به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، در بخش شرقی کوبا دو شهر قرار دارد که روایتی متفاوت دارند. یکی، شهر گوانتانامو و دیگری پایگاه دریایی آمریکاست. هر دو شهر نیز گواهی بر تضاد میان دو کشور و فرهنگ‌هایشان دارند.

در پایگاه دریایی گوانتانامو، لباس‌های متحدالشکل حکم استتار را دارند، اما در شهر گوانتانامو، لباس‌های متحدالشکل برای دانش‌آموزان و ورزشکاران است. اوقات فراقت افرادی که در پایگاه دریایی به سر می‌برند با مجله و کتاب سپری می‌شود، ولی در شهر گوانتانامو، کافه‌ها و جشن‌ها این وقت را پر می‌کنند.

پایگاه دریایی گوانتانامو بیش از یکصد سال قدمت دارد، اما دولت کوبا که در انقلاب سال 1959 به قدرت رسید تحت قوانین بین‌المللی آن را غیرقانونی خواند. تصمیم آمریکا در سال 2002 برای فرستادن مظنونان تروریستی به یک اردوگاه تازه‌تأسیس در این پایگاه دریایی تنش‌ها را دوچندان کرد.

اکنون دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا فرمان داده است این مرکز به فعالیت خود ادامه دهد. این در حالی است که باراک اوباما، رئیس دولت پیشین آمریکا، تلاش نافرجامی برای تعطیلی این زندان بدنام انجام داد. در حال حاضر، 41 نفر در این بازداشتگاه محبوس هستند.

با این‌که این پایگاه دریایی از ساحل شهر گوانتانامو تنها 29 کیلومتر فاصله دارد، اختلاف فاحشی میان مردم ساکن در آن‌ها به چشم می‌خورد. حتی شبکه‌های رادیویی آن‌ها نیز بیانگر زندگی‌های متفاوت و مجزای آن‌هاست.

رادیو «رلوخ»، یک شبکه رادیویی دولتی کوبا، فرهنگ این کشور در دولت کمونیست این جزیره را تبلیغ می‌کند. در این شبکه رادیویی از موفقیت یک شناگر 20 ساله که واجد شرایط برای شرکت در مسابقات جهانی ورزش‌های آبی در بوداپست شده است، تا رشد صادرات سیب زمینی این کشور به آمریکای لاتین شنیده می‌شود. با این حال، در پایگاه دریایی آمریکا، رادیو گیتمو برنامه‌هایی برای اجتماع دور افتاده پخش می‌کند که برای مثال، از تاثیرات منفی غذا دادن به ایگواناهای این جزیره می‌گوید.

دو شهر گوانتانامو تضادهای چشمگیری میان دو جمعیت همسایه به تصویر می‌کشند که ارتباط چندانی نیز میان مردم آن‌ها وجود ندارد. با این حال، شباهت‌های بسیار اندکی را می‌توان میان این دو شهر مشاهده کرد. در پایگاه دریایی، یک سرباز آمریکایی در این منطقه مشغول به گشت‌زنی است و در شهر گوانتانامو، تصویر «چه گوارا» بر دیوار شهر به چشم می‌خورد.

سلول‌‎های تاریک و بدون پنجره در اردوگاه گوانتانامو تضاد بزرگی با مردم محلی در شهر گوانتانامو دارد که در غروب آفتاب بیرون از خانه‌هایشان مشغول بازی دومینو می‌شوند. در حالی که یک زندانی تنها در یک سلول تاریک قدم می‌زند، گروهی از مسافران در شهر گوانتانامو با یک اتوبوس محلی به سوی مقصد خود روانه می‌شوند.

گوانتانامو ترکیبی چشمگیر میان نظم نظامی و شادی بی‌دلیل، پناهگاه‌ها و درهای آبی روشن منازل و دریای کارائیب و مزرعه‌های نیشکر است.

انتهای پیام/