به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ نوار کاست یکی از این وسایل انتقال موسیقی به مخاطبان بوده است که به‌سرعت در جوامع مختلف به دلیل ارزان بودن و کارایی مناسب همه‌گیر شد.

برای بزرگسالان وسیله‌ای برای گوش دادن به موسیقی به‌حساب می‌آمد و برای کودکان هم وسیله برای بازی! به خاطر طراحی جالبی که نوارهای کاست داشتند همواره موردتوجه کودکان هم قرار می‌گرفتند و ساخت دومینو و برج‌سازی با نوار قطعاً از خاطرات بسیاری از متولدان دهه 60 است.

در زمان پخش هر مشکلی که در جمع شدن نوار پیش می‌آمد تنها با یک خودکار به‌عنوان آچار قابل‌رفع بود.نوارهای کاست برای بسیاری از افراد که به موسیقی علاقه داشتند ابزاری ارزان و در دسترس به‌حساب می‌آمد.

گوش دادن به قصه‌های شب و موسیقی‌های جورواجور با صدای چرخش موتورهای مکانیکی دستگاه‌ های پخش کوچک و بزرگ بخشی از خاطرات فراموش‌نشدنی و به‌نوعی نوستالژی است که ممکن است هیچ‌گاه تکرار نشود.

نوشت‌افزارهای تاریخی!

در سه دهه گذشته دانش آموزان از مدادها و لوازم متفاوتی در مدارس استفاده می‌کردند که مرور و یادآوری مکانیسم عمل آنها خاطرات غبارگرفته ذهنمان را دوباره زنده می‌کند.

مدادتراش‌ها با اشکال هندسی جالب و دوست‌داشتنی بهانه خوبی بود برای جدا شدن از میزهای چوبی و قدیمی و رفتن به گوشه کلاس برای تراشیدن مداد.

در هر کلاس تعداد کاملاً محدودی از دانش‌آموزهایی بودند که مدادتراش‌های بزرگی داشتند و با آنها نوک مداد را مانند نیزه تیز و دراز می‌کردند که خارج از توان مدادتراش‌های کوچک و قلبی یا دایره‌ای شکل بودند.

مدادتراش‌هایی دایره‌ای وسیله مناسبی برای کشیدن خورشید در نقاشی‌های بسیاری از ما بود. مدادهای نوکی که مانند فشنگ پر می‌شد هم وجود داشتند که مقاوم‌تر از مداد نوکی‌های مرسوم بودند و برای انداختن نوک جدید دیگر نیازی به مهارت نبود.

پاکن‌هایی که به خاطر بو و رایحه بسیار دل‌نشینی که داشتن اشتباه نوشتن را لذت‌بخش می‌کردند هم به‌عنوان دارایی لوکس دانش‌آموزان به‌حساب می‌آمد. برای دانش‌آموزانی که کمتر برخوردار بودند داشتن برخی نوشت‌افزارها رویا به‌حساب می‌آمد.

خط‌کش‌هایی که با تغییر زاویه طرح متفاوتی را نشان می‌دادند و پرگارهایی که با اتصال مداد به آنها تحولی در کشیدن دایره ایجاد می‌کرد و مشکلات پرگارهای مرسوم را نداشت، همگی جزو خاطراتی است که در مدارس رقم خوردند.

تلفن‌های نوستالژیک

اگر متولد دهه 60 باشید قطعاً صدای زنگ تلفن‌های نارنجی که شماره‌گیرهای چرخان داشت را به‌خوبی به یاد خواهید داشت.این تلفن‌ها با طرح و شکل ساده به‌سرعت به درون خانه‌ها راه پیدا کردند و شماره گرفتن با آنها و انتظار برای چرخش صفحه شماره‌گیرش حس جالبی بود که این روزها داشتن این تجربه باوجود صفحات لمسی تلفن‌ها عجیب به نظر می‌رسد.

چرخش شماره‌گیر البته دردسرهای خودش را هم داشت و باکمی بیشتر چرخاندن شماره دیگری گرفته می‌شد.این تلفن‌ها هیچ نوع حافظه و صفحه نمایشگری نداشتند و در بهترین حالت تنها دو نوع صدای زنگ داشتند و در اوج سادگی میلیون‌ها خبر خوب و بد را در سطح کشور برای مدت‌ها انتقال دادند.

برخی مدل‌های بسیار قدیمی از این سبک تلفن با نام GPO که در سری‌های مختلف ساخته شدند همچنان در حال خریدوفروش هستند و مدل‌هایی بسیار قدیمی‌تر ساخته‌شده در دهه 1950 میلادی بیش از 3000 دلار قیمت دارند و اکنون در حراجی‌ها به فروش می‌رسند.

تزئین دوچرخه‌ها را یادتان هست؟!

دوچرخه‌سواری یکی از تفریحاتی بود که در تابستان طرفداران زیادی پیدا می‌کرد. تزئین کردن این دوچرخه‌ها یکی از هیجانات فراموش‌نشدنی بود که اتفاق می‌افتاد. استفاده از گلپرها در پرک‌های چرخ یکی از انتخاب‌ها بود که در سرعت‌های پایین صدای خاصی تولید می‌کرد و البته به دلیل تنوع رنگ و طرح‌های متنوع زیبایی خاصی به چرخ‌های دوچرخه می‌داد.

نوار‌پیچ‌کردن بدنه دوچرخه با نوارهای رنگی و شفاف از دیگر کارهایی بود که علاوه بر حفظ بدنه دوچرخه باعث زیباتر شدنش هم می‌شد.

تعویض صندلی کوچک و نصب صندلی دوترک از دیگر اقداماتی بود که برخی انجام می‌دادند و با این کار لذت لم دادن و تکیه دادن به پشتی صندلی در هنگام دوچرخه‌سواری را هم تجربه می‌کردند.

برای متولدین دهه شصت دوچرخه‌های سنگین و بدون دنده آن دوران در کنار بازی فوتبال در زمین‌های خاکی به‌عنوان یکی از فعالیت‌های ورزشی مناسب به‌حساب می‌آمد البته هنوز در بسیاری از مناطق کمتر برخوردار کشور دوچرخه‌های ساده و قدیمی در کوچه‌های خاکی به همان شکل و شمایل چند دهه قبل در تردد هستند و به همان شکل تزئین می‌شوند.

تلویزیون‌های مبلی!

با رشد فناوری هرروز از ضخامت نمایشگرها و تلویزیون‌ها کم می‌شود و این روند همچنان ادامه دارد. در ذهن نوستالژی ایرانیان تلویزیون‌های چوبی ـ مبلی و سیاه‌وسفید ترانزیستوری بسیار خاطره‌انگیز هستند و جایگاه ویژه‌ای دارند.این تلویزیون‌های بسیار بزرگ با قاب‌های چوبی و البته زیبایی که داشتند حس و حال متفاوتی به خانه‌ها می‌دادند.

برخی مدل‌ها درهای بسیار زیبایی داشتند که زمانی که تلویزیون برنامه‌ای نداشت و شبکه‌های محدود آن زمان قطع بود روی صفحه محدب بسته می‌شد.

تنظیمات بسیار ابتدایی و تغییر فیزیکی کانال‌ها ازجمله امکاناتی بود که در این تلویزیون‌ها دیده می‌شد.

بیشتر بخوانید: نوستالژی‌‌های کودکی چگونه شکل گرفت؟ + تصاویر

تلویزیون‌های ترانزیستوری نسبت به مدل‌های بعدی و امروزی مصرف برق زیادی داشتند و علاوه بر این‌که کارکرد سرگرمی داشتند به‌عنوان یک دکوری و حتی میز به‌حساب می‌آمدند که پذیرای انواع گلدان و قاب‌های عکس رومیزی هم بودند.

باگذشت زمان قاب‌های جذاب و دردار کارکرد خود را از دست دادند و تلویزیون‌ها قاب‌های کوچک‌تری چوبی پیدا کرند و با حذف چوب از بدنه تلویزیون‌های پلاستیکی به وجود آمدند.

منبع:جام جم

انتهای پیام/

نوار کاست‌های فراموش شده