داشت، در نظرم مجسم گشت که او با چه مشکلاتى دردناکى رو به رو می‌شود و چه مصیبت‌های بزرگى را به خاطر رضاى خداوند با آغوش باز استقبال می‌کند.» در آن دقایقى که آرام اشک می‌ریخت و نواده عزیزش را می‌بوسید، گاهى نیز چهره از رخسار او برداشته به چهره معصومى که بعدها رسالتى بزرگ را عهده‌دار می‌گشت خیره خیره می‌نگریست و در همین جا بود که خطاب به دخترش فاطمه (س)فرمود: «اى پاره تن من و روشنى چشمانم، فاطمه جان، هرکسی که بر زینب و مصایب او بگرید ثواب گریستن کسى را به او می‌دهند که بر دو برادر او حسن و حسین گریه کند.»

 انتهای پیام/