به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از کرمانشاه ؛ محمد حبیبیان از پیشکسوتان حوزه تئاتر در استان است برای آشنایی با این هنرمنددر گفتگویی خودمانی  پای سخنان او می نشینیم.

  یک بیوگرافی از خودتان ارائه می دهید ؟محمد حبیبیان هستم متولد ٢۶آذر١٣٢٣ درکرمانشاه

فعالیت در حوزه تئاتر را چگونه و از چه سالی آغاز کردید؟
کار تئاتر را با مرحوم اکبر ملکی که دبیر دبستان ومشوقم بودند شروع کردم.از همان کودکی به همراه پدرم بسیار به دیدن تئاتر می رفتم .زمانی که دانش آموز بودم نمایشنامه ای به دبیرم پیشنهاد دادم و اوهم پذیرفت که اجرا شود .بلافاصله لباس مندرسی تهیه و یک پارتنر برای اجرای نمایش انتخاب کردم.

این اجرا یک تشویقی برای من شد تا اینکه در دبیرستان عضو انجمن تئاتر شدم .پس از آن در سپاه دانش مشغول به تحصیل و به دبیری منصوب شدم.از سال ١٣۴٩با کاری به نام"مردی که مرده بود و خود نمیدانست" کار آقای عباس بنی عامریان وارد تئاتر حرفه ای شدم . واین نقطه آغازی بود برای فعالیت تئاتر حرفه ای من و هنوزهم فعالیت می کنم.

فعالیت شما به چه صورت است؟
من به دلیل اینکه دبیر ادبیات بوده ام و٣۰سال در آموزش وپرورش خدمت کرده ام، بیشتر با دانش آموزان کار تئاتر انجام داده ام و علاقه ام بیشتر به این سمت است.
من اعتقادم این است که اگر تئاتر بخواهد شکل بگیرد باید از آموزش و پرورش شروع شود.حدود ۵۰سال است که هرسال حداقل یک الی دو نمایش با مدارس کار می کنم.تجربه کارگردانی و بازیگری را هم دارم و درحوزه نویسندگی، نمایشنامه هایی نوشته ام.

شما تجربه بازیگری در چه فیلم هایی دارید؟
فیلم "بمانی" از داریوش مهرجویی ، "چ" از حاتمی کیا ،شمعی درباد از خانم درخشنده ،جایی برای زندگی از بزرگ نیا وچندفیلم دیگر به علاوه چندین سریال استانی .
آیا به غیر از شما سایر اعضای خانواده در زمینه هنر فعالیت می کنند؟
بله همسرم بازیگر و کارگردان تئاتر مدارس وپسرم رئیس انجمن طراحان گرافیک کرمانشاه است و اکثر خانواده به هنر گرایش داریم.
به نظر شما ملاک یک تئاتر خوب چیست؟
در کتاب مقدمه بر تئاتر ،آینه طبیعت از اورلی هولتن آمده است که هر اثر هنری را باید دید چه می گوید،چرا می گوید و چگونه می گوید.
ما وقتی یک تئاتر را می بینیم باید از خود بپرسیم این تئاتر که دیدم چه می گفت و چه پیامی داشت.یک کار باید پیامی بدهد ،حسی برانگیزاند یا تماشاگر را به چالش بکشاند.تئاتر خوب نتیجه این سه مقوله است.
به نظر شما این سه سوال را نسبت به نمایش های امروزه استان بپرسیم جواب چیست؟
فاجعه است، تئاتر استان ما فاجعه است.
دلیلش چه می تواند باشد؟
هیچ حمایت مالی فرهنگی و معنوی نسبت به تئاتر نیست،انجمن نمایش باید کتابخانه تخصصی و عظیمی داشته باشد که مملو از آثار مطرح نمایشی جهان باشد تا جوانان و پیشکسوتان و...این آثار رابخوانند ولی متاسفانه یک جلد کتاب ویا فیلمخانه ای در این انجمن وجود ندارد.ما باید آرشیو فیلم از تئاتر داشته باشیم.
مردم چه میزان استقبال می کنند از تئاتر استان؟
ببینید ،صحنه تئاتر باید در دل مردم باشد .وقتی تالار انتظار در میدان آزادگان و آن سر شهر است، تئاتر یک تولید است، مانند تولید یک یخچال، گوشی، فرش و...هرگاه بخواهیم یکی ازاینها را تهیه کنیم به دنبال بهترین می رویم.تئاتر هایی که در کرمانشاه تولید می شوند تئاتر هایی نیست که مردم بپسندندمن وقتی یک نمایش می بینم باید خودم ومشکلاتم را در آن صحنه ببینم.

هفته پیش کار نمایشنامه خوانی پنچری به اجرا رفت و استقبال بسیار خوب بود که دلیلش نمایشنامه و اجراوکارگردانی قوی بود.متن فونداسیون یک نمایش است و درصورتی که ساختارش درست باشد مسلما تماشاگر را به سالن ها می کشاند.
 چرا اکثر کارگردان ها به سمت نمایشنامه های کمدی می روند؟دلیلش چیست؟طنز نیشخند دارد،قهقهه دارد.طنز سلاح برنده ایست بر علیه مسائل ومشکلات مردم.
توصیه شما برای شروع کار تئاتر چیست؟
به نظر من بهترین راه مدرسه است و آموزش و پرورش باید حامی باشد. ما از طریق تئاتر می توانیم بهترین کارها برای پرورش ذهن دانش آموزان انجام دهیم.تئاتر یکی از ابزار مدرن پرورش ذهن است.باید کلاسهای بازیگری به صورت مستمر برگزار شود
جشنواره مانند یک سکه دوروست،ما اگر جشنواره را به خاطر نفس تئاتر برگزار می کنیم پس به معنای واقعیست، اما به نظر من در ایران اینطور نیست.جشنواره باید سطح کیفی بالایی داشته باشد و از داوران بدون قصد وغرض دعوت کرد. داوران ما باید منصفانه عمل کنند،نه بر اساس سیاست های خاصی داوری کنند.

حتی پیشکسوت ها هم به بازآموزش نیاز دارند.کلاسها باید از سوی سازمان ارشاد برگزار شود با اساتید باسواد واهل فن وتئاتر شناس.

برنامه های انجمن نمایش الان به چه صورت است؟ نشست تخصصی، شنبه ها و هر پانزده روز یک بار با حضور اساتید وکارشناسان وهنرجویان برگزار می شود.دوشنبه ها پخش فیلم تئاتر و سه شنبه ها نمایشنامه خوانی و نقدوبررسی اجرا می شود و لازم به ذکر است که ورود برای عموم آزاد است.
فرض کنید یک جوان بخواهد وارد حیطه تئاتر شود و از شما نظر بخواهد،چه توصیه ای دارید؟
نظر من این است که با مطالعه رمان شروع کند ،هیچ چیزی مانند رمان باعث خلاقیت نمی شود.بعداز آن داستان کوتاه و بعد نمایشنامه های معتبر نویسندگان دنیا را بخواند.مانند آثار نویسندگانی چون بیضایی و ساعدی.پس از خواندن چندین نمایشنامه با راهنمایی یک پیشکسوت باسواد با انجمن نمایش ارتباط برقرار کند و در کلاسهای آموزشی شرکت کند.بعد از آن به دیدن نمایشهای مختلف برود و از خودش بپرسد که این اثر چه می گوید،چرا می گوید و چگونه می گوید.
چه چیزی باعث شد سطح سلیقه مردم نزول کند؟
 اطلاع رسانی صحیح حرف اول را می زند.اجرای تئاتر هایی که به هیچ وجه چیزی برای گفتن ندارد وبه علاوه اینکه سطح مطالعه به شدت در کشور ما پایین است و تیراژ کتاب در ایران وضعیت مطلوبی ندارد!در واقع می شود گفت خانواده های ما سبد فرهنگی ندارند.
 "تئاتر ضروریست" نظرتان درباره این جمله چیست؟
آگوستو بوال یکی از بزرگان تئاتر دنیاست،می گوید وقتی که تئاتری شدی انسان شده ای.فرهنگ هر کشور را با تئاتر وفعالیت های هنری آن کشور می شناسند،در پاریس شبی ٣۰۰نمایش روی صحنه است و در کرمانشاه به اندازه انگشتان دست تئاتر روی صحنه می رود.

و در آخر چه درخواستی از مسئولان دارید؟
باید مسئولین عاشق مردم ،کار وفعالیت های فرهنگی شهرشان باشند.باید وظیفه خود را که خدمت به مردم است به درستی انجام دهند و به بالارفتن سطح فرهنگ شهر با تولید تئاتر وکنسرت خوب و مجوز دادن به آثار خوب کمک کنند.

انتهای پیام/پ

نویسنده: نسترن رفیعی