به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران انعام، ششمین سوره قرآن است و دارای 165 آیه و مكی می باشد. در فضیلت این سوره از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده است: «سوره انعام به یکباره بر من نازل شده و هنگام نزول، هفتاد هزار فرشته که در حال تسبیح «سبحان الله» و تمجید «الحمدلله» گفتن هستند، آنرا مشایعت و همراهی کردند. هر کس این سوره را بخواند این 70هزار فرشته در شب و روز، به تعداد آیات سوره انعام بر او درود می فرستند.

در روایتی دیگر از ایشان آمده است: «هرکس سوره انعام را قرائت نماید، برای او پاداشی از درّ، به وزن همه چهارپایانی که خداوند در دار دنیا آن را آفریده است، خواهد بود و به تعداد تمام درّها، صد هزار حسنه و صدهزار درجه به او عنایت می شود...»

امام جعفر صادق علیه السلام نیز در این باره فرموده اند: سوره انعام به صورت کامل و یکباره بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نازل شده است. پس آن را عظیم و عزیز بدارید. زیرا در 70 جای آن نام خداوند برده شده است و اگر مردم می دانستند چه آثار و برکاتی در این سوره نهفته است آن را رها نمی کردند.

تلاوت مجلسی آیات 111-140 سوره انعام

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَلَوْ أَنَّنَا نَزَّلْنَا إِلَیْهِمُ الْمَلَائِكَةَ وَكَلَّمَهُمُ الْمَوْتَى وَحَشَرْنَا عَلَیْهِمْ كُلَّ شَیْءٍ قُبُلًا مَا كَانُوا لِیُؤْمِنُوا إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ یَجْهَلُونَ﴿۱۱۱﴾
و اگر ما فرشتگان را به سوى آنان مى‏ فرستادیم و اگر مردگان با آنان به سخن مى ‏آمدند و هر چیزى را دسته دسته در برابر آنان گرد مى ‏آوردیم باز هم ایمان نمى ‏آوردند جز اینكه خدا بخواهد ولى بیشترشان نادانى مى كنند (۱۱۱)
وَكَذَلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیَاطِینَ الْإِنْسِ وَالْجِنِّ یُوحِی بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا یَفْتَرُونَ ﴿۱۱۲﴾
و بدین گونه براى هر پیامبرى دشمنى از شیطانهاى انس و جن برگماشتیم بعضى از آنها به بعضى براى فریب [یكدیگر] سخنان آراسته القا مى كنند و اگر پروردگار تو مى‏ خواست چنین نمیکردند پس آنان را با آنچه به دروغ مى‏ سازند واگذار (۱۱۲)
وَلِتَصْغَى إِلَیْهِ أَفْئِدَةُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَلِیَرْضَوْهُ وَلِیَقْتَرِفُوا مَا هُمْ مُقْتَرِفُونَ ﴿۱۱۳﴾
و [چنین مقرر شده است] تا دلهاى كسانى كه به آخرت ایمان نمى ‏آورند به آن [سخن باطل] بگراید و آن را بپسندد و تا اینكه آنچه را باید به دست بیاورند به دست آورند (۱۱۳)
أَفَغَیْرَ اللَّهِ أَبْتَغِی حَكَمًا وَهُوَ الَّذِی أَنْزَلَ إِلَیْكُمُ الْكِتَابَ مُفَصَّلًا وَالَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْكِتَابَ یَعْلَمُونَ أَنَّهُ مُنَزَّلٌ مِنْ رَبِّكَ بِالْحَقِّ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِینَ ﴿۱۱۴﴾
پس آیا داورى جز خدا جویم با اینكه اوست كه این كتاب را به تفصیل به سوى شما نازل كرده است و كسانى كه كتاب [آسمانى] بدیشان داده‏ ایم مى‏ دانند كه آن از جانب پروردگارت به حق فرو فرستاده شده است پس تو از تردیدكنندگان مباش (۱۱۴)
وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿۱۱۵﴾
و سخن پروردگارت به راستى و داد سرانجام گرفته است و هیچ تغییردهنده‏ اى براى كلمات او نیست و او شنواى داناست (۱۱۵)
وَإِنْ تُطِعْ أَكْثَرَ مَنْ فِی الْأَرْضِ یُضِلُّوكَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ إِنْ یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَخْرُصُونَ ﴿۱۱۶﴾
و اگر از بیشتر كسانى كه در [این سر]زمین مى‏ باشند پیروى كنى تو را از راه خدا گمراه مى كنند آنان جز از گمان [خود] پیروى نمى كنند و جز به حدس و تخمین نمى ‏پردازند (۱۱۶)
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ مَنْ یَضِلُّ عَنْ سَبِیلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ ﴿۱۱۷﴾
بارى پروردگار تو به [حال] كسى كه از راه او منحرف مى ‏شود داناتر است و او به [حال] راه‏یافتگان [نیز] داناتر است (۱۱۷)
فَكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ إِنْ كُنْتُمْ بِآیَاتِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۱۸﴾
پس اگر به آیات او ایمان دارید از آنچه نام خدا بر آن برده شده است بخورید (۱۱۸)
وَمَا لَكُمْ أَلَّا تَأْكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَقَدْ فَصَّلَ لَكُمْ مَا حَرَّمَ عَلَیْكُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَیْهِ وَإِنَّ كَثِیرًا لَیُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَیْرِ عِلْمٍ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِینَ ﴿۱۱۹﴾
و شما را چه شده است كه از آنچه نام خدا بر آن برده شده است نمى ‏خورید با اینكه [خدا] آنچه را بر شما حرام كرده جز آنچه بدان ناچار شده‏ اید براى شما به تفصیل بیان نموده است و به راستى بسیارى [از مردم دیگران را] از روى نادانى با هوسهاى خود گمراه مى كنند آرى پروردگار تو به [حال] تجاوزكاران داناتر است (۱۱۹)
وَذَرُوا ظَاهِرَ الْإِثْمِ وَبَاطِنَهُ إِنَّ الَّذِینَ یَكْسِبُونَ الْإِثْمَ سَیُجْزَوْنَ بِمَا كَانُوا یَقْتَرِفُونَ ﴿۱۲۰﴾
و گناه آشكار و پنهان را رها كنید زیرا كسانى كه مرتكب گناه مى ‏شوند به زودى در برابر آنچه به دست مى ‏آوردند كیفر خواهند یافت (۱۲۰)
وَلَا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ یُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ وَإِنَّ الشَّیَاطِینَ لَیُوحُونَ إِلَى أَوْلِیَائِهِمْ لِیُجَادِلُوكُمْ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّكُمْ لَمُشْرِكُونَ﴿۱۲۱﴾
و از آنچه نام خدا بر آن برده نشده است مخورید چرا كه آن قطعا نافرمانى است و در خفا ‏شیطانها به دوستان خود وسوسه مى كنند تا با شما ستیزه نمایند و اگر اطاعتشان كنید قطعا شما هم مشركید (۱۲۱)
أَوَمَنْ كَانَ مَیْتًا فَأَحْیَیْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا یَمْشِی بِهِ فِی النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُمَاتِ لَیْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا كَذَلِكَ زُیِّنَ لِلْكَافِرِینَ مَا كَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۲۲﴾
آیا كسى كه مرده[دل] بود و زنده‏ اش گردانیدیم و براى او نورى پدید آوردیم تا در پرتو آن در میان مردم راه برود چون كسى است كه گویى گرفتار در تاریكیهاست و از آن بیرون‏ آمدنى نیست این گونه براى كافران آنچه انجام مى‏ دادند زینت داده شده است (۱۲۲)
وَكَذَلِكَ جَعَلْنَا فِی كُلِّ قَرْیَةٍ أَكَابِرَ مُجْرِمِیهَا لِیَمْكُرُوا فِیهَا وَمَا یَمْكُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَمَا یَشْعُرُونَ ﴿۱۲۳﴾
و بدین گونه در هر شهرى گناهكاران بزرگش را مى‏ گماریم تا در آن به نیرنگ پردازند و[لى] آنان جز به خودشان نیرنگ نمى‏ زنند و درك نمى كنند (۱۲۳)
وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آیَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِیَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ سَیُصِیبُ الَّذِینَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا كَانُوا یَمْكُرُونَ ﴿۱۲۴﴾
و چون آیتى برایشان بیاید مى‏ گویند هرگز ایمان نمى ‏آوریم تا اینكه نظیر آنچه به فرستادگان خدا داده شده است به ما [نیز] داده شود خدا بهتر مى‏ داند رسالتش را كجا قرار دهد به زودى كسانى را كه مرتكب گناه شدند به [سزاى] آنكه نیرنگ میکردند در پیشگاه خدا خوارى و شكنجه‏ اى سخت‏ خواهد رسید (۱۲۴)
فَمَنْ یُرِدِ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ وَمَنْ یُرِدْ أَنْ یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا یَصَّعَّدُ فِی السَّمَاءِ كَذَلِكَ یَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۱۲۵﴾
پس كسى را كه خدا بخواهد هدایت نماید دلش را به پذیرش اسلام مى‏ گشاید و هر كه را بخواهد گمراه كند دلش را سخت تنگ مى‏ گرداند چنانكه گویى به زحمت در آسمان بالا مى ‏رود این گونه خدا پلیدى را بر كسانى كه ایمان نمى ‏آورند قرار مى‏ دهد (۱۲۵)
وَهَذَا صِرَاطُ رَبِّكَ مُسْتَقِیمًا قَدْ فَصَّلْنَا الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَذَّكَّرُونَ ﴿۱۲۶﴾
و راه راست پروردگارت همین است ما آیات [خود] را براى گروهى كه پند مى‏ گیرند به روشنى بیان نموده‏ ایم (۱۲۶)
لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَهُوَ وَلِیُّهُمْ بِمَا كَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۲۷﴾
براى آنان نزد پروردگارشان سراى عافیت است و به [پاداش] آنچه انجام مى‏ دادند او یارشان خواهد بود (۱۲۷)
وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَكْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ وَقَالَ أَوْلِیَاؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنَا بِبَعْضٍ وَبَلَغْنَا أَجَلَنَا الَّذِی أَجَّلْتَ لَنَا قَالَ النَّارُ مَثْوَاكُمْ خَالِدِینَ فِیهَا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّ رَبَّكَ حَكِیمٌ عَلِیمٌ ﴿۱۲۸﴾
و [یاد كن] روزى را كه همه آنان را گرد مى ‏آورد [و مى‏ فرماید] اى گروه جنیان از آدمیان [پیروان] فراوان یافتید و هواخواهان آنها از [نوع] انسان مى‏ گویند پروردگارا برخى از ما از برخى دیگر بهره بردارى كرد و به پایانى كه براى ما معین كردى رسیدیم [خدا] مى‏ فرماید جایگاه شما آتش است در آن ماندگار خواهید بود مگر آنچه را خدا بخواهد [كه خود تخفیف دهد] آرى پروردگار تو حكیم داناست (۱۲۸)
وَكَذَلِكَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضًا بِمَا كَانُوا یَكْسِبُونَ ﴿۱۲۹﴾
و این گونه برخى از ستمكاران را به [كیفر] آنچه به دست مى ‏آوردند سرپرست برخى دیگر مى‏ گردانیم (۱۲۹)
یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ أَلَمْ یَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ یَقُصُّونَ عَلَیْكُمْ آیَاتِی وَیُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ یَوْمِكُمْ هَذَا قَالُوا شَهِدْنَا عَلَى أَنْفُسِنَا وَغَرَّتْهُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَشَهِدُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا كَافِرِینَ ﴿۱۳۰﴾
اى گروه جن و انس آیا از میان شما فرستادگانى براى شما نیامدند كه آیات مرا بر شما بخوانند و از دیدار این روزتان به شما هشدار دهند گفتند ما به زیان خود گواهى دهیم [كه آرى آمدند] و زندگى دنیا فریبشان داد و بر ضد خود گواهى دادند كه آنان كافر بوده‏ اند (۱۳۰)
ذَلِكَ أَنْ لَمْ یَكُنْ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَى بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ ﴿۱۳۱﴾
این [اتمام حجت] بدان سبب است كه پروردگار تو هیچ گاه شهرها را به ستم نابوده نكرده در حالى كه مردم آن غافل باشند (۱۳۱)
وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ ﴿۱۳۲﴾
و براى هر یك [از این دو گروه] از آنچه انجام داده‏ اند [در جزا] مراتبى خواهد بود و پروردگارت از آنچه مى كنند غافل نیست (۱۳۲)
وَرَبُّكَ الْغَنِیُّ ذُو الرَّحْمَةِ إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْكُمْ وَیَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ مَا یَشَاءُ كَمَا أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّیَّةِ قَوْمٍ آخَرِینَ ﴿۱۳۳﴾
و پروردگار تو بى ‏نیاز و رحمتگر است اگر بخواهد شما را مى ‏برد و پس از شما هر كه را بخواهد جانشین [شما] مى ‏كند همچنانكه شما را از نسل گروهى دیگر پدید آورده است (۱۳۳)
إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لَآتٍ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ ﴿۱۳۴﴾
قطعا آنچه به شما وعده داده مى ‏شود آمدنى است و شما درمانده‏ كنندگان [خدا] نیستید (۱۳۴)
قُلْ یَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَى مَكَانَتِكُمْ إِنِّی عَامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ ﴿۱۳۵﴾
بگو اى قوم من هر چه مقدور شما هست انجام دهید من [هم] انجام مى‏ دهم به زودى خواهید دانست كه فرجام [نیكوى] آن سراى از آن كیست آرى ستمكاران رستگار نمى ‏شوند (۱۳۵)
وَجَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعَامِ نَصِیبًا فَقَالُوا هَذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَذَا لِشُرَكَائِنَا فَمَا كَانَ لِشُرَكَائِهِمْ فَلَا یَصِلُ إِلَى اللَّهِ وَمَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ یَصِلُ إِلَى شُرَكَائِهِمْ سَاءَ مَا یَحْكُمُونَ ﴿۱۳۶﴾
و [مشركان] براى خدا از آنچه از كشت و دامها كه آفریده است‏ سهمى گذاشتند و به پندار خودشان گفتند این ویژه خداست و این ویژه بتان ما پس آنچه خاص بتانشان بود به خدا نمى ‏رسید و[لى] آنچه خاص خدا بود به بتانشان مى ‏رسید چه بد داورى مى كنند (۱۳۶)
وَكَذَلِكَ زَیَّنَ لِكَثِیرٍ مِنَ الْمُشْرِكِینَ قَتْلَ أَوْلَادِهِمْ شُرَكَاؤُهُمْ لِیُرْدُوهُمْ وَلِیَلْبِسُوا عَلَیْهِمْ دِینَهُمْ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا یَفْتَرُونَ﴿۱۳۷﴾
و این گونه براى بسیارى از مشركان بتانشان كشتن فرزندانشان را آراستند تا هلاكشان كنند و دینشان را بر آنان مشتبه سازند و اگر خدا مى‏ خواست چنین نمیکردند پس ایشان را با آنچه به دروغ مى‏ سازند رها كن (۱۳۷)
وَقَالُوا هَذِهِ أَنْعَامٌ وَحَرْثٌ حِجْرٌ لَا یَطْعَمُهَا إِلَّا مَنْ نَشَاءُ بِزَعْمِهِمْ وَأَنْعَامٌ حُرِّمَتْ ظُهُورُهَا وَأَنْعَامٌ لَا یَذْكُرُونَ اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا افْتِرَاءً عَلَیْهِ سَیَجْزِیهِمْ بِمَا كَانُوا یَفْتَرُونَ ﴿۱۳۸﴾
و به زعم خودشان گفتند اینها دامها و كشتزار[هاى] ممنوع است كه جز كسى كه ما بخواهیم نباید از آن بخورد و دامهایى است كه [سوار شدن بر] پشت آنها حرام شده است و دامهایى [داشتند] كه [هنگام ذبح] نام خدا را بر آن[ها] نمى ‏بردند به صرف افترا بر [خدا] به زودى [خدا] آنان را به خاطر آنچه افترا مى ‏بستند جزا مى‏ دهد (۱۳۸)
وَقَالُوا مَا فِی بُطُونِ هَذِهِ الْأَنْعَامِ خَالِصَةٌ لِذُكُورِنَا وَمُحَرَّمٌ عَلَى أَزْوَاجِنَا وَإِنْ یَكُنْ مَیْتَةً فَهُمْ فِیهِ شُرَكَاءُ سَیَجْزِیهِمْ وَصْفَهُمْ إِنَّهُ حَكِیمٌ عَلِیمٌ﴿۱۳۹﴾
و گفتند آنچه در شكم این دامهاست اختصاص به مردان ما دارد و بر همسران ما حرام شده است و اگر [آن جنین] مرده باشد همه آنان [از زن و مرد ] در آن شریكند به زودى [خدا] توصیف آنان را سزا خواهد داد زیرا او حكیم داناست (۱۳۹)
قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهًا بِغَیْرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ قَدْ ضَلُّوا وَمَا كَانُوا مُهْتَدِینَ ﴿۱۴۰﴾
كسانى كه از روى بى‏ خردى و نادانى فرزندان خود را كشته‏ اند و آنچه را خدا روزیشان كرده بود از راه افترا به خدا حرام شمرده‏ اند سخت زیان كردند آنان به راستى گمراه شده و هدایت نیافته‏ اند (۱۴۰)

انتهای پیام/